" Τα παλιόπαιδα τα ατίθασα " .

Σε συνέχεια της ανάρτησης : " Το άρρωστο Κράτος " , έχω να παραθέσω τα παρακάτω.

Κατ' αρχάς, είναι όλα τους παιδιά μας.

Και τα καλά παιδιά, τα συνεπή, τα επιμελή, τα υπάκουα, αυτά που φέρνουν καλούς βαθμούς, πτυχία και διακρίσεις, που ξέρουν τι θέλουν, της καριέρας,

μα και τα άλλα, τα ζωηρά, τα περίεργα, τα ανυπάκουα , ( τα κακομαθημένα ; ) , τα αγανακτισμένα, τα εξεγερμένα, τα παραστρατημένα, τα ακραία.

Φυσικά, δεν χωράει αμφιβολία, ότι αυτά τα δεύτερα ( ! ) πρέπει να προσέξουμε, τα πρώτα δεν μας έχουν ανάγκη. Αυτά τα δεύτερα, κινδυνεύουν.

Ποιός να ξέρει τι κρύβεται πίσω από το καθένα τους.

Προβλήματα επιβίωσης ή άκρατης παροχής, αδιάφοροι γονείς και κηδεμόνες, διαλυμένες οικογένειες, ενδοοικογενειακή βία, προοπτικές σκοτεινές, μέλλον ζοφερό και αβέβαιο, ανεργία, πτυχία χωρίς αντίκρυσμα, αδυναμία διάκρισης του καλού από το κακό, αδυναμία " ανάγνωσης " της πραγματικότητας ;;;

Βέβαια, μέσα σ' αυτούς , κρύβονται εγκληματικά και αλήτικα στοιχεία, φανατικοί, μισαλλόδοξοι και " κουκουλοφόροι ", όμως πολλά ( τα περισσότερα ) από τα υπόλοιπα παιδιά είναι από καλή στόφα ( παρασυρμένοι , ίσως ) , παιδιά με ειλικρίνεια, ντόμπρα, με άποψη, με πολιτική σκέψη και όραμα για μια κοινωνία δίκαιη και χωρίς διακρίσεις.

Παιδιά που τολμούν και λένε " όχι " σ' αυτά που εμείς οι μεγαλύτεροι ( οι βολεμένοι ) κατακεραυνώνουμε από τους καναπέδες μας, μπροστά στις τηλεοράσεις.

Που αντιστέκονται ( πολλές φορές δυναμικά και υπερβολικά ίσως ) στην αδικία και την ανομία.

Που κάποια απ' αυτά κάνουν ζημιές και προξενούν καταστροφές ( έχει σημασία αν γίνονται βάσει σχεδίου και από ποιά μεριά )

Που νοιώθουν να συντρίβονται από την κοινωνία και δεν μπορούν να βρουν διέξοδο, παρά μόνο πετώντας πέτρες και " μολότωφ ".

Που πλημυρίζονται από συναισθήματα απόγνωσης, απελπισίας, απάθειας ή εντύπωσης πως η κοινωνία δεν τους χρειάζεται, πως η θέση τους είναι στο περιθώριο.

Το μεγάλο, λοιπόν, ερώτημα είναι :

Πώς θα τα κερδίσουμε αυτά τα παιδιά ; ή τουλάχιστον κάποια απ' αυτά ;

Πώς δεν θα τα σπρώξουμε όλα οριστικά στο περιθώριο, στην παραίτηση, στην εξέγερση, στην αναζήτηση υποκατάστατων κοινωνικότητας;;;

Πρέπει να σκύψουμε πάνω τους και να τα φροντίσουμε, να τα συζητήσουμε, να τα γνωρίσουμε, να τα καταλάβουμε, να τα πείσουμε και να μας πείσουν, να τα μάθουμε και να μας μάθουν.

Με αγάπη, στοργή και ειλικρίνεια. Με ανοιχτό μυαλό και μπόλικη κατανόηση.

Με αληθινό ενδιαφέρον για τα προβλήματά τους. Με σύνεση και σοβαρότητα.

Θα μου πείτε : " και τι ζητάω ; και από ποιούς ; ".

Ελπίζω.

Το άρρωστο Κράτος.

