Η πόλη που ζούμε.

Διαβάζω σε επιφυλλίδα έγκριτης καθημερινής εφημερίδας :

"Η Αθήνα σαρκώνει τον πιο εγκληματικό βανδαλισμό που συντελέστηκε ποτέ στην Ιστορία.

Δεν είναι καν οικιστικός πια χώρος να ζουν, να κοινωνούν, να συμβιώνουν άνθρωποι. Είναι πρωταρχικά χώρος για να σταθμεύουν , στριμωγμένα παντού, αυτοκίνητα και να σωρεύονται σκουπίδια. Απρόσωπες τριτοκοσμικές πολυκατοικίες παρανοϊκά υπερυψωμένες και με συμπαγή μεσοτοιχία μεταβάλουν τα στενάδια των δρόμων σε διαδρόμους φυλακής με πανύψηλα τείχη. Μαύρη κάπνα κολλημένη στις προσόψεις, ασχήμια και κιτσαριό, άναρχες αφισοκολλήσεις, θόρυβος ασίγαστος, οι ανθρωποκτόνοι μεταλλικοί κάνθαροι βόμβος νυχθήμερος πάνω στο σάπιο κουφάρι της πόλης" .

Αυτά γράφει μεταξύ άλλων ο επιφυλλιδογράφος για το χάλι της πόλης μας.

Και νάταν μόνο αυτά; Τι λέτε για το τρομακτικό της άπλωμα;

Με τις νέες διαδρομές των αυτοκινητοδρόμων που σχεδιάζονται από το ΥΠΕΧΩΔΕ, ολόκληρη η Αττική θα υποβιβασθεί σε μια ξεχειλωμένη πόλη (;;).

Ο υποβιβασμός μιας πόλης είναι ένα φαινόμενο διεθνές, διαφέρει μόνο ποιοτικά, ανάλογα με το στάδιο ανάπτυξης ή υπανάπτυξης κάθε χώρας ( και λαού θα έλεγα ).

Δυστυχώς, από καιρό, η κατοικία έχει εμπορευματοποιηθεί . Γκρεμίζονται τα παλιά σπίτια ( ελάχιστα έχουν πια απομείνει ) και κτίζονται καινούργια, που προσφέρουν νέες ανέσεις.

Δεν μπορούμε να φαντασθούμε την ζωή μας χωρίς κομματιαστό σπίτι ( χολ, κουζίνα,κρεβατοκάμαρες, λουτρό(α), λίβινγκ και βεράντα(ες) ) ή μαιζονέττα.

Είναι αυτονόητα, κοντεύουμε να τα θεωρήσουμε βιολογικά απαραίτητα.

Κι' όμως, ανεπαισθήτως μ' όλα αυτά, μεγάλα και υψηλά ύψωσαν γύρω μας τείχη, μας έκλεισαν απ' έξω από κάθε τι που γίνεται , που δημιουργείται - από τη ζωή την ίδια.

Με την συνεχή ( και ανελέητη ) ανοικοδόμηση, οι ελεύθεροι χώροι εξαφανίζονται, οι δρόμοι στενεύουν και γίνονται σκοτεινότεροι, το πράσινο λιγοστεύει, τ' αυτοκίνητα πήζουν, τα παιδιά δεν έχουν χώρους να παίξουν και κλείνονται στα διαμερίσματα, οι άνθρωποι απομονώνονται και αποξενώνονται, η ατμόσφαιρα αλλάζει.

Η ζωή κατακερματίζεται και οι κάτοικοι γίνονται χίλια κομμάτια. Αλλού το σπίτι, αλλού τα σχολεία των παιδιών, αλλού οι δουλειές, αλλού η διασκέδαση και αλλού η ψυχαγωγία.

Αποστάσεις που απαιτούν χρόνο και άγχος. Η ζωή μας , σαν κομμάτια ενός παζλ που ξεκολλάνε, δυσκολεύει αφάνταστα, διαλύεται και νεκρώνει.

Γιατί;;; Διότι δεν υπάρχει επιφάνεια στέρεη από κάτω, η πόλη φεύγει, απλώνεται συνέχεια, χάνεται, διαχέεται και μαζί όλος ο ελεύθερος χρόνος μας ( όσος απομένει από τις υποχρεώσεις ) αιωρείται σαν αυτά τα άχρηστα και βλαβερά σωματίδια της ατμόσφαιρας.

Δεν είναι μόνο το απειλητικό νέφος. Δεν είναι μόνο οι συγκοινωνίες, δεν είναι μόνο το μποτιλιάρισμα , οι χιλιάδες χαμένες ώρες, η σπατάλη του τόσο ακριβού πλέον καυσίμου.

Είναι το κομμάτιασμα, η διάλυση, το ξέφτισμα της ζωής.

Είναι το ψέμα, η διαπλοκή, η διαφθορά.

Είναι ο εφοριακός που χρηματίζεται, ο εργολήπτης που κλέβει, ο Δημόσιος Λειτουργός που εκβιάζει, το Σχολείο που παραμορφώνει, οι Υπηρεσίες που ταλαιπωρούν τον κόσμο, ο καθένας μας που δεν σέβεται τον διπλανό του.

Και η πόλη μας, το κλεινόν άστυ, να ξεφτίζει μεγαλώνοντας, που ρουφάει και καταστρέφει τη ζωή έξω απ' αυτήν, η πόλη μας που χτίζεται και οργανώνεται με τα κριτήρια της ατομοκρατίας, της προτεραιότητας των υποκειμενικών εντυπώσεων και της ωφελιμοθηρίας.