Αιγαίο

Το Αιγαίο, μια αδιάσπαστη συνέχεια μέσα στο χώρο και στο χρόνο. Ένα πετρωμένο καράβι που έβαλε πλώρη για την αιωνιότητα, μια κεντητή Καλημέρα να χαιρετάει τον Ήλιο. Τα κύματά του έσπρωξαν τους Αργοναύτες ως τη μαγική Κολχίδα, τα μελτέμια του πήραν τ' όνομα του Οδυσσέα από ακρογιάλι σε ακρογιάλι, σπέρμα του χτες και του σήμερα. Στο Αιγαίο αναζητάει η Γοργόνα το Μεγαλέξανδρο (ζει και βασιλεύει, Κυρά μου!) κι αναμετριούνται με τον κυρ Βοριά τα ναυτόπουλα πάνω στ' ανθισμένα κατάρτια των παραμυθιών. Εδώ δεν ξέρεις που αρχίζει η Ιστορία και που τελειώνει ο θρύλος. Ο Ποσειδώνας απλώνει το παντοδύναμο χέρι του, και η Παναγιά ιλαρώνει την οργή του. Εδώ οι λαοί περνούν και χάνονται κι ύστερα ξεφανερώνονται πάλι από τα έγκατα της γης στις τοιχογραφίες με τ' ανεξίτηλα χρώματα του ονείρου.

Εδώ τίποτα δεν πεθαίνει, γιατί και ο θάνατος γίνεται έρωτας και αναστάσιμη καμπάνα. Ο μόχθος του ανθρώπου σκάβει το χώμα και ορθώνει πιθαμή-πιθαμή μες στους αιώνες τις ξερολιθιές της υπομονής του. Η λαχτάρα της ψυχής του σκίζει τα κύματα και ζωντανεύει, τραγούδι του ασβεστομένου τοίχου πάνω στο νησιώτικο βράχο, τραγούδι της βελόνας και του πηλού και της πέτρας. Και μια φωνή ελληνική πλάθει και στεριώνει για μας τον κόσμο απ' την αρχή, από τον Όμηρο και τη Σαπφώ ως το Ρίτσο, το Σεφέρη και τον Ελύτη: "Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου".

-- Ευάγγελος Παππάς, 12-1-1982