Η Αθήνα φλέγεται

Χμ, τι να πω... Λες και είμαστε σε εμπόλεμη περιοχή. Μέχρι Παλαιό Φάληρο φωτιές. Ευτυχώς, εγώ μένω μακριά από το κέντρο και δεν είχαμε ιστορίες. Την ημέρα "καλά" είμαστε για να κατεβαίνουμε στις δουλειές μας, αλλά το απόγευμα και μετά το κέντρο είναι ζώνη επικίδυνη.

Και όλα αυτά γιατί; Προφανώς με αφορμή τον θάνατο του Αλέξανδρου, αλλά ποιος είναι ο λόγος; Ποια είναι η αιτία; Πως και έγινε έτσι μαζικά και σε διαφορετικές πόλεις τέτοια κινητοποίηση;

Να βγω στο δρόμο και να κάψω ό,τι βρω μπορστά μου, για ποιο λόγο; Για να στεγνώσουν τα δάκρυά μου για το χαμό του Αλέξανδρου μπροστά σε απανθρακωμένα αμάξια και κτίρια που κατέρρευσαν; Για να διαμαρτυρηθώ για την παγκόσμια οικονομική κρίση; Για την παγκοσμιοποίηση; Για τον θεσμό της δημοκρατίας; Για τους γονείς μου και τα παιδιά μου; Για τα χαμένα μου όνειρα; Για την απελπισία που έχει κυριεύσει τη ζωή μου; Για το αδιέξοδο των συνανθρώπων μου;

Δεν το κατανοώ....

Και όλοι σπεύδουν να ταχθούν δίπλα στον αγώνα της νεολαίας που παλεύει για το μέλλον της... Μέσω της καταστροφής και της λεηλασίας αγωνίζεται; Είναι πλέον τα εργαλεία της σκεπτόμενης και αγωνιζόμενης νεολαίας η κουκούλα και η μολότωφ;
Δεν τους είδα όλους αυτούς να τα καίνε όταν άλλαζε το ασφαλιστικό. Όταν αποκαλύπτονταν τόσα σκάνδαλα. Όταν επί δεκαετίες μας κυβερνούν τα ίδια μούτρα. Όταν έβγαιναν στην ανεργία και στην ανέχεια χιλιάδες κόσμος. Όταν η χώρα πάει από το κακό στο χειρότερο.

Θα μου πείτε, τώρα έφτασε η ώρα. Τώρα πλέον δεν αντέχουμε. Τώρα πλέον δεν πάει άλλο.
Ωραία, και εγώ θα δεχθώ την αγανάκτηση αυτή, ότι έχουμε φτάσει στο αμήν. Πολύ ωραία. Κάφτε τα όλα... Και μετά; Τι θα κάνουμε με τα αποκαΐδια και τις στάχτες; Θα το αφήσουμε και αυτό στην τύχη; Όπως όλα τα υπόλοιπα;

Εάν θέλουμε να αλλάξει η Ελλάδα, απαιτείται και η αγανάκτηση του κόσμου (εν μέρει το έχουμε αυτό), αλλά και ένα σχέδιο για την επόμενη ημέρα (πολύ φοβάμαι πως αυτό δεν το έχουμε).