Τι είναι αυτό που ονομάζουμε " Κράτος " ;

Ως όρος που αναφέρεται στην πολιτική οργάνωση της κοινωνίας , χρησιμοποιείται με δύο τρόπους :

ένα γενικό, που δηλώνει το σύνολο των ατόμων που είναι "πολιτικώς οργανωμένα " και

ένα ειδικότερο, που δηλώνει τους θεσμούς διακυβέρνησης.

Οι σύγχρονες απόψεις, ορίζουν κατά κανόνα , το Κράτος, ως μια ιδιαίτερη μορφή συνένωσης ατόμων ( πολιτών ), συνένωση που είναι μια σκόπιμα οργανωμένη κοινωνική ομάδα.

Στη μορφή αυτή, διακρίνεται από άλλες μορφές συνένωσης από τους στόχους του, τις μεθόδους που χρησιμοποιεί για να φέρει σε πέρας τους στόχους του, από το γεγονός ότι έχει εδαφικώς καθορισμένα όρια και από την κυριαρχική εξουσία που κατέχει.

Καθήκον του Κράτους είναι να εγγυάται και να προωθεί την ομαλή διαβίωση και την ειρηνική συνύπαρξη όλων των μελών του (πολιτών ) σχετικά με τις βασικές ανάγκες τους, μέσα σε πλαίσια ασφάλειας ( τήρηση έννομης τάξης ) , ελευθερίας και ισότητας, υποστηρίζοντας το δίκαιο ( ισότιμη απονομή δικαιοσύνης ) και αναπτύσσοντας τα καθήκοντα μα και τα δικαιώματα των πολιτών, αποβλέποντας στην ευημερία τους.

Όμως, στο Κράτος που ζούμε σήμερα, αυτά που πρέπει να μας παρέχονται ως θεσμοί δηλ. δίκαιο, ελευθερία, ασφάλεια, παιδεία κ.λ.π έγιναν έννοιες ρευστές έως ανύπαρκτες.

Όχι μόνο λόγω αλλά και έργω.

Δεν εννοώ την διάχυτη ανομία και παρανομία στην οικονομία, την πολιτική, στα " ηλιέλαια " στις τιμές των αγαθών , την κερδοσκοπία και γενικά στην καθημερινότητά μας.

Δεν αναφέρομαι μόνο στα σκάνδαλα κάθε είδους και μορφής, στα ομόλογα , στα χρηματιστήρια, στους Ζαχόπουλους, στους κουμπάρους, στα Καρτέλ, στους " Θέμους και Μάκηδες " και σε όλα αυτά που παράγουν αρνητικό ήθος.

Επισημαίνω, επίσης, το τραγικό για μια πολιτισμένη ( ; ) χώρα-μέλος της Ε.Ε, με πολιτισμική παράδοση χιλιετιών γεγονός, το να αποτελεί δόγμα το ότι :

" νόμος είναι το δίκιο κάθε διαμαρτυρόμενου-εξεγερμένου "

Με βάση το δόγμα αυτό, να κλείνουν δρόμοι ( πόλεων μα και εθνικοί ) να ακινητούν οχήματα και πεζοί, να παραλύει η ζωή στο κέντρο της πόλης μα και της χώρας, να προξενούνται τεράστιες καταστροφές σε οικήματα, αυτοκίνητα, καταστήματα, να καταστρέφονται περιουσίες με γκραφίτι και " μολότωφ " , η οικονομία και ο κοινωνικός ιστός να υφίστανται ισχυρό κλονισμό και να διαλύεται γενικότερα η ασφάλεια, η ησυχία, η ελευθερία, η οικονομία, η παιδεία κ.λ.π

Τώρα, τελευταία, ήρθαν και τα χειρότερα.

Λίγες δεκάδες έξαλλων νέων ( φοιτητών και μη ) αρπάζουν και καίνε κάλπες, χτυπούν πρυτάνεις, λεηλατούν αίθουσες και εργαστήρια, χτίζουν με τούβλα γραφεία, εμποδίζουν την απρόσκοπτη λειτουργία των Σχολών, διακόπτουν συνεδριάσεις και έχουν σε ομηρία ολόκληρη την Πανεπιστημιακή κοινότητα.

