Βλέποντας, σε διάφορα περιοδικά, εδώ και λίγο καιρό, αρκετές φωτογραφίες από τα νησιά του Αιγαίου ( των Κυκλάδων ιδιαίτερα ) , διαπίστωσα άναυδος το τεράστιο οικολογικό έγκλημα που έχει συντελεσθεί τα τελευταία 40 χρόνια, στα νησιά μας, θυσία στον άναρχο τουρισμό και την κερδοσκοπία.

Παρατηρεί κανείς κτηνώδεις βίλες, πισίνες σε περιβάλλον λειψυδρίας, τεράστια και απωθητικά συγκροτήματα ρούμς, κατάτμηση γης, εποικισμό των κορυφογραμμών, καταπάτηση των αιγιαλών, θεσμιμένη παρανομία και ραγδαία υποβάθμιση του τόπου.

Σε μια κοινωνία, που όπως έχουμε ξαναγράψει, κυβερνούν οι εργολάβοι, οι καναλάρχες, οι συγκροτηματάρχες, οι διεφθαρμένοι του Δημ. Τομέα μα και των ΔΕΚΟ, οι μαντράδες υλικών, οι ιδιοκτήτες Λατομείων κ.λ.π

πως να προστατευθεί η πατρίδα από τις ορδές των κερδοσκόπων, των ανίδεων, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των t.v stars, των "δήθεν", των εγκληματικά αδιάφορων και γενικά από όλους εμάς.

Σ' αυτό τον τομέα συναντώνται η ακηδία, η δειλία, η αφροσύνη και η κουτοπονηριά κάποιων ( ίσως αρκετών ) πολιτικών και πολιτικάντηδων με την απληστία, την προσοδοθηρία, την ανοησία και τον ωχαδερφισμό των τοπικών κοινωνιών, οι οποίες μποϋκοτάρουν οποιαδήποτε απόπειρα ρύθμισης και σχεδιασμού είτε αυτή αφορά το απλό θέμα των χωματερών ( ΧΥΤΑ ) ή το σοβαρότερο ζήτημα της χωροθέτησης δράσεων και βίου.

Ποιος νοιάζεται, τελικά, για το μέλλον και την αειφόρο ( βιώσιμη ) ανάπτυξη αυτού του τόπου;

Δυστυχώς, ο λαός , οι τοπικές κοινωνίες, μα και ο καθένας μας ( δεν νομίζω να εξαιρείται κανείς ή αν κάποιοι εξαιρούνται αυτοί είναι ελάχιστοι ) ξεπουλάμε ευκαιριακά ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει αυτή η χώρα : το τοπίο της, το φυσικό της κάλλος, το περιβάλλον της.

Υπερασπιζόμαστε λυσσαλέα το κατακτημένο δικαίωμά μας στην αταξία , στο χάος, στο τσιμέντωμα, στο μπάζωμα γενικά.

Εμείς , οι άπληστοι άνθρωποι του καιρού μας, οι προσωρινοί κάτοικοι και κάτοχοι αυτού του θεϊκού τόπου, διασπαθίζουμε και λεηλατούμε το φυσικό μας κεφάλαιο ανελέητα.

Τα τσιμεντώνουμε όλα. Τα καίμε όλα. Τα ρυπαίνουμε όλα. Τα διαλύουμε όλα. Τα τρώμε όλα, τώρα, βγάζοντας τα μάτια των επερχόμενων γενεών.

Και αφήνουμε πίσω στάχτη, καμένα δένδρα και δάση , χαίνουσες πληγές στο τοπίο και αυθαίρετα.

Ποιος , μπορεί, άραγε, να διορθώσει ολ' αυτά ;

Ποιός, μπορεί να μας σώσει από τον κακό εαυτό μας ;