Κάποιες μέρες, δεν ξέρω πώς , σε σκόρπιες ώρες, μας πιάνει κάτι σαν βαθιά μελαγχολία, κάτι σαν "πλάκωμα " στο στήθος (χωρίς να είναι κατάθλιψη ).
Πέρνουμε τότε το μολύβι και είτε γράφοντας είτε αντιγράφοντας βάζουμε πάνω στο χαρτί κομμάτια απ' την ψυχή μας.
Αυτό που δημιουργείται δεν έχει βέβαια αξίωση ποίησης. Είναι όμως ξεγύμνωμα, βαθύς αναστεναγμός, απελπισία μερικές φορές, εκφφερόμενη απόγνωση.
Αιτίες πολλές και διάφορες.
Παλιές μνήμες, σκοτεινές σκέψεις, φίλοι που λείπουν , χαμένα όνειρα, μάτια που χάθηκαν, τα χρόνια που πέρασαν ανώφελα, άλλες μυστηριακές καταστάσεις....
Να, λοιπόν ένα τέτοιο δείγμα.

Σήμερα κυνηγούνε τους θλιμμένους
τους παρίες και τους ελαφροϊσκιωτους.
Τους μοναχικούς.
Τους συλλαμβάνουν οι έρωτές τους, οι δουλειές τους, τα όνειρά τους.
Και τους παραδίδουν στους γύπες και στους φιόγκους,
στα επιτόκια και τις διαφημίσεις,
στον Αριστοφάνη της δεκάρας και τον Ιαβέρη των βόθρων.
Οι καταδότες βγαίνουν στην παγανιά της άνοιξης :
είναι ανοχύρωτη η εποχή και η ψαριά κάθε χρόνο και καλύτερη.
Τα ζεϊμπέκικα στοιχειώνουν τα εικονοστάσια των εθνικών οδών.
Μαγκιές που πήγαν χαμένες.
Σε μιά στροφή, σ' ένα γκρεμό, μιά στούκα με τα μάτια σου.
Κι' εσύ; Αμύνθηκες, προσπάθησες όσο καλύτερα μπορούσες
Αυτό σ' τ' αναγνωρίζω ( αν και το παράκανες κάπως )
Το πάλεψες πάντως.
Σαν τώρα σε βλέπω, όταν μεσήλικας πιά, έστελνες τα νιάτα σου
να πιάσουν τα περάσματα.
Το φαντασμά σου δηλαδή, αρματωμένο κι' ένοπλο με
φωτογραφίες αρχαίων ερώτων κι' ονόματα πόλεων.
Ξόρκια αδέξια με κοντά παντελονάκια, κάπως γελοία.
Μόνο τα μαύρα πεύκα , φίλε μου, δεν άλλαξαν ολ' αυτά τα χρόνια.
Πείσμα που τόχουν τα μαυρα πεύκα!
Λίγες μέρες ακόμα και θ' αναστηθούν οι παιδικοί σου φίλοι.
Λίγο σπαθί στο χέρι ακόμα και δεν θα σε δίνει
η καλή σου στους κακούς.
Λίγος τριγμός οδόντων και θα πατήσεις τον θάνατο.
Αγάντα νικημένε μου, εσύ νικάς.