Και το πιό ανησυχητικό ;;

Σε αυτά τα φαινόμενα παρακμής και σήψης, σε αυτήν ακραία ενδοπανεπιστημιακή βία, σε αυτήν την εκ των ένδον ουσιαστική κατάργηση του πανεπιστημιακού Ασύλου,

δεν αντιδρά κανείς ( λίγα μόνο λόγια " παρηγοριάς " ακούστηκαν ).

Δεν εξεγείρεται κανείς.

Δεν ενδιαφέρεται ( πραγματικά, ουσιαστικά ) κανείς.

Δεν παίρνει μέτρα κανείς.

Βέβαια, το φαινόμενο έχει την εξήγησή του.

Δεν έχουμε επαρκώς αναλύσει και πείσει τους νέους μας ( όλους, διότι παιδιά μας είναι και τα εξεγερμένα ) ότι οι θεσμοί και οι νόμοι φτιάχτηκαν για να προστατεύουν τους αδύναμους και ότι οι ισχυροί δεν τους χρειάζονται, διότι αυτοί επιβάλλονται με την ισχύ.

Έτσι τα μάθαμε ( να μην ξεχνάμε ότι από στόμα πρωθυπουργού ακούστηκε : δεν υπάρχει κανένας θεσμός, μόνο ο λαός ) έτσι κάνουν !!!

Υπάρχει, άραγε, διέξοδος;

Υπάρχει ελπίδα;;

Υπάρχει, τελικά, Κράτος ;;;

Η άρρωστη κοινωνία.

Η δυσφορία και η αγανάκτηση που ενδημεί στις σύγχρονες δημοκρατικές κοινωνίες δυτικού τύπου, είναι ολοφάνερη.

Πολλαπλές οι εκδηλώσεις της κρίσης που ζούμε σήμερα σε όλο τον κόσμο.

Τις βλέπουμε στις τηλεοράσεις, τις ακούμε στα ραδιόφωνα, τις διαβάζουμε στις εφημερίδες.

Τεράστιες απεργίες, φοβερές διαδηλώσεις, αιματηρές εξεγέρσεις, πυρπολήσεις κτιρίων, οχημάτων, πυροβολισμοί, τραυματισμοί κ.α. τραγικά.

Πιασμένες στο δόκανο μιας αυτοκαταστροφικής, πραγματικά , " ανάπτυξης " ( δήωση του περιβάλλοντος, κλιματιστικές αλλαγές μεγάλης κλίμακας, εξάντληση ζωτικών πηγών κ.α. ) που επιταχύνει διαρκώς τους ρυθμούς της αλλαγής, γεννώντας δυσθυμία, άγχος, αγωνία, αλλοτρίωση, βία και ανομία, οι σύγχρονες κοινωνίες είναι βαθιά παθολογικές, σήμερα δε, ακόμα περισσότερο με την διεθνή κρίση των τιμών των αγαθών και την τρομακτική αύξηση των τιμών των καυσίμων που βάζουν σε τροχιά κατάρρευσης , τις οικονομίες πολλών χωρών, με συνέπειες απρόβλεπτες.

Όμως , αυτή η παθολογία θα πρέπει να προφυλαχθεί από έναν μείζονα κίνδυνο : ορίζοντας ένα υπόδειγμα "υγιούς " κοινωνίας, καταλήγουμε να επιβάλλουμε ως θεμελιώδη κανόνα την προσαρμογή μας στους θεσμούς και μόνο σ' αυτούς.

Τίθενται, λοιπόν, πολλά ερωτήματα σχετικά με την διαμόρφωση της ατομικής υποκειμενικότητας, την καθυπόταξη σε ποικίλες μορφές εξουσίας, το φόβο μπροστά στην ελευθερία, την αγωνία για το μέλλον κ.α.

Οι σύγχρονες κοινωνίες δεν είναι σε θέση να προτείνουν ιδεώδη, στο βαθμό που κυρίαρχες αξίες είναι : η αγορά, η οικονομική αποδοτικότητα , ο άκρατος ανταγωνισμός και η άσκοπη κατανάλωση.

Η ολική επικράτηση της εμπορευματικής λογικής και της εργαλειακής ορθολογικότητας καθιστούν δύσκολη κάθε διαδικασία εξιδανίκευσης στο άτομο.

