Το άρρωστο Κράτος.

Τι είναι αυτό που ονομάζουμε " Κράτος " ;

Ως όρος που αναφέρεται στην πολιτική οργάνωση της κοινωνίας , χρησιμοποιείται με δύο τρόπους :

ένα γενικό, που δηλώνει το σύνολο των ατόμων που είναι "πολιτικώς οργανωμένα " και

ένα ειδικότερο, που δηλώνει τους θεσμούς διακυβέρνησης.

Οι σύγχρονες απόψεις, ορίζουν κατά κανόνα , το Κράτος, ως μια ιδιαίτερη μορφή συνένωσης ατόμων ( πολιτών ), συνένωση που είναι μια σκόπιμα οργανωμένη κοινωνική ομάδα.

Στη μορφή αυτή, διακρίνεται από άλλες μορφές συνένωσης από τους στόχους του, τις μεθόδους που χρησιμοποιεί για να φέρει σε πέρας τους στόχους του, από το γεγονός ότι έχει εδαφικώς καθορισμένα όρια και από την κυριαρχική εξουσία που κατέχει.

Καθήκον του Κράτους είναι να εγγυάται και να προωθεί την ομαλή διαβίωση και την ειρηνική συνύπαρξη όλων των μελών του (πολιτών ) σχετικά με τις βασικές ανάγκες τους, μέσα σε πλαίσια ασφάλειας ( τήρηση έννομης τάξης ) , ελευθερίας και ισότητας, υποστηρίζοντας το δίκαιο ( ισότιμη απονομή δικαιοσύνης ) και αναπτύσσοντας τα καθήκοντα μα και τα δικαιώματα των πολιτών, αποβλέποντας στην ευημερία τους.

Όμως, στο Κράτος που ζούμε σήμερα, αυτά που πρέπει να μας παρέχονται ως θεσμοί δηλ. δίκαιο, ελευθερία, ασφάλεια, παιδεία κ.λ.π έγιναν έννοιες ρευστές έως ανύπαρκτες.

Όχι μόνο λόγω αλλά και έργω.

Δεν εννοώ την διάχυτη ανομία και παρανομία στην οικονομία, την πολιτική, στα " ηλιέλαια " στις τιμές των αγαθών , την κερδοσκοπία και γενικά στην καθημερινότητά μας.

Δεν αναφέρομαι μόνο στα σκάνδαλα κάθε είδους και μορφής, στα ομόλογα , στα χρηματιστήρια, στους Ζαχόπουλους, στους κουμπάρους, στα Καρτέλ, στους " Θέμους και Μάκηδες " και σε όλα αυτά που παράγουν αρνητικό ήθος.

Επισημαίνω, επίσης, το τραγικό για μια πολιτισμένη ( ; ) χώρα-μέλος της Ε.Ε, με πολιτισμική παράδοση χιλιετιών γεγονός, το να αποτελεί δόγμα το ότι :

" νόμος είναι το δίκιο κάθε διαμαρτυρόμενου-εξεγερμένου "

Με βάση το δόγμα αυτό, να κλείνουν δρόμοι ( πόλεων μα και εθνικοί ) να ακινητούν οχήματα και πεζοί, να παραλύει η ζωή στο κέντρο της πόλης μα και της χώρας, να προξενούνται τεράστιες καταστροφές σε οικήματα, αυτοκίνητα, καταστήματα, να καταστρέφονται περιουσίες με γκραφίτι και " μολότωφ " , η οικονομία και ο κοινωνικός ιστός να υφίστανται ισχυρό κλονισμό και να διαλύεται γενικότερα η ασφάλεια, η ησυχία, η ελευθερία, η οικονομία, η παιδεία κ.λ.π

Τώρα, τελευταία, ήρθαν και τα χειρότερα.

Λίγες δεκάδες έξαλλων νέων ( φοιτητών και μη ) αρπάζουν και καίνε κάλπες, χτυπούν πρυτάνεις, λεηλατούν αίθουσες και εργαστήρια, χτίζουν με τούβλα γραφεία, εμποδίζουν την απρόσκοπτη λειτουργία των Σχολών, διακόπτουν συνεδριάσεις και έχουν σε ομηρία ολόκληρη την Πανεπιστημιακή κοινότητα.

Και το πιό ανησυχητικό ;;

Σε αυτά τα φαινόμενα παρακμής και σήψης, σε αυτήν ακραία ενδοπανεπιστημιακή βία, σε αυτήν την εκ των ένδον ουσιαστική κατάργηση του πανεπιστημιακού Ασύλου,

δεν αντιδρά κανείς ( λίγα μόνο λόγια " παρηγοριάς " ακούστηκαν ).

Δεν εξεγείρεται κανείς.

Δεν ενδιαφέρεται ( πραγματικά, ουσιαστικά ) κανείς.

Δεν παίρνει μέτρα κανείς.

Βέβαια, το φαινόμενο έχει την εξήγησή του.

Δεν έχουμε επαρκώς αναλύσει και πείσει τους νέους μας ( όλους, διότι παιδιά μας είναι και τα εξεγερμένα ) ότι οι θεσμοί και οι νόμοι φτιάχτηκαν για να προστατεύουν τους αδύναμους και ότι οι ισχυροί δεν τους χρειάζονται, διότι αυτοί επιβάλλονται με την ισχύ.

Έτσι τα μάθαμε ( να μην ξεχνάμε ότι από στόμα πρωθυπουργού ακούστηκε : δεν υπάρχει κανένας θεσμός, μόνο ο λαός ) έτσι κάνουν !!!

Υπάρχει, άραγε, διέξοδος;

Υπάρχει ελπίδα;;

Υπάρχει, τελικά, Κράτος ;;;