Φταίει το σύστημα ή οι Δάσκαλοι;

Όταν εξαγγέλλονται σχέδια ή σκέψεις για νέες παρεμβάσεις ή νομοθετικές ρυθμίσεις στο χώρο της Εκπ/σης ( της Μέσης κυρίως ) , καθένας που σκέφτεται και δεν παρασύρεται από τον ορυμαγδό της συνθηματολογίας , του λαϊκισμού και του εντυπωσιασμού των αφελών, γνωρίζει καλά ότι το πρόβλημα είναι πρώτα-πρώτα πρόβλημα εσωτερικής κρίσης αξιών, ύστερα πρόβλημα οικονομικών αδιεξόδων και μόνο δευτερευόντως είναι πρόβλημα νομοθετικών ρυθμίσεων.

Η παρατήρηση πως δεν μπορούμε να προσδοκάμε από το Σχολείο να παρουσιάζει καλύτερη εικόνα από εκείνη της κοινωνίας που το περιβάλλει, είναι βέβαια λογικά πειστική.

Όμως , πρέπει να τα ρίχνουμε όλα στην κοινωνία και το σύστημα;;

Οι άνθρωποι, οι δάσκαλοι τι κάνουν;

Τι τους εμποδίζει, πέρα και πάνω από το σύστημα, όταν μπαίνουν στην τάξη, " ενώπιοι ενωπίοις " με τους μαθητές τους, να ερεθίσουν την ευαισθησία των παιδιών;

Έχουν να διδάξουν Όμηρο, Θουκυδίδη, Αντιγόνη, Γαλλική Επανάσταση, Διαφωτισμό, Ψυχολογία, Φιλοσοφία και τόσα άλλα.

Ποιο σύστημα μπορεί να εμποδίσει την ερμηνεία;

Που θα βρουν πιο μοντέρνο κείμενο από τον Θουκυδίδη, πιο επαναστατικό από την Αντιγόνη;

Ποιος θα τους σταματήσει να μιλήσουν για Φρόϊντ, για Λακάν, για Ράσσελ και Βιντκενστάϊν;

Έχουν, όμως τις γνώσεις ή τη διάθεση για κάτι τέτοιο;

Τους τα έμαθε κανείς;

Μήπως επαφιέμεθα στο φιλότιμο ( είδος εν ανεπαρκεία πιά ) ή στον ιεραποστολικό ζήλο τους;

Νομίζω πως δικαιολογείται η εύλογη απελπισία ότι , μέσα στην γενική χρεοκοπία, την γενική διάλυση και σήψη των τελευταίων ετών, ούτε το Σχολείο είναι πια σε θέση να προσφέρει τη ζύμη για να ξαναζυμωθεί η ιστορική παράδοση του Έθνους μέσα σε μια Ε.Ε που καλπάζει ( παρά τις προσωρινές δύσκολες συγκυρίες ) σε ανοιχτούς ορίζοντες δημιουργίας και προόδου.