Ευρώ

Σιγά-σιγά οι διάφορες Ευρωπαϊκές χώρες αρχίζουν να διαπιστώνουν τα οφέλη της εισόδου στην ευρωζώνη και την υιοθέτηση του ευρώ.

Η Αγγλική λίρα έχει βρεθεί στον πάτο λόγω της κρίσης, και πλέον αρχίζουν να διαπιστώνουν πως δεν είναι οι απόλυτοι κυρίαρχοι στο οικονομικό στερέωμα, και πως οι πεποιθήσεις τους περί Βρετανικής αυτοκρατορίας έχουν περάσει προ πολλού.

Ανέκαθεν οι Άγγλοι πίστευαν πως ήταν κάτι ξεχωριστό, κάτι το ιδιαίτερο, πως ναι μεν ήταν στην Ευρώπη, αλλά όχι ακριβώς Ευρωπαίοι. Αναφέρονταν στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες ως Continental Europe, για να τους ξεχωρίσουν τους υπόλοιπους από τους ίδιους, αλλά κοιμόντουσαν φαίνεται ύπνο βαθύ. Ήταν ξαφνικό το ξύπνημα, και αρχίζουν να κατανοούν τη θέση τους.

Ανήκουν στην Ε.Ε. Ο δρόμος είναι ένας, ακόμα και για μια τόσο μεγάλη οικονομία. Ήθελαν πάντα να "παίζουν" ξεχωριστά από τους υπόλοιπους "υποδεέστερους" κατά αυτούς Ευρωπαϊκούς τους συγγενείς, αλλά όχι πια. Τώρα υπάρχουν σκέψεις για υιοθέτηση του ευρώ.
Άντε μπράβο, μπρος προς το μαντρί και εσείς, θα σας φάει ο λύκος αν μείνετε έξω.

Η λίρα από εκεί που άξιζε 1,5 ευρώ σήμερα βρίσκεται στο 1,13 ευρώ. Είναι τυχεροί, πριν κάποιο καιρό ήταν στο 1 ευρώ. Ξεφτιλίζεται σιγά-σιγά η λίρα, και πλέον ο σκέψεις γίνονται εντονότερες. Για να δούμε πως θα πάει. Δεν θα αργήσει, θα έρθουν και αυτοί στην ευρωζώνη. Όπως και άλλοι ψηλομύτες, όπως η Σουηδία και η Δανία. Να τις χαίρονται τις κορώνες τους (τα τοπικά τους νομίσματα) αλλά για ελάτε και σεις στην παρέα μας, χαζοβιόληδες βορειοευρωπαίοι.

Ευτυχώς για εμάς την Ελλάδα, πως η κρίση μας βρήκε εντός του μαντριού, να προστατευόμαστε από και μαζί με τους υπόλοιπους. Ευτυχώς...

Ανοίγει η προοπτική ένταξης της Βρετανίας στην ευρωζώνη

Καθυστέρηση

Προσπαθώ να είμαι πιο τακτικός στις αναρτήσεις μου, αλλά φταίει ο υπολογιστής (δες την εικόνα παραπάνω)

Η Πάμελα Άντερσον Επιχειρηματίας

Όχι δεν πρόκειται για ευφυή τίτλο ερωτικής ταινίας.
Πρόκειται απλώς για επιχειρηματικά σχέδια της Πάμελας.
Όχι δεν θέλει να ανοίξει κλινική για πλαστικές επεμβάσεις με εξειδίκευση στην αυξητική στήθους.
Απλώς η κοπέλα (πόσο χρονών είναι άραγε) θέλει να επενδύσει σε ένα τουριστικό συγκρότημα.
Όχι δεν πρόκειται για θέρετρο για αυτούς που αναρώνουν μετά από επέμβαση αυξητικής στήθους!

Ισλανδία

Τι το ήθελε η Ισλανδία να είναι εκτός ΕΕ; Πως θα μπορούσαν 300.000 νοματέοι να συγκρατήσουν τα παγωμένα κύματα της παγκόσμιας κρίσης που τους ήρθαν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού;



Άντε τώρα μέσα στο μαντρί, όποιος είναι έξω τον τρώει ο λύκος είχε πει ένας Έλληνας πολιτικός, για άλλο θέμα βέβαια, αλλά ταιριάζει πολύ ωραία τώρα. Άρον άρον, τώρα τρέχουν, προσπαθώντας να επισπεύσουν τις διαδικασίες ένταξης. Ελπίζουν πως θα τα καταφέρουν να μπουν το 2011 μαζί με την Κροατία. Διαλύουν τη Βουλή και κάνουν εκλογές, γιατί πρέπει να αλλάξουν το σύνταγμά τους. Έχει γούστο.

