Η σωστή πλεύση.

Ήρθε, νομίζω, η ώρα να καταλάβουμε μια πικρή αλήθεια : πως αν ο νεο-φιλελευθερισμός όχι μόνο σαν τρόπος παραγωγής, αλλά και σαν νοοτροπία , κρατάει ακόμα καλά παρά τα προσωρινά ( θέλω να πιστεύω ) προβλήματα χρηματοπιστωτικής φύσης που παρουσιάζονται διεθνώς ( Η.Π.Α , Ηνωμ. Βασίλειο, Ε.Ε ) και τα οποία με τα μέτρα που λαμβάνονται και που θα ληφθούν , τελικά μέσα στο 2009 , θα ξεπεραστούν, δεν είναι γιατί ξεφεύγει και επιβάλλεται ύπουλα ή αναγκαστικά , αλλά γιατί εμείς τον έχουμε ανάγκη όπως ( κάνοντας μια τραγική αντιστοίχηση ) έχουν οι εξαρτημένοι ναρκομανείς το ναρκωτικό τους.

Έχω, πια, πειστεί ότι είμαστε ( ή φαινόμαστε ότι είμαστε ) ναρκομανείς του νεο-φιλελευθερισμού.

Γιατί αυτός είναι όπως η μορφίνη. Δεν παρουσιάζει κανένα ίχνος του στο "αίμα" ακόμα και του πιο "σκληρού" σοσιαλιστή ( ή δήθεν σοσιαλιστή ή σοσιαλδημοκράτη ή πράσινου ή κόκκινου ή....) .

Αυτό είναι το μυστικό του, που ματαιώνει κάθε απόπειρα αποτοξίνωσης : αναισθητοποιεί και

"σκοτώνει" από αφθονία, υπερπροσφορά και ευμάρεια, από υπερκατανάλωση και πλήξη, από αλλοτρίωση και ευζωία.

Αυτό, λοιπόν, που πρέπει να τεθεί εδώ, δεν είναι μόνο το πρόβλημα της αυτάρκειας, της αφθονίας και της αυτονομίας της κοινωνίας αλλά κυρίως του αυτοπεριορισμού της.

Κι' αυτός ο κοινωνικός αυτοπεριορισμός πρέπει να ασκείται σε μικροκλίμακα.

Δεν πρέπει να τον περιμένουμε ως επιβολή φόρων, κανονιστικών διατάξεων ή περιορισμών.

Δεν πρέπει να είναι αυτός ο περιορισμός μια κυβερνητική απόφαση ή μια ντιρεκτίβα της Ε.Ε, αλλά μια προσωπική αντίληψη και ξεκάθαρη θέση.

Βέβαια, υπάρχει στην καθημερινή ( πραγματική ) ζωή μια δική της γραμματική, που μπορεί να συμφιλιώνει αντιθέσεις και οντότητες αντιθετικές, όπως π.χ το "αληθινό" και το "ψεύτικο" , το "λογικό" και το "παράλογο".

Οντότητες, όμως, που στο επίπεδο της πολιτικής, πρέπει να είναι πάση θυσία διακριτές, ενώ στο επίπεδο της ζωής , όχι υποχρεωτικά.

Στην καθημερινή ζωή, η αίσθηση του "μέτρου" δεν αντιτίθεται πάντα σε μιαν αιφνίδια υπερβολή. Πολύ ωραία η αρχαία ρήση "μέτρον άριστον" ταιριάζει με μια πρόταση του Ντε-Σαντ που μας λέει : "ό,τι είναι υπερβολικό είναι ωραίο" .

Αυτά, όμως, στην καθημερινή ζωή , για λίγο και για ελάχιστα.

Στην πολιτική ζωή όμως ;

Σ' αυτήν, μια σωστή γραμμή πλεύσης είναι εκτός από το : "γνώθι σ' αυτόν" και το "πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος" .

Μια σωστή γραμμή πλεύσης είναι η απάντηση στα ερωτήματα :

Γιατί ανεχόμαστε τους σάπιους και επίορκους πολιτικούς, παρότι δεν τους εμπιστευόμαστε, παρότι τους χλευάζουμε;

Γιατί δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη του εαυτού μας , την χάραξη της τύχης μας ;

Γιατί θέλουμε κάποιος άλλος να φταίει πάντα για την κατάντια μας ;

Γιατί ενώ κάποιοι ( γνωστοί και μη εξαιρετέοι ) ασελγούν πάνω στο σώμα της Πατρίδας μας, εμείς περί άλλων τυρβάζουμε και δεν κάνουμε τίποτα ;