Παιδαγωγικά

παραθέτω κάποια θέματα για προβληματισμό:

Σήμερα η ιδέα ότι το παιδί είναι το κέντρο του σχολείου έχει αποβεί
ένα ολέθριο ιδεολόγημα καταστρεπτικό της ίδιας της υπόστασης του
σχολείου.
Ο μαθητής πηγαίνει σχολείο για να μάθει γράμματα και όχι για να «μάθει
να μαθαίνει», όπως λέει ένα τρέχον ευφυολόγημα, το οποίο είναι μια
πελώρια ανοησία για τον απλούστατο λόγο ότι μόνο μαθαίνοντας
συγκεκριμένα περιεχόμενα μαθαίνει κανείς να μαθαίνει. Η περιβόητη
κριτική ικανότητα προϋποθέτει σπουδή, μαθητεία, κοπιαστική μελέτη.
Άρα η σημαντική σχέση δάσκαλου-μαθητή είναι εξ ολοκλήρου άνιση και
ασύμμετρη. Και φυσικά προϋποθέτει τη λειτουργική αυθεντία του
δασκάλου.

Θα ήταν τεράστια απλούστευση να ερμηνεύσει κανείς ακραία φαινόμενα
όπως οι κατά συρροή δολοφονίες στα Αμερικανικά λύκεια ή οι
ξυλοδαρμοί καθηγητών από τους μαθητές τους στα Γαλλικά προάστια με
βάση μια πολύ γενική κριτική της δημοκρατικής και ατομικιστικής
παθολογίας. Πιο δόκιμο είναι να αναγνωρίσουμε το γεγονός ότι πολλές
από τις νέες μορφές βίας –μιας βίας και μιας βαναυσότητας που
εκφράζεται όλο και περισσότερο με ναρκισσιστικές φαντασιώσεις
παντοδυναμίας- ευνοείται από πολλούς παράγοντες. Ίσως ο
σημαντικότερος παράγοντας είναι "η κυριαρχία της ανευθυνότητας του
κανενός".