Η απουσία ελπίδας, η απουσία προτάγματος ή συλλογικής προσδοκίας για το μέλλον, είναι ένας άλλος δρόμος που οδηγεί στην απάθεια, στην αδράνεια ή και στην μνησικακία ( πού είναι οι " ιδεολογίες " σήμερα ;; ).

Το μίσος για τον εαυτό συνδυάζεται με το μίσος για τους άλλους, τροφοδοτώντας τις πιο ακραίες μορφές βίας. Το αίσθημα της αδικίας μεγαλώνει όταν δεν τηρείται η υπόσχεση για δημοκρατική ισότητα, όταν πολλοί άνθρωποι αισθάνονται ταπεινωμένοι, ξεχασμένοι, εγκαταλειμμένοι και ζουν στο περιθώριο.

Οι πλούσιες ( για πόσο ακόμα ; ) και δημοκρατικές ( ; ) κοινωνίες μας, δεν μπορούν ( ή δεν θέλουν ) να εγγυηθούν ένα ελάχιστο σεβασμού, αναγνώρισης και αξιοπρέπειας σε όλους τους πολίτες. Το φαινόμενο της " επαιτείας " μα και του ψαξίματος στους κάδους απορριμάτων σε πολλές μεγαλουπόλεις ισχυρών κρατών, δημιουργεί δυσοίωνες σκέψεις για το μέλλον των κοινωνιών μας.

Πώς, λοιπόν, οι κοινωνίες να μην είναι " άρρωστες " , όταν το ιδεώδες που τις συνέχει είναι μόνον η παραγωγή, το κέρδος με κάθε τρόπο και η κατανάλωση για την κατανάλωση ;;

Διδασκαλικές παραινέσεις

Σε λίγες ημέρες λήγει και αυτή η σχολική χρονιά. Με την ευκαιρία αυτή , θα παραθέσω κάποιες απόψεις και σκέψεις μου, πολύ περιληπτικά δοσμένες, αποτέλεσμα μακράς πείρας, σχετικά με την διδασκαλία των Μαθηματικών κυρίως στη Μ. Εκπ/ση και ιδιαίτερα με την θέση του διδάσκοντα μέσα σ' αυτήν την διαδικασία.

Πρώτα από όλα , ας σκεφτούμε : ποιός είναι ο στόχος της διδασκαλίας του καθηγητή των Μαθ/κών;

Βέβαια, να αναπτύξει ο μαθητής δεξιότητες προς επίλυση προβλημάτων και να γνωρίσει βασικά σημεία των στοιχειωδών Μαθ/κών. Όμως το σημαντικότερο κατά την γνώμη μου είναι να προσπαθήσει ο καθηγητής των Μαθ/κών να μάθει τους νεαρούς μαθητές του να σκέπτονται και μάλιστα να σκέπτονται μαθηματικά.

Το " μαθηματικώς σκέπτεσθαι " δεν είναι μια τυποποιημένη διαδικασία. Δεν έχει να κάνει μόνο με αξιώματα, ορισμούς , προτάσεις , θεωρήματα και αποδείξεις, αλλά και και με άλλα πράγματα όπως : γενικεύσεις παρατηρούμενων καταστάσεων, επαγωγικές - παραγωγικές διαδικασίες, αναγνώριση μαθηματικών εννοιών ή εξαγωγή των από συγκεκριμένες καταστάσεις. Εξοικειώνει τους μαθητές με μη τυπικές διανοητικές λειτουργίες.

Ας περάσω τώρα σε κάποια ζητήματα καθημερινής σχολικής πρακτικής, υπό μορφή οδηγιών και προφανώς, όχι εντολών. Διότι,πάνω σε ποιά αυθεντία θα ήταν αυτές οι εντολές θεμελιωμένες;; ( ο καθηγητής των Μαθ/κών πρέπει να βασίζεται πάνω στην δική του πείρα και την καλομελετημένη κρίση )

1. Να ενδιαφέρεστε για το προς διδασκαλία θέμα σας ( έστω και προσποιητά )

2. Να κατέχετε καλά το θέμα σας ( όχι διδασκαλία απροετοίμαστοι )

3. Να γνωρίζετε τις μεθόδους μάθησης και τις αρχές της διδασκαλίας ( Ενεργός διδ/λία, το άριστο κίνητρο, τις διαδοχικές φάσεις ). Ας έχουμε στο νου μας ότι : η άριστη μέθοδος για να μάθει κανείς είναι να βοηθηθεί να το ανακαλύψει μόνος του.