Σοφή η δική μας κίνηση τότε, πολύ παλιά επί Καραμανλή senior, που είχαμε ξεκινήσει τις διαδικασίες ένταξης στην ΕΟΚ τότε. Και μάλιστα είχαν ξεκινήσει προ δικτατορίας. Είμαστε ένα από τα πιο παλιά μέλη της ΕΕ. Και ας φώναζαν τότε, και τώρα, κάποιοι.
Μια χώρα μικρή με ακόμα πιο μικρή οικονομία, χωρίς φυσικούς πόρους, πως θα μπορούσε να σταθεί μόνη της; Καλά κάναμε.
Και φάγαμε και επιδοτήσεις, και φτιάξαμε και δρόμους, και περάσαμε ωραία.
Τώρα όμως δεν είμαστε πια εμείς οι κακομοίρηδες της υπόθεσης. Υπάρχουν άλλες χώρες σε χειρότερη θέση από εμάς, και πλέον τα κονδύλια θα πηγαίνουν προς τα εκεί.
Α ρε συντεχνίες που θα κλαίνε, όταν θα κοπούν οι επιχορηγήσεις και το τζάμπα χρήμα. Οι αγρότες πάλι θα κατεβαίνουν στους δρόμους, παραπονούμενοι για την παραγωγή τους, αφού συνεχίζουν να καλλιεργούν πράγματα που δεν πουλάνε και κανείς δεν θέλει.

Κρίση

Είναι κρίμα. Σε μια τεράστια οικονομία, σε μια χώρα όπου έχει αποπληρώσει το χρέος της, σε μια κοινωνία πρώην κομμουνιστική να υπάρχουν άνθρωποι που να βρίσκονται στα όρια της επιβίωσης. Δύο στους τρεις Ρώσους έχουν πρόβλημα επιβίωσης. Μου κάνει εντύπωση!

Και όμως ο Πούτιν, ο μοντέρνος αυτός Τσάρος της Ρωσίας, έχει πολύ υψηλά επίπεδα δημοτικότητας. Ένας χαρισματικός ηγέτης, γιατί έτσι όντως είναι, ο οποίος μπορεί να στριμώχνει τον Μπαρόζο, και ως εκ τούτου και ολόκληρη ΕΕ, με απίστευτη ταχύτητα και άνεση. Και εμείς να αισθανόμαστε και μειονεκτικά.

Αυτή η αεριωθούμενη (λόγω φυσικού αερίου) οικονομία βρίσκεται και αυτή σε κρίση. Κανείς λοιπόν δεν την γλυτώνει, ας έχει και φυσικούς πόρους, ας έχει και χαρισματικούς ηγέτες.

Και αναρωτιέσαι Στην Ελλάδα, άραγε, πόσοι αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης; Πόσο θα μας επηρεάσει και εμάς η παγκόσμια κρίση; Ευτυχώς πάντως που ουσιαστικά δεν παράγουμε τίποτα και δεν έχει επηρεαστεί η βιομηχανία μας, όπως σε άλλες χώρες. Αλλά δεν γίνεται. Θα φάμε και εμείς το στραπάτσο μας. Μπορεί να το έχουμε ήδη φάει, απλώς να μην το έχουμε καταλάβει. Πάλι καλά που έχουμε το ευρώ, αλλιώς θα ήμασταν σαν την Ισλανδία.

Για να δούμε...

Πηγή

Διαβάζω...

