Το πολιτικό πρόβλημα.

Το πολιτικό πρόβλημα έχει κάποιες κρίσιμες παραμέτρους, οι οποίες χαρακτηρίζουν το όλο σύστημα και δεν προβάλλονται αρκετά.

Αυτές, λοιπόν, θα προσπαθήσω να διαφωτίσω έτσι, ώστε ο αναγνώστης να δυνηθεί να σχηματίσει πληρέστερη γνώση για το ζήτημα.

Κανένας λαός δεν μπορεί να υποφέρει ( και να υπομένει ) την αβεβαιότητα των προσδοκιών του, που αδειάζει από νόημα το παρόν και δεν ανοίγει διέξοδο στο μέλλον.

Στη χώρα μας, υπάρχουν σχηματοποιημένες 3 βασικές πολιτικές παρατάξεις οι οποίες μετέχουν στο " πολιτικό παιχνίδι " : η Αριστερά ( κομμουνιστική και μη ) , η Κεντροδεξιά και η Κεντροαριστερά.

Οι συνιστώσες της Ελληνικής Αριστεράς βρίσκονται εγκλωβισμένες στον συγκεντρωτισμό του παλαιού κράτους και τον άμεσο ή έμμεσο αρνητισμό , που υπαγορεύει η μονοδιάστατη λογική μιας παρωχημένης ανάγνωσης των κοινωνικών διεργασιών. Όταν , όμως, οι πολιτικές επιλογές εκβάλουν στον αρνητισμό είναι σε βάθος χρόνου το ναυάγιο βέβαιο, παρά τα οράματα περίεργης και αφηρημένης δικαιοσύνης, τα οποία οδηγούν σε κοινωνίες ασφυξίας και ωμότητας.

Ο στείρος αρνητισμός , όπως και κάθε στάση που θέλει την κοινωνία να υπακούει μονοδιάστατα στις επιταγές του όποιου κομματικού ιερατείου, δεν μπορεί να διακρίνει το υγιές από το προβληματικό, επειδή ακριβώς αποστρέφεται την ελευθερία του πνεύματος.

Η Κεντροδεξιά , πάλι, όταν δεν σηκώνει ψηλά τα λάβαρα της θρησκείας, της πατρίδας και της οικογένειας με όλους τους δυνατούς συνδυασμούς αλλά τα χρησιμοποιεί χαμηλότονα με την πρακτική ενός ανεκτικού πελατειακού προστατευτισμού, τον οποίον τροφοδοτεί πνευματικά η εικόνα μιας αναπόδραστης φυσικής ιεραρχικής τάξης εικόνων και πραγμάτων , υιοθετεί ως πρότυπο τον λειτουργισμό της κοινωνίας των τεχνικών μέσων , και καθώς στερείται πλατύτερου ορίζοντα σημασιών και νοημάτων ζωής, τείνει να δημιουργεί άτομα με μειωμένο αίσθημα συμμετοχής , ευθύνης, αλληλεγγύης μα και ήθους πολλές φορές.

Ως προς την Κεντροαριστερά τώρα.

Πρέπει πέραν των συναισθηματικών διακηρύξεων ( που δεν πείθουν πια κανέναν ) να εκφέρει πολιτικό λόγο ο οποίος θα κατευθύνει κριτικά τα κοινωνικά διφορούμενα προς την θετική τους πλευρά και θα εμποδίζει τις μονομερείς εκδοχές τους ( πέρα από λαϊκισμούς και άλλα ηχηρά παρόμοια ) , ώστε τα αισθήματα να βρίσκουν ανταπόκριση σε ποιοτικές επιλογές εντός του θεσμικού συστήματος.

Πρέπει πριν απ' όλα να τελειώνει με την απαρχαιωμένη ιδέα της κοινωνικής προόδου ως εξελικτικής διαδρομής με ιστορική κατάληξη την κυριαρχία μέσω ενός γιγαντωμένου κράτους και αντ' αυτής να αναγνωρίσει την πολυδυναμία μιας κοινωνικής πραγματικότητας, η οποία μας επιτρέπει να προσεγγίζουμε τα προβλήματα κυρίως αξιολογικά και κυρίως το ζήτημα της ηθικής και υλικής ζωής να βρίσκεται στο επίκεντρο του αυθεντικού πολιτικού της λόγου.

Όπως εύκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει , στοιχεία του προβλήματος επισημάναμε. Φυσικά, πολλά ακόμα μπορεί να ειπωθούν. Σε πολλά μπορεί κάποιος να έχει αντίρρηση.

Εδώ, είμαστε για έναν εποικοδομητικό διάλογο.

Αναμένω.