4. Προσπαθήστε να διαβάσετε τα πρόσωπα των μαθητών σας, προσπαθήστε να διαγνώσετε τις δυσκολίες τους και τις προσδοκίες τους. Βάλτε τον εαυτό σας στη θέση τους.

5. Δώστε τους όχι μόνο πληροφορίες, αλλά και την " γνώση του πως " καθώς και τη συνήθεια της μεθοδικής δουλειάς.

6. Αφήστε τους να μάθουν να " μαντεύουν " ( ενόραση ).

7. Αφήστε τους να μάθουν να αποδεικνύουν ( αποδεικτικοί συλλογισμοί ).

8. Δώστε εκείνα τα χαρακτηριστικά του προβλήματος που θα είναι χρήσιμα για την επίλυση μελλοντικών προβλημάτων.

9. Μην παρουσιάζετε το πρόβλημα που έχετε θέσει στην ολότητά του . Αφήστε τους μαθητές σας να " μαντέψουν " τη λύση πριν τους την πείτε. Αφήστε τους να ανακαλύψουν όσα περισσότερα μπορούν.

10. Παρουσιάστε " ωραία " το θέμα σας. Κάντε και μια ιστορική αναδρομή αν είναι σκόπιμο. Παίξτε λίγο " θέατρο " για χάρη των μαθητών σας.

Όπως είναι αντιληπτό το ζήτημα είναι τεράστιο με πολλές προεκτάσεις. Πολλές διαφορετικές απόψεις και προσεγγίσεις μπορεί να διατυπωθούν.

Εγώ, έκανα μια επαφή με το θέμα αυτό. Θα ήμουν εξαιρετικά ευτυχής αν είχα υπό μορφή σχολίων και άλλες σκέψεις και απόψεις σε όσα παραπάνω εκτέθηκαν.

Κόσοβο και Αναγνώριση.

Διαβάσαμε αυτές τις ημέρες στις εφημερίδες, ότι η κ. Ν. Μπακογιάννη υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας συναντήθηκε με τον " υπουργό Εξωτερικών " του όχι αναγνωρισμένου από εμάς ( μα και από πολλούς άλλους ) Κοσόβου στα πλαίσια συνεδρίου.

Δεν θεωρώ ότι αυτή η συνάντηση προώθησε τα καλώς σταθμισμένα εθνικά συμφέροντα.

Όπως, άλλωστε, και αυτή αύτη η ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου, που αποτελεί για εμάς εξέλιξη λίαν αρνητική. Και τούτο, διότι :

1. Εξασθενίζει τον Σερβικό παράγοντα.

2. Ευνοεί την Τουρκική πολιτική ( έμμεσα ) στην Κύπρο.

3. Διευκολύνει την συγκρότηση της λεγόμενης Μεγάλης Αλβανίας.

Πάντως, η ικανότητά μας να επηρεάσουμε τις εξελίξεις σ' αυτόν τον τομέα είναι πολύ περιορισμένη έως μηδενική, όπως είναι εύκολα αντιληπτό.

Όμως θα πρέπει ( επιβάλλεται μάλλον ) όλες οι ενέργειές μας περί το " Κοσοβαρικό " θέμα να είναι πάρα πολύ προσεκτικές μα και συμβατές με την διαφύλαξη των δεσμών μας με τους Συμμάχους μας στο ΝΑΤΟ και τους εταίρους μας στην Ε.Ε.

Πράγματι, η Ελληνική διπλωματία, καλείται αυτόν τον καιρό να προχωρήσει επάνω σε "τεντωμένο " σχοινί.

Από την μια πλευρά είναι δεδομένο ότι η ανεξαρτησία του Κοσόβου αργά ή γρήγορα θα εδραιωθεί και κατά συνέπεια θα εισέλθει και σε όλους τους διεθνείς Οργανισμούς.

