Ο Άχρηστος

Καθώς αλλάζει τώρα ο καιρός και τρέχει η ώρα στο ρολόι,

καθώς κατεβαίνουν οι άγγελοι της βροχής τις νύχτες απ' τις στέγες των σπιτιών μας,

κάτω στους δρόμους τα " σκυλάδικα " κάνουνε συλλήψεις.

Κάθε βράδυ η πόλη αλώνεται. Επικίνδυνα τα πράγματα και ατελέσφορα.

Απ' τα σπίτια που έχουν το κόκκινο σημάδι στην πόρτα τους,

βγαίνει η επόμενη " ΕΣΟ " στην ανεργία,

οι πρωτότοκοι πρώτα - κι' ύστερα παίρνουν σειρά και οι Βενιαμίν.

Ωραίοι νέοι, που μόλις έχουν δώσει τον όρκο του πολίτη,

με το αρχαϊκό τους χαμόγελο, βλέπουν τον κόσμο μέσ' απ' το κορινθιακό τους κράνος.

Βροντάνε οι Τράγοι την πραμάτεια τους, τα σκάνδαλά τους, τα τιμολόγιά τους,

τα οικόπεδά τους, τα αργύριά τους, τα κέρατά τους,

τους κάνουν τα κράνη δοχεία νυκτός

και το γενναίο μειδίαμα, καφετέρια για άφραγκους με ντοκτορά!

Περνάει η μέρα μου - καφές κι' απελπισία - σε λίγο βραδιάζει

Ακίνητα καράβια στ' ανοιχτά της Χαλυβουργικής, αδειάζουν τις ντόπες των Ολυμπιακών,

στα Βριλήσσια, όταν τελειώνουν τα ραντεβού και σκουπίζει απ' τους δρόμους ο αέρας

ό,τι έμεινε απ' την ημέρα, βρυχώνται οι κινητήρες και παίρνουν μπρός τα σκουπιδιάρικα.

Τα M.I.G μας κερνάνε ορυκτέλαια, αλαλάζουν τα πλήθη στις αρένες

και ο Εγκέλαδος κόβει βόλτες κάτω απ' τις ολόμαυρες ράχες.

Πειράζω τις λέξεις, αλλά δεν μπορώ να βγάλω αυτούς που πρέπει

σ' ένα κλουβί στο Σύνταγμα.

Όχι για να τους κρεμάσω απ' τους φανοστάτες - όρεξη πού χουν οι φανοστάτες να νοιώθουν

πάνω τους αυτά τα σιχαμερά σαρκία - μου φτάνει ο εξευτελισμός τους και η διαπόμπευση.

Να τους βγάλω , λέω, πάνω σ' ένα κάρο, γυμνούς και τρισάθλιους,

να τους μάθουν τα περιστέρια ότι

" ουκ επ' άρτω ζήσεται άνθρωπος ",

να τους μάθουν Αθωότητα οι σκιές που φυλάνε τον Άγνωστο Στρατιώτη

Δεν μπορώ. Δεν έχω δυνάμεις.

Συνεπώς, είμαι Άχρηστος

Άχρηστος εντελώς.