Από πολλές μεριές έρχεται το αποκαρδιωτικό μήνυμα.
Ο Έλληνας δεν διαβάζει!
Όμως ας αναρωτηθούμε: μήπως ο μέσος Έλληνας χτίζει, τρώει, ντύνεται, πλένεται, οδηγεί, αγαπάει, πολιτεύεται, συνομιλεί σωστά;
Γιατί να διαβάσει; Είναι τάχα, το διάβασμα κάτι ανεξάρτητο, αυτόνομο, μια μεταφυσική της ζωής;
Ύστερα, ξέρει να διαβάζει; Ποιός τον έμαθε; Πού το έμαθε;
Μια Παιδεία που σιχαίνεται το τυπωμένο χαρτί, πώς είναι δυνατό να πλησιάσει την τυπωμένη σκέψη;
Αλλά και αν ρωτούσαμε μόνο πτυχιούχους επαγγελματίες, την λεγόμενη πνευματική ηγεσία, πόσοι άραγε να διαβάζουν από αυτούς; και τι;
Αν δεν διαβάζει ο γιατρός, γιατί να διαβάζει ο άρρωστος;
Αν δεν διαβάζει ο δάσκαλος, γιατί να διαβάζει ο μαθητής;

-- Ευάγγελος Παππάς, 4-2-1982

Nαρκωτικά

Τα σχόλια δικά σας...

Επαγγελματίες ή Επιστήμονες;

"Ιδρύονται Tρία νέα τμήματα Πανεπιστημίων και νέα τμήματα 13 ΤΕΙ"...
Και άλλα; Πόσους φοιτητές και πτυχιούχους έχουμε ανάγκη στην Ελλάδα; Ήδη μέσω Πανελληνίων Εξετάσεων εισάγεται ένα πλέον του 90% των εξεταζόμενων. Θαστρίβεις στη γωνία και θα πέφτεις πάνω σε πτυχιούχο. Αυτό και εάν είναι επιτυχία. Παγκοσμίως μπορεί να είμαστε και πρώτοι σε ποσοστό του πληθυσμού πουείναι κάτοχοι πτυχίου.

Και μετά; Τι θα το κάνουμε το πτυχίο; Ήδη υπάρχει κορεσμός. Χρειαζόμαστε και άλλους πτυχιούχους; Και η αγορά εργασίας τι θα κάνει; Πως θα ξεχωρίζει τους καλούς από τους μη καλούς;

Πρόκειται για σημαντικό θέμα της νεολαίας. Να έχεις πτυχίο, και να μην βρίσκεις εργασία. Και αυτό επειδή η αγορά είναι κορεσμένη. Πόσους μαθηματικούς να απορροφήσει η Δημόσια παιδεία και ο ιδιωτικός τομέας; Πόσους απόφοιτους πληροφορικής χρειάζονται οι Ελληνικές εταιρείες; Για αυτό το να ανοίγεις περισσότερες σχολές, δεν είναι η λύση.

Λύσεις, έτσι βιαστικά, μπορώ να σκεφτώ δύο.

Μία λύση είναι να αλλάξουμε νοοτροπία εμείς οι Έλληνες και πλέον να μην συνδέουμε την πανεπιστημιακή εκπαίδευση με την επαγγελματική αποκατάσταση. Όπως και στο εξωτερικό. Εκεί ο κόσμος σπουδάζει αυτό που τον ενδιαφέρει πραγματικά, αποδεχόμενοι πως τελικά είναι πολύ πιθανό να εργαστούν σε άλλο τομέα. Εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν το αποδεχόμαστε. Αυτόσπούδασα, αυτό πρέπει να κάνω ως εργασία. Δεν γίνεται, όμως ...

Και έτσι πάμε στην δεύτερη λύση. Ναι, ας ανοίγουμε νέες σχολές και πανεπιστήμια, αλλά να κλείνουμε κιόλας. Να κλείνουμε όλα αυτά τα τμήματα που δεν προσφέρουν τίποτα πλην ακαδημαϊκών γνώσεων. Να περιορίσουμε τις σχολές που δεν οδηγούν σε επαγγελματική αποκατάσταση. Και να περιορίσουμε τις θέσεις σχολών και τμημάτων, των οποίων τα επαγγέλματα είναι κορεσμένα στην αγορά. Άρα, να ανοίγουμε και νακλείνουμε τμήματα πανεπιστημίων με βάση αφενός την τρέχουσα δυναμική της αγοράς και αφετέρου με βάση τις μελλοντικές προοπτικές της αγοράς.