Από την άλλη θα πρέπει ( μια και κάποτε θα αναγκαστούμε και εμείς να το αναγνωρίσουμε ) να αποφύγουμε τον δημόσιο καταγγελτικό λόγο κατά της Κοσοβάρικης ανεξαρτησίας κινούμενοι από στενά κομματικά ελατήρια προσβλέποντας σε πρόσκαιρα πολιτικά οφέλη εσωτερικής κατανάλωσης.

Οι χειρισμοί, συνεπώς, μα και η στάση της Ελληνικής διπλωματίας θα πρέπει κατά την γνώμη μου ( ποιός με ρωτάει;; ) να χαρακτηρίζονται από μέτρο, νηφαλιότητα, χαμηλούς τόνους, υπευθυνότητα και όχι ακραίες ( λαϊκίστικες ) συμπεριφορές σε όλα τα επίπεδα.

Και χωρίς " μυστική " διπλωματία, που όποτε χρησιμοποιήθηκε , τελικά, περιέπλεξε τα πράγματα και φυσικά δεν μας έφερε χρήσιμα αποτελέσματα.

Ρωσία - Ενέργεια - Ελλάδα.

Προ ολίγων ημερών , έγινε η παράδοση της προεδρίας της Ρωσικής Ομοσπονδίας από τον κ. Β. Πούτιν στον νέο πρόεδρο κ. Ντ. Μεντβέντεφ.

Αν και πολύ ενωρίς, είμαστε , νομίζω, σε θέση να κάνουμε μια πρώτη ( πρόχειρη θα έλεγα ) αποτίμηση της προεδρίας του κ. Πούτιν, ο οποίος κατά την διάρκεια της θητείας του κατόρθωσε όχι μόνο να αποτρέψει την οικονομική κατάρρευση και την γεωπολιτική κατακερμάτιση της Ρωσικής Ομοσπονδίας αλλά να επαναφέρει δυναμικά τη χώρα του στο διεθνές προσκήνιο, καθιστώντας την μια ισχυρή πολιτική, οικονομική και στρατιωτική δύναμη.

Φυσικά, τακτοποίησε πρώτα-πρώτα τα διάφορα εσωτερικά ζητήματα , που επί προεδρίας Μ. Γιέλτσιν είχαν πάρει πολύ άσχημη τροπή ( περιορισμός των αντιφρονούντων " ολιγαρχών"- επανακρατικοποίηση στρατηγικών τομέων της οικονομίας κ.λ.π ).

Εκμεταλλευόμενος , δε, την ευνοϊκή συγκυρία της ανόδου των τιμών των καυσίμων, κατάφερε ώστε να αποπληρωθούν τα χρέη της χώρας, το ΑΕΠ να αυξάνεται με ρυθμό 8% ετησίως, οι μισθοί κατά 25% και το ρούβλι να σταθεροποιείται διεθνώς.

Στα εξωτερικά θέματα, ως απάντηση στην αντιπυραυλική ασπίδα του ΝΑΤΟ σε Πολωνία και Τσεχία, απείλησε να αποσυρθεί από το Σύμφωνο Ελέγχου των Συμβατικών Όπλων στην Ευρώπη, διατράνωσε την αντίθεσή του σε ενδεχόμενο πόλεμο κατά του Ιράν και την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου και επί πλέον πέτυχε την μη έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων στο ΝΑΤΟ , Ουκρανίας και Γεωργίας.

Μεγάλη, όμως , επιτυχία του θεωρείται και η ανάμιξη της Ενέργειας ( Πετρέλαιο-Αέριο ) στους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και τους ανταγωνισμούς που αναπτύσσονται σε Ευρώπη - Ασία.

Στην προσπάθεια των ΗΠΑ να απομονώσουν ή να παρακάμψουν τη Ρωσία ( μεταφέροντας αέριο κυρίως, περιφερειακά ) , δεν έμεινε απλός παρατηρητής, διακινδυνεύοντας την μοίρα των εξαγωγών των Ρωσικών υδρογονανθράκων.

