Υπάρχει, πράγματι, κατάρρευση;;;

Εδώ και λίγο καιρό διαβάζω επιφυλλίδες και άρθρα δημοσιευμένα σε "έγκριτες" κατά τα άλλα καθημερινές εφημερίδες ( και όχι σε τίποτε ακροδεξιές φυλλάδες ή ανόητα λαθρόβια έντυπα ) , περίεργα τουλάχιστον πράγματα που, δεν ξέρω πως, μου θυμίζουν εκείνον τον αλήστου μνήμης Σάββα Κωνσταντόπουλο, ο οποίος με τις διαλέξεις του στο Χίλτον και τα άρθρα του στον Ελεύθερο Κόσμο το 1966, διακήρυττε την ανάγκη επέμβασης ενός "λοχία" για να σώσει τον τόπο!!!

Τώρα, τα άρθρα αυτά, δεν είναι τόσον κραυγαλέα όπως ήταν τότε. Είναι πιο ύπουλα, πιο υπόγεια. Έχει φυσικά το πολιτικό μάρκετινγκ προοδεύσει αρκετά μα και ο πολίτης είναι πιο υποψιασμένος.

Όμως, η φασίζουσα νοοτροπία και στάση φαίνεται καθαρά ( σε όποιον βλέπει μέσα απ' τις γραμμές ) και τα κείμενα όζουν "χουντίλας" .

Διαπιστώνουν, λοιπόν, αυτοί οι "επαΐοντες" , οι ειδήμονες και πανεπιστήμονες , οι έχοντες άποψη επί παντός του επιστητού ( μωρέ, μπράβο τους ) ότι :

" το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει καταρρεύσει και υπάρχει διαπιστωμένο αδιέξοδο " , ή

" η γενικολογία προτάσεων ανάκαμψης ( από το αδιέξοδο ) είναι συμπτώματα επιδείνωσης, όχι ανάσχεσης του κακού " , ή

" η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος έχει πάρει χαρακτήρα ραγδαίας και αδυσώπητης διάλυσης " .

Σέβομαι απεριόριστα τις απόψεις και τις ιδέες των άλλων, αλλά όμως κάποιες απ' αυτές σε βγάζουν, κυριολεκτικά, έξω απ' τα ρούχα σου ( όπως το λένε, λαϊκά ) .

Δεν παραβλέπω ότι τα τελευταία 20-25 χρόνια έχουν στην πατρίδα μας συμβεί πολλά και καλά ( για να μην τα μηδενίζουμε όλα ) αλλά και πολλά άσχημα.

Με αυτά τα τελευταία, όπως π.χ με τη διαφθορά, την αδιαφάνεια, την ακρίβεια, τη ρύπανση του περιβάλλοντος, την ανεργία ( ιδίως των νέων ) , τις κομπίνες, την αναξιοκρατία, τη ρεμούλα, τις μίζες, την ευνοιοκρατία, τις πελατειακές σχέσεις, την προβληματική Παιδεία, την χωλή Υγεία, την μυωπική Δικαιοσύνη, την αναποτελεσματική Δημόσια Τάξη , την ανασφάλεια, την απαράδεκτη γραφειοκρατία, τα αχαλίνωτα Μ.Μ.Ε και με τόσα άλλα , έχω και εγώ κατ' επανάληψη ασχοληθεί ( είναι όλα αυτά , σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα ) , σε διάφορες αναρτήσεις μου και μάλιστα με λίαν έντονο ύφος, υπερβολικό ενίοτε, προτείνοντας

( όπου μπορούσα, φυσικά ) και λύσεις ή τρόπους αντιμετώπισης τουλάχιστον.

Αλλά, μόνο ως εκεί! Ως εκεί ! Χωρίς να παίζω με τους θεσμούς.

Ούτε καταρρεύσεις διαπιστώνω, ούτε διαλύσεις, ούτε καταπτώσεις , ούτε τίποτε παρόμοιο.

Ούτε , φαντάζομαι, τέτοιες διαπιστώσεις διατυπώνονται από οποιουσδήποτε νηφάλιους ( και μη υπερσυντηρητικούς και θερμοκέφαλους ) παρατηρητές των πολιτικών- οικονομικών-κοινωνικών ζητημάτων της χώρας μας.

Πρέπει πια να το χωνέψουμε όλοι ότι είμαστε μια δομημένη, εδραιωμένη και ισχυρή Δημοκρατία. Έχουν περάσει 34 χρόνια ανέφελου δημοκρατικού βίου από την μεταπολίτευση του 1974 και οι θεσμοί, όλον αυτόν τον καιρό, έχουν λειτουργήσει πολύ καλά.

Ας έχουμε, δε, υπ' όψιν ότι στη Δημοκρατία υπάρχουν πάντα και λύσεις και διέξοδοι.

Αντίστοιχα προβλήματα παρουσιάστηκαν ( και παρουσιάζονται ) και σε άλλες χώρες, ακόμα και της Ε.Ε , οι οποίες όμως με κατάλληλες πολιτικές και δικαστικές παρεμβάσεις αντιμετωπίστηκαν ( και αντιμετωπίζονται ).

Εκείνο που ίσως χρειαζόμαστε ( και μάλιστα επειγόντως ) είναι μια ποιοτική αναβάθμιση της Δημοκρατίας μας ( που περνάει, όπως φαίνεται τις "παιδικές" της αρρώστιες ) , η οποία αναβάθμιση δεν είναι αποκλειστική υπόθεση μόνο των πολιτικών ( όσες αγαθές προθέσεις κι' αν έχουν ) αλλά είναι πρωτίστως των πολιτών.

Χρειάζεται όμως γι' αυτό αλλαγή της νοοτροπίας του μέσου Έλληνα και η προσαρμογή του στις αντικειμενικές συνθήκες που δημιουργήθηκαν ( όπως λίαν προσφυώς γράφηκε πρόσφατα σε άρθρο εφημερίδας ) .

Είναι, πράγματι, καιρός να ξεφύγουμε από την αυτοπεριγραφή του περιφρονημένου, του περιθωριοποιημένου, του αδικημένου, του χειραγωγούμενου, του περικυκλωμένου από εχθρούς, του στερημένου από φίλους και συμμάχους , του ανάδελφου ανάμεσα σε συνωμότες και συνωμοσίες.

Είναι πια καιρός να γίνουμε, επί τέλους , ενεργοί πολίτες !!!