Ερωτήματα και Σκέψεις.

Πολλές φορές ( τώρα που έχω πια άφθονο χρόνο για "ενδοσκόπηση" ) με καταλαμβάνουν περίεργα ( ; ) ερωτήματα, στα οποία δεν μπορώ ή δεν έχω τις γνώσεις να δώσω απάντηση.

Κάποια απ' αυτά, είμαι βέβαιος, τάχουν διατυπώσει κι' άλλοι, και ίσως , εκείνοι να έδωσαν κάποιες επεξηγήσεις.

Ιδού, λοιπόν, κάποια απ' αυτά.

Δεν γνωρίζω ποιος με έβαλε στον κόσμο, ούτε τι είναι ο κόσμος, ούτε τι είμαι εγώ ο ίδιος.

Είμαι μέσα σε μια τρομαχτική άγνοια για το κάθε τι ( ή σχεδόν για το κάθε τι ) .

Εδώ, δεν παριστάνω τον Σωκράτη, με το " εν οίδα ότι ουδέν οίδα " , αλλά όσο περνάει ο καιρός και μαθαίνω πράγματα, τόσο η άγνοια που έχω φανερώνεται.

Όταν λογαριάζω τη μικρή διάρκεια της ζωής μου να την εξαφανίζει σχεδόν η αιωνιότητα η πριν από εμένα και η μετά από εμένα ( αιωνιότητα, προφανώς , με τα ανθρώπινα μέτρα και όχι τα συμπαντικά μια και το Σύμπαν έχει ηλικία 14,5 δισ. έτη περίπου , το δε Ηλιακό μας σύστημα 5 δισ. έτη περίπου ) .

Όταν λογαριάζω τον μικρό χώρο που καταλαμβάνω τον οποίον όμως και βλέπω και ανιχνεύω, χώρο αφανισμένο κι' αυτόν μέσα στην απεραντοσύνη διαστημάτων δίχως πέρατα που τα αγνοώ και με αγνοούν.

Όταν προσπαθώ να ερμηνεύσω τα παραπάνω με μόνα εργαλεία το νου και τον λογισμό είτε σύμφωνα με το επικρατούν μοντέλο της Γενικής και Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας ( με φορέα τις Γεωμετρίες Ρήμαν - Μινκόφσκι ) είτε με το πιθανοκρατικό μοντέλο της Κβαντομηχανικής είτε με το πρόσφατο μοντέλο Τούροκ ( μιας μεταφοράς στα καθ' ημάς της Θεωρίας της εκπύρωσης των Στωικών , ότι δηλ. ο κόσμος καταστρέφεται με μια γενική ανάφλεξη, και δημιουργείται ξανά απ' την αρχή . Κατά το μοντέλο Τούροκ, εμείς κατοικούμε σε μια μεμβράνη 9 διαστάσεων που μέσω ενος μικρού κενού διαχωρίζεται από την δίδυμη συμπαντική μεμβράνη, κι' όταν οι δύο αυτοί μεμβρανόκοσμοι συγκρούονται αναπηδούν και ξανασυγκρούονται και αυτός ο " συμπαντικός χορός " αναγεννά όσα εμείς - με τις περιορισμένες δυνατότητές μας - βλέπουμε γύρω μας ) .

Όταν αναλογίζομαι όλα αυτά, τρομάζω και απορώ να με βλέπω εδώ και όχι εκεί, αφού δεν υπάρχει λόγος κανένας γιατί νάμαι εδώ και όχι εκεί, γιατί τώρα και όχι άλλοτε.

Σ' αυτό το ζήτημα έχουν από πολλούς διατυπωθεί ενδιαφέρουσες απόψεις. Μια απ' αυτές - δόγμα θα έλεγε κάποιος - είναι και η Ανθρωπική Αρχή, που την δέχεσαι ή την απορρίπτεις.

Ποιος με έβαλε σε αυτό το εδώ και σε αυτό το τώρα ;

Με ποιανού την εντολή, τη διαταγή ή τη χειραγώγηση αυτός ο τόπος και αυτός ο χρόνος προορίστηκαν για μένα ; ( Οι πιστοί των διάφορων Θρησκειών, έχουν εδώ δώσει πολύ ωραίες απαντήσεις ) .

Δεν βλέπω παρά μόνο απεραντοσύνες από κάθε μεριά που με περικλείουν σαν ένα ίχνος και σαν μια σκιά με διάρκεια τόση όση μια στιγμή ανεπίστρεπτη.

Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι σε λίγο ή σε πολύ ( με τα γήινα χρονικά μέτρα βέβαια ) θα τελευτήσω, αλλά αυτό που κυρίως αγνοώ είναι ο ίδιος ο Θάνατος που με περιμένει ( όπως και όλους μας άλλωστε ) και αποκλείεται να τον αποφύγω.