Το διάβασμα.

Σε πολλές συζητήσεις που παρακολουθούμε ( ή συμμετέχουμε ) , φαίνεται ολοκάθαρα ότι οι συνδιαλεγόμενοι, δεν γνωρίζουν το θέμα για το οποίο συζητούν.

Συνήθως αερολογούν και μάλιστα με στόμφο και σπουδαίο ύφος.

Αυτό, όπως όλοι μας γνωρίζουμε, συμβαίνει διότι χωρίς να έχουμε διαβάσει ( μελετήσει ) κάτι σχετικό, έχουμε άποψη ( που πολλές φορές είναι λανθασμένη ή εξωπραγματική ).

Όμως, κι' από άλλες μεριές έρχεται το αποκαρδιωτικό μήνυμα.

Ο Έλληνας δεν διαβάζει ή δεν διαβάζει σωστά !!!

Και να ήταν μόνο αυτό ;

Ας αναρωτηθούμε : Μήπως ο "μέσος" Έλληνας οικοδομεί, τρώει, καταναλώνει, ντύνεται, οδηγεί, αγαπάει, συνομιλεί, πολιτεύεται, εμπορεύεται, επιχειρεί σωστά;;;

Γιατί να διαβάσει ;

Είναι το διάβασμα μήπως κάτι ανεξάρτητο, κάτι το αυτόνομο, κάτι έξω από τη ζωή του;

Ύστερα, ξέρει να διαβάζει ;

Ποιος τον έμαθε; Που το έμαθε;

Μια παιδεία που σιχαίνεται το τυπωμένο χαρτί ( δες τα καμένα βιβλία στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς ) , πως είναι δυνατόν να πλησιάσει την τυπωμένη σκέψη ;

Αλλά κι' αν ρωτήσουμε μόνο πτυχιούχους επαγγελματίες, την λεγόμενη πνευματική ηγεσία, πόσοι άραγε να διαβάζουν απ' αυτούς ; και τι ;

Αν δεν διαβάζει ο "γιατρός" , γιατί να διαβάζει "άρρωστος" ;

Αν δεν διαβάζει ο δάσκαλος , γιατί να διαβάζει ο μαθητής;;

Τι πρέπει, λοιπόν να κάνουμε; Σίγουρα, το προφανές.

Ας μάθουμε τα παιδιά ( ανεξάρτητα ή παράλληλα με το σχολείο ) να διαβάζουν λογοτεχνία, δοκίμιο, επιστημονική διατριβή, εφημερίδα, πολιτικό στοχασμό και ας τα εθίσουμε να διαλέγονται με συγκεκριμένες ιδέες και συγκεκριμένα κείμενα.

Ας πάψουμε ( ως κοινωνία, ως εκπαιδευτικό σύστημα ) να παράγουμε παπαγαλάκια, που επαναλαμβάνουν ότι ακούν και ότι τους πούμε άκριτα.

Ως πότε μ' αυτά που τους επιβάλλουμε και τους υποβάλλουμε , να οδηγούμε τόσο φρέσκα μυαλά στην αφασία;

Γνωρίζετε πόσο κοντά είναι το ανούσιο με το ανόσιο;;;