Κόσοβο και Αναγνώριση.

Διαβάσαμε αυτές τις ημέρες στις εφημερίδες, ότι η κ. Ν. Μπακογιάννη υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας συναντήθηκε με τον " υπουργό Εξωτερικών " του όχι αναγνωρισμένου από εμάς ( μα και από πολλούς άλλους ) Κοσόβου στα πλαίσια συνεδρίου.

Δεν θεωρώ ότι αυτή η συνάντηση προώθησε τα καλώς σταθμισμένα εθνικά συμφέροντα.

Όπως, άλλωστε, και αυτή αύτη η ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου, που αποτελεί για εμάς εξέλιξη λίαν αρνητική. Και τούτο, διότι :

1. Εξασθενίζει τον Σερβικό παράγοντα.

2. Ευνοεί την Τουρκική πολιτική ( έμμεσα ) στην Κύπρο.

3. Διευκολύνει την συγκρότηση της λεγόμενης Μεγάλης Αλβανίας.

Πάντως, η ικανότητά μας να επηρεάσουμε τις εξελίξεις σ' αυτόν τον τομέα είναι πολύ περιορισμένη έως μηδενική, όπως είναι εύκολα αντιληπτό.

Όμως θα πρέπει ( επιβάλλεται μάλλον ) όλες οι ενέργειές μας περί το " Κοσοβαρικό " θέμα να είναι πάρα πολύ προσεκτικές μα και συμβατές με την διαφύλαξη των δεσμών μας με τους Συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ και τους εταίρους μας στην Ε.Ε.

Πράγματι, η Ελληνική διπλωματία, καλείται αυτόν τον καιρό να προχωρήσει επάνω σε "τεντωμένο " σχοινί.

Από την μια πλευρά είναι δεδομένο ότι η ανεξαρτησία του Κοσόβου αργά ή γρήγορα θα εδραιωθεί και κατά συνέπεια θα εισέλθει και σε όλους τους διεθνείς Οργανισμούς.

Από την άλλη θα πρέπει ( μια και κάποτε θα αναγκαστούμε και εμείς να το αναγνωρίσουμε ) να αποφύγουμε τον δημόσιο καταγγελτικό λόγο κατά της Κοσοβάρικης ανεξαρτησίας κινούμενοι από στενά κομματικά ελατήρια προσβλέποντας σε πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη εσωτερικής κατανάλωσης.

Οι χειρισμοί, συνεπώς, μα και η στάση της Ελληνικής διπλωματίας θα πρέπει κατά την γνώμη μου ( ποιός με ρωτάει;; ) να χαρακτηρίζονται από μέτρο, νηφαλιότητα, χαμηλούς τόνους, υπευθυνότητα και όχι ακραίες ( λαϊκίστικες ) συμπεριφορές σε όλα τα επίπεδα.

Και χωρίς " μυστική " διπλωματία, που όποτε χρησιμοποιήθηκε , τελικά, περιέπλεξε τα πράγματα και φυσικά δεν μας έφερε χρήσιμα αποτελέσματα.