Αλλά τελικά ποιος είναι ο ρόλος της Ανώτατης Εκπαίδευσης; Να βγάλει εργαζόμενους ή πτυχιούχους;
Σπουδάζουμε για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο μέσω της μόρφωσης ή να αναπτύξουμε ισχυρούς επαγγελματίες και δυνατή οικονομία μέσω της επαγγελματικής εκπαίδευσης;
Πρέπει να κάτσουμε να το σκεφτούμε.
Καμία από τις δύο προσεγγίσεις δεν είναι σωστή, αλλά ούτε και λάθος.
Είναι απλώς θέμα επιλογής.
Επαγγελματίες ή Επιστήμονες;

(αν και η ιστορία με την ίδρυση νέων τμημάτων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ είναι για να τακτοποιηθούν ημέτεροι σε πανεπιστημιακές θέσεις, και να φαγωθούν κονδύλια)

Πηγή

Εκπαιδευτικό Σύστημα

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως το εκπαιδευτικό μας σύστημα είναι αυταρχικό, αναχρονιστικό, αναπαραγωγικό της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Το σύστημα ναι είναι, αλλά οι άνθρωποι, οι δάσκαλοι;
Πρέπει να τα ρίχνουν όλα στο σύστημα;
Τι τους εμποδίζει, εδώ και τώρα, πέρα από το σύστημα, όταν μπαίνουν στην τάξη, "ενώπιοι ενωπίοις" με τους μαθητές τους, να ερεθίσουν την ευαισθησία των παιδιών; Έχουν να διδάξουν Όμηρο, Θουκυδίδη, Αντιγόνη, Οιδίποδα, Πρωταγόρα, Γαλλική Επανάσταση, Διαφωτισμό, Ψυχολογία, Λογική.
Ποιο σύστημα μπορεί να εμποδίσει την ερμηνεία;
Που θα βρουν πιο μοντέρνο κείμενο από τον Θουκυδίδη, πιο επαναστατικό από την Αντιγόνη. Ποιος θα τους σταματήσει να μιλήσουν για Ψυχανάλυση, για Ράσσελ και Βιντκενστάιν στη Λογική;
Αν αποφασίζονταν, τώρα, να αφήνονταν το σύστημα στα γραφεία του και νε ερμηνεύονταν ο κόσμος στην τάξη μαζί με τα παιδιά, δεν θα αποστρακίζονταν ο αυταρχισμός και η συντήρηση;
Όταν πιστεύεις στη γνώση, ποιος σε σταματάει;
Και αν σε σταματάει, θα σιωπήσεις;

-- Ευάγγελος Παππάς 18-1-1982

Γάλλοι Απεργοί

Ο Γάλλος απεργός είναι συνειδητοποιημένος. Και γενικότερα, πιστεύω, ο Γάλλος πολίτης είναι συνειδητοποιημένος. Σε απεργίες, σε θέματα που απασχολούν ολόκληρο το κοινωνικό σύνολο της χώρας, οι κινητοποιήσεις είναι μαζικές. Κατεβαίνουν ολόκληρες 'ορδές΄απεργών.

Έτσι και στις πρόσφατες απεργίες - διαδηλώσεις 2.5 εκατομμύρια απεργοί βρέθηκαν στους δρόμους της Γαλλίας. Δεν ξέρω εάν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε εμείς εδώ στην μικρή - σχετικά - Ελλάδα για το μέγεθος της κινητοποίησης, αλλά και τη δύναμη του απεργιακού κινήματος στην Γαλλία. Μάλιστα η δύναμη του εργαζόμενου είναι - ή τουλάχιστον φαίνεται να είναι - τέτοια που από μόνος του, χωρίς να το ζητήσουν οι απεργοί, ο Πρόεδρός τους, ο Σαρκοζί, από μόνος του προανήγγειλε συναντήσεις με τα συνδικάτα και τις εργοδοσίες. Και είμαι σχεδόν βέβαιος πως οι συναντήσεις αυτές θα είναι εποικοδομητικές, και θα καταλήξουν σε συμπεράσματα και αποφάσεις που θα γίνουν δεκτές από όλες τις πλευρές.

Και κάπως έτσι η Γαλλία προχωράει, και ο εργαζόμενος στη Γαλλία έχει δικαιώματα και παροχές. Παροχές, οι οποίες αντιστοιχούν - 'ταιριάζουν' θα έλεγα - στις εισφορές τους ως εργαζόμενοι και φορολογούμενοι, και παροχές οι οποίες ισχύουν για όλους, και όχι για μια μικρή μερίδα εργαζομένων - όπως πολύ συχνά συμβαίνει εδώ στην Ελλάδα.

Πιστεύω πως και εδώ στην Ελλάδα μπορούμε. Γιατί όχι; Είναι καλύτεροι οι Γάλλοι από εμάς; Όχι, μην μου απαντήσετε. Απλώς το δικό μας το στενόμυαλο κεφάλι δεν μας αφήνει να σκεφτούμε λίγο παραπέρα. Τις προάλλες έλεγε ο νέος διοικητής του ΙΚΑ πως το μεγαλύτερο θέμα είναι η ανασφάλιστη εργασία, η αποφυγή των εισφορών προς το ΙΚΑ, το μεγάλο πλήθος εργοδοτών που έχουν κόσμο που δουλεύει για αυτούς ανασφάλιστα, ή ακόμα και εργοδότες που παρόλο που παρακρατούν τα αντίστοιχα ποσά από τους εργαζομένους, ουδέποτε αποδίδουν τα χρήματα αυτά στο ΙΚΑ.
Και εγώ ρωτώ, πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να έχεις ένα σωστό μηχανισμό ελέγχου και παρακολούθησης; Πόσο δύσκολο είναι να έχεις, για παράδειγμα, μια ανώνυμη και ανοιχτή τηλεφωνική γραμμή καταγγελίας για τέτοια θέματα. Ε;

2,5 εκατομμύρια απεργοί στους δρόμους της Γαλλίας

Αιγαίο

Το Αιγαίο, μια αδιάσπαστη συνέχεια μέσα στο χώρο και στο χρόνο. Ένα πετρωμένο καράβι που έβαλε πλώρη για την αιωνιότητα, μια κεντητή Καλημέρα να χαιρετάει τον Ήλιο. Τα κύματά του έσπρωξαν τους Αργοναύτες ως τη μαγική Κολχίδα, τα μελτέμια του πήραν τ' όνομα του Οδυσσέα από ακρογιάλι σε ακρογιάλι, σπέρμα του χτες και του σήμερα. Στο Αιγαίο αναζητάει η Γοργόνα το Μεγαλέξανδρο (ζει και βασιλεύει, Κυρά μου!) κι αναμετριούνται με τον κυρ Βοριά τα ναυτόπουλα πάνω στ' ανθισμένα κατάρτια των παραμυθιών. Εδώ δεν ξέρεις που αρχίζει η Ιστορία και που τελειώνει ο θρύλος. Ο Ποσειδώνας απλώνει το παντοδύναμο χέρι του, και η Παναγιά ιλαρώνει την οργή του. Εδώ οι λαοί περνούν και χάνονται κι ύστερα ξεφανερώνονται πάλι από τα έγκατα της γης στις τοιχογραφίες με τ' ανεξίτηλα χρώματα του ονείρου.

Εδώ τίποτα δεν πεθαίνει, γιατί και ο θάνατος γίνεται έρωτας και αναστάσιμη καμπάνα. Ο μόχθος του ανθρώπου σκάβει το χώμα και ορθώνει πιθαμή-πιθαμή μες στους αιώνες τις ξερολιθιές της υπομονής του. Η λαχτάρα της ψυχής του σκίζει τα κύματα και ζωντανεύει, τραγούδι του ασβεστομένου τοίχου πάνω στο νησιώτικο βράχο, τραγούδι της βελόνας και του πηλού και της πέτρας. Και μια φωνή ελληνική πλάθει και στεριώνει για μας τον κόσμο απ' την αρχή, από τον Όμηρο και τη Σαπφώ ως το Ρίτσο, το Σεφέρη και τον Ελύτη: "Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου".

-- Ευάγγελος Παππάς, 12-1-1982

Απόλυση ή κάτι άλλο;

Διάβασα τις προάλλες ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο σχετικά με τις απολύσεις. Ουσιαστικά το άρθρο ανέφερε / υποστήριζε πως υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις, και πως δεν είναι απαραίτητο για μια επιχείριση να προβαίνει σε μαζικές απολύσεις. Το άρθρο αναφέρει πως έχει χαθεί αυτή η διάθεση από τις επιχειρήσεις να βρουν "δημιουργικούς" τρόπους αντιμετώπισης των προβλημάτων τους, και πως οι επιχειρήσεις λανθασμένα καταφεύγουν τόσο εύκολα και αλόγιστα στις συνηθισμένες απολύσεις.

Και πρέπει να πω πως το άρθρο με βρίσκει σύμφωνο. Ήταν περίεργο που διαβάζοντας το άρθρο συνειδητοποίησα πως όντως οι μαζικές απολύσεις - τουλάχιστον σε ένα μεγάλο βαθμό - θα μπορούσαν να αποφευχθούν και να τεθούν σε ισχύ άλλα μέτρα. Είμαστε τόσο "εκπαιδευμένοι" σε αυτή την βάρβαρη πρακτική των εταιρειών, που δεν πάει το μυαλό μας σε άλλες λύσεις.

Οι εναλλακτικές που αναφέρει το άρθρο βασίζονται όλες στην μείωση των λειτουργικών εξόδων της εταιρείας, όχι μέσω απολύσεων, αλλά αντιθέτως μέσω της μείωσης των μισθών των υπαλλήλων με διάφορους τρόπους, οι οποίοι εφαρμόζονται με τη σύμφωνη γνώμη του εργατικού δυναμικού.
Για παράδειγμα, τι θα προτιμούσε ένα εργατικό συνδικάτο μια επιχείρισης, ένα 5% απολύσεις ή μια μείωση των μισθών κατά 5%; Αυτό σημαίνει, πως σε μια επιχείριση 1000 ατόμων, είτε 50 άτομα απολύονται είτε ο μισθός μειώνεται κατά 50 ευρώ (εάν ήταν 1000 ευρώ ο μέσος μισθός). Μπορεί να δυσαρεστηθούν κάποιοι υπάλληλοι που θα χάσουν 50 ευρώ, αλλά τουλάχιστον όλοι θα μπορούν να συνεχίσουν να τρέφουν τις οικογένειές τους.

Γενικά, το άρθρο με έκανε να ξεφύγω κάπως από την καθιερωμένη πλέον πρακτική των απολύσεων ως αναγκαίες κινήσεις από τις επιχειρήσεις που βρίσκονται σε δεινή οικονομική θέση. Ακόμα και με αυστηρά οικονομικά κριτήρια, μια επιχείριση μπορεί να φανεί αρκετά δημιουργική και να βρει τρόπους περισσότερα κοινωνικά και εργατικά αποδεκτούς προκειμένου να βρει λύση στα προβλήματά της.

Οι διοικήσεις των επιχειρήσεων πρέπει να επιδεικνύουν πρωτότυπη σκέψη και πραγματική εργατική ευαισθησία.

Πηγή

Ορκωμοσία

Μια απίστευτη λαοθάλασσα Μια καταπληκτική φωτογραφία που απεικονίζει την προσμονή και την ελπίδα. Ένα κολάζ μιας ιστορικής στιγμής. Η έμπνευση του καλλιτέχνη Το όραμα του Αμερικανού πολίτη. Η ορκωμοσία του Obama.

Η φωτογραφία είναι καταπληκτική από πολλές απόψεις (τεχνικές, εικαστικές, πολιτικές).
Αξίζει να τη δείτε, ακολουθώντας το εξής link... Obama gigapan

Κάποιες τεχνικές λεπτομέρειες...
Είναι κολάζ 220 φωτογραφιών
Χρησιμοποιήθηκε η Canon G9.

Χαλασμένη Γεωμετρία

Άλλοτε, η Γεωμετρία ήταν Ευκλείδια, τρισδιάστατη. Η θέση μας στο χώρο εύκολα προσδιορίσιμη, η κίνηση αιτιοκρατική, Νευτώνεια και όλα προβλέψιμα.
Τώρα, η Γεωμετρία είναι 4-διάστατη (ή 9-διάστατη). Η θέση μας σ'αυτόν τον χώρο απροσδιόριστη κατά Χάιζενμπεργκ, η κίνηση πιθανοκρατική, κβαντική και όλα χαοτικά.

--Ευάγγελος Παππάς