Αιγαίο.

Μετά τον ορυμαγδό των τελευταίων ημερών ( ακρίβεια, βία στα Πανεπιστήμια, τιμές καυσίμων, σκάνδαλα κάθε είδους και μορφής ), το μυαλό μου ξέφυγε και κίνησε για παραλίες και θάλασσες, για νησιά και αμμουδιές, για ψάρι φρέσκο και ήλιο. Κίνησε για το Αιγαίο.

Το Αιγαίο, μια αδιάσπαστη συνέχεια μέσα στο χώρο και τον χρόνο.

Ένα πετρωμένο καράβι που έβαλε πλώρη για την αιωνιότητα, μια κεντητή Καλημέρα που χαιρετάει τον Ήλιο.

Τα κύματά του έσπρωξαν τους Αργοναύτες ως την μαγική Κολχίδα, τα μελτέμια του πήραν τ' όνομα του Οδυσσέα από ακρογιάλι σε ακρογιάλι.

Στο Αιγαίο δεν ξέρεις που αρχίζει η ιστορία και που τελειώνει ο θρύλος.

Ο Ποσειδώνας απλώνει το χέρι του και η Παναγιά ιλαρώνει την οργή του.

Εδώ οι λαοί περνούν και χάνονται κι' ύστερα ξεφανερώνονται πάλι από τα έγκατα της γης σε τοιχογραφίες με τ' ανεξίτηλα χρώματα του ονείρου.

Εδώ τίποτα δεν πεθαίνει, γιατί και ο θάνατος γίνεται έρωτας και αναστάσιμη καμπάνα.

Ο μόχθος του ανθρώπου σκάβει το χώμα και ορθώνει σιγά-σιγά τις ξερολιθιές της υπομονής του.

Η λαχτάρα της ψυχής του σκίζει τα κύματα και ζωντανεύει, τραγούδι του ασβεστομένου τοίχου πάνω στο νησιώτικο βράχο, τραγούδι της βελόνας , του πηλού και πέτρας.

Και μια φωνή Ελληνική πλάθει και στεριώνει για εμάς τον κόσμο από την αρχή, από τον Όμηρο και την Σαπφώ ως τον Σεφέρη και τον Ελύτη :

" Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου " .

Αιγαίο της αρμύρας και της στέρησης, Αιγαίο του μισεμού και της επιστροφής, παρουσία που ξεπερνάει τον χρόνο και τα σύνορα των λέξεων. Ρίζα μας, αίμα γαλάζιο και κληρονομιά για τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας.

Αυτός ο τόπος που " ίσως να μην είναι κανείς, αλλά μπορεί να γίνει αυτό που θέλουμε.