Με τον αγωγό North Stream τροφοδοτεί τη Γερμανία , παρακάμπτοντας τις ασταθείς ή απρόβλεπτες Ουκρανία - Πολωνία, με τον Blue Stream την Τουρκία, με τον South Stream Βουλγαρία - Ελλάδα - Ουγγαρία - Σερβία κ.λ.π , με τον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη Βουλγαρία - Ελλάδα - Ευρώπη κ.λ.π

Όλ' αυτά , προκαλούν έντονη δυσαρέσκεια στις ΗΠΑ οι οποίες έκαναν λόγο για ενεργειακή εξάρτηση της Ελλάδας από τη Ρωσία και ζητούν η λειτουργία του αγωγού TGI ( μεταφορά αερίου από Αζερμπαϊτζάν μέσω Τουρκίας και Ελλάδας σε Ιταλία ) να προηγηθεί του South Stream.

Όμως, είναι φανερό ότι η πολιτική που ακολουθείται από την Ελλάδα στην προμήθεια φυσικού αερίου , δείχνει την θέλησή της για επιλογή και διασφάλιση εναλλακτικών τρόπων κάλυψης των ενεργειακών της αναγκών και συμφερόντων ( πολιτικών, οικονομικών, στρατιωτικών κ.α ).

Η στρατηγική επιλογή της να ενταχθεί στο Ρωσικό Ενεργειακό Δίκτυο, της δίνει επίσης την δυνατότητα οικονομικής, πολιτικής μα και στρατιωτικής εκμετάλλευσης της μετατροπής της σε σημαντικό Ενεργειακό Κόμβο διεθνούς σημασίας, διαρκώς αυξανόμενης, μια που η μέχρι σήμερα προσκόλλησή της στον υπερατλαντικό Σύμμαχο δεν της έχει προσπορίσει κανενός είδους όφελος ( είτε οικονομικό, είτε πολιτικό, είτε συμμαχικό ) τα τελευταία 50 χρόνια.

Οι αυξήσεις των τιμών.

Πριν αρκετά χρόνια, όταν το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών έφθανε το 4-5% του Α.Ε.Π , πανικός έπιανε όλη την κυβέρνηση και όχι μόνο.

Θέμα πρωτοσέλιδο ήταν στις εφημερίδες κυβερνητικές και μη ( κίνδυνος υποτίμησης της δραχμής, οικονομική κατάρρευση και άλλα τραγικά παρόμοια ).

Σήμερα, το έλλειμμα, ανέρχεται στο 14% περίπου του Α.Ε.Π και δεν συμβαίνει τίποτα, δεν συγκινείται κανείς.

Βλέπετε, η ένταξη στη ζώνη του " Ευρώ " δίνει , εκτός των άλλων πλεονεκτημάτων, χρόνο προσαρμογής μα και απορρόφησης των οικονομικών κραδασμών.

Βέβαια, το " Ευρώ " δεν είναι φάρμακο για όλα τα οικονομικά μας προβλήματα. Παρατηρείται, δε, και μια καχυποψία απέναντί του.

Πράγματι, λένε πολλοί : " Φταίει το ευρώ για τις αυξήσεις των τιμών ".

Υπεραπλουστευμένη κρίση-διαπίστωση.

Σίγουρα, συμβάλλει και αυτό, με την καθορισθείσα τότε ισοτιμία του σε σχέση με την δραχμή : 1€= 340,75 δραχμές ( πως καθιερώθηκε αυτό ; Βάσει ποιών μελετών ; ).

Το πρόβλημα, όμως της αύξησης των τιμών των αγαθών είναι πολυπαραγοντικό , πολύπλοκο και όχι μόνο εσωτερικό αλλά διεθνές.

Εδώ, θα περιορισθώ στα καθ' ημάς.

Οι αυξήσεις των τιμών ( στην χώρα μας ) οφείλονται και :

1. στην αυξημένη ζήτηση προϊόντων, λόγω αύξησης του βιοτικού μας επιπέδου κατά μέσο όρο.

2. στην ολιγοπωλιακή δομή πολλών κλάδων της Ελληνικής οικονομίας ( δημιουργία καρτέλ ).

3. στο έλλειμμα ικανοποιητικού καθεστώτος κρατικής και ρυθμιστικής προστασίας.

4. στην έλλειψη ενός αυστηρού πλαισίου επιβολής κανόνων ανταγωνισμού.

5. στην έλλειψη ενός αποτελεσματικού κοινωνικού κράτους.

6. στις αυξημένες ( υπερβολικά ) διεθνείς τιμές της ενέργειας.

7. στην έλλειψη δικαιότερου φορολογικού συστήματος.

8. στην έλλειψη ελέγχου των δημόσιων δαπανών ( νοσοκομεία, αυτοδιοίκηση )

9. στο ότι, γενικότερα, η Ελληνική οικονομία δεν είναι όσο πρέπει εξωστρεφής, ανταγωνιστική, παραγωγική, ευέλικτη και λιγότερο καταναλωτική.

Φυσικά, θα μπορούσε κανείς να προσθέσει και άλλους παράγοντες. Εκείνα, όμως , που είναι απαραίτητα , για να μπορέσουμε να ελέγξουμε κατά το δυνατόν το πρόβλημα είναι :

Θέσπιση και εφαρμογή μέτρων, κινήτρων, πολιτικών και δράσεων για

1. περισσότερο ανταγωνισμό και εργασιακή ευελιξία μέσα σε πλαίσια κοινωνικής συναίνεσης απαραιτήτως.

2. καλύτερη Δημ. παιδεία σε όλες τις βαθμίδες.

3. καλύτερη Δημ. υγεία.

4. καλύτερο και δικαιότερο Ασφαλιστικό σύστημα.

5. καλύτερη και αποτελεσματικότερη Δημ. διοίκηση.

6. καλύτερους, εντιμότερους και συνεπέστερους ελεγκτικούς μηχανισμούς.

Είναι φανερό από τα παραπάνω, ότι πρέπει να χαραχθεί μια μακροχρόνια αναπτυξιακή στρατηγική που θα στηρίζεται σε νέα, δυναμικά και αποτελεσματικά στοιχεία :

στην κοινωνία της γνώσης και της πληροφορίας, της έρευνας, των νέων τεχνολογιών και της καινοτομίας.

Ειδ' άλλως τα φαινόμενα της ακρίβειας, της ανεργίας και της οικονομικής δυσπραγίας θα είναι μόνιμα στην Ελληνική οικονομία.

Οι καιροί " ου μενετοί " , και όποιοι δεν προλάβουν το " Τραίνο " του εκσυγχρονισμού ( κοινωνικού, οικονομικού, εκπαιδευτικού , πολιτικού κ.λ.π ) τότε θα είναι αναγκασμένοι να " επαιτούν " μόνιμα αντιμέτωποι με την χλεύη εχθρών και " φίλων " .

Βλέποντας, σε διάφορα περιοδικά, εδώ και λίγο καιρό, αρκετές φωτογραφίες από τα νησιά του Αιγαίου ( των Κυκλάδων ιδιαίτερα ) , διαπίστωσα άναυδος το τεράστιο οικολογικό έγκλημα που έχει συντελεσθεί τα τελευταία 40 χρόνια, στα νησιά μας, θυσία στον άναρχο τουρισμό και την κερδοσκοπία.

Παρατηρεί κανείς κτηνώδεις βίλες, πισίνες σε περιβάλλον λειψυδρίας, τεράστια και απωθητικά συγκροτήματα ρούμς, κατάτμηση γης, εποικισμό των κορυφογραμμών, καταπάτηση των αιγιαλών, θεσμιμένη παρανομία και ραγδαία υποβάθμιση του τόπου.

Σε μια κοινωνία, που όπως έχουμε ξαναγράψει, κυβερνούν οι εργολάβοι, οι καναλάρχες, οι συγκροτηματάρχες, οι διεφθαρμένοι του Δημ. Τομέα μα και των ΔΕΚΟ, οι μαντράδες υλικών, οι ιδιοκτήτες Λατομείων κ.λ.π

πως να προστατευθεί η πατρίδα από τις ορδές των κερδοσκόπων, των ανίδεων, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών, των t.v stars, των "δήθεν", των εγκληματικά αδιάφορων και γενικά από όλους εμάς.

Σ' αυτό τον τομέα συναντώνται η ακηδία, η δειλία, η αφροσύνη και η κουτοπονηριά κάποιων ( ίσως αρκετών ) πολιτικών και πολιτικάντηδων με την απληστία, την προσοδοθηρία, την ανοησία και τον ωχαδερφισμό των τοπικών κοινωνιών, οι οποίες μποϋκοτάρουν οποιαδήποