Οι αυξήσεις των τιμών.

Πριν αρκετά χρόνια, όταν το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών έφθανε το 4-5% του Α.Ε.Π , πανικός έπιανε όλη την κυβέρνηση και όχι μόνο.

Θέμα πρωτοσέλιδο ήταν στις εφημερίδες κυβερνητικές και μη ( κίνδυνος υποτίμησης της δραχμής, οικονομική κατάρρευση και άλλα τραγικά παρόμοια ).

Σήμερα, το έλλειμμα, ανέρχεται στο 14% περίπου του Α.Ε.Π και δεν συμβαίνει τίποτα, δεν συγκινείται κανείς.

Βλέπετε, η ένταξη στη ζώνη του " Ευρώ " δίνει , εκτός των άλλων πλεονεκτημάτων, χρόνο προσαρμογής μα και απορρόφησης των οικονομικών κραδασμών.

Βέβαια, το " Ευρώ " δεν είναι φάρμακο για όλα τα οικονομικά μας προβλήματα. Παρατηρείται, δε, και μια καχυποψία απέναντί του.

Πράγματι, λένε πολλοί : " Φταίει το ευρώ για τις αυξήσεις των τιμών ".

Υπεραπλουστευμένη κρίση-διαπίστωση.

Σίγουρα, συμβάλλει και αυτό, με την καθορισθείσα τότε ισοτιμία του σε σχέση με την δραχμή : 1€= 340,75 δραχμές ( πως καθιερώθηκε αυτό ; Βάσει ποιών μελετών ; ).

Το πρόβλημα, όμως της αύξησης των τιμών των αγαθών είναι πολυπαραγοντικό , πολύπλοκο και όχι μόνο εσωτερικό αλλά διεθνές.

Εδώ, θα περιορισθώ στα καθ' ημάς.

Οι αυξήσεις των τιμών ( στην χώρα μας ) οφείλονται και :

1. στην αυξημένη ζήτηση προϊόντων, λόγω αύξησης του βιοτικού μας επιπέδου κατά μέσο όρο.

2. στην ολιγοπωλιακή δομή πολλών κλάδων της Ελληνικής οικονομίας ( δημιουργία καρτέλ ).

3. στο έλλειμμα ικανοποιητικού καθεστώτος κρατικής και ρυθμιστικής προστασίας.

4. στην έλλειψη ενός αυστηρού πλαισίου επιβολής κανόνων ανταγωνισμού.

5. στην έλλειψη ενός αποτελεσματικού κοινωνικού κράτους.

6. στις αυξημένες ( υπερβολικά ) διεθνείς τιμές της ενέργειας.

7. στην έλλειψη δικαιότερου φορολογικού συστήματος.

8. στην έλλειψη ελέγχου των δημόσιων δαπανών ( νοσοκομεία, αυτοδιοίκηση )

9. στο ότι, γενικότερα, η Ελληνική οικονομία δεν είναι όσο πρέπει εξωστρεφής, ανταγωνιστική, παραγωγική, ευέλικτη και λιγότερο καταναλωτική.

Φυσικά, θα μπορούσε κανείς να προσθέσει και άλλους παράγοντες. Εκείνα, όμως , που είναι απαραίτητα , για να μπορέσουμε να ελέγξουμε κατά το δυνατόν το πρόβλημα είναι :

Θέσπιση και εφαρμογή μέτρων, κινήτρων, πολιτικών και δράσεων για

1. περισσότερο ανταγωνισμό και εργασιακή ευελιξία μέσα σε πλαίσια κοινωνικής συναίνεσης απαραιτήτως.

2. καλύτερη Δημ. παιδεία σε όλες τις βαθμίδες.

3. καλύτερη Δημ. υγεία.

4. καλύτερο και δικαιότερο Ασφαλιστικό σύστημα.

5. καλύτερη και αποτελεσματικότερη Δημ. διοίκηση.

6. καλύτερους, εντιμότερους και συνεπέστερους ελεγκτικούς μηχανισμούς.

Είναι φανερό από τα παραπάνω, ότι πρέπει να χαραχθεί μια μακροχρόνια αναπτυξιακή στρατηγική που θα στηρίζεται σε νέα, δυναμικά και αποτελεσματικά στοιχεία :

στην κοινωνία της γνώσης και της πληροφορίας, της έρευνας, των νέων τεχνολογιών και της καινοτομίας.

Ειδ' άλλως τα φαινόμενα της ακρίβειας, της ανεργίας και της οικονομικής δυσπραγίας θα είναι μόνιμα στην Ελληνική οικονομία.

Οι καιροί " ου μενετοί " , και όποιοι δεν προλάβουν το " Τραίνο " του εκσυγχρονισμού ( κοινωνικού, οικονομικού, εκπαιδευτικού , πολιτικού κ.λ.π ) τότε θα είναι αναγκασμένοι να " επαιτούν " μόνιμα αντιμέτωποι με την χλεύη εχθρών και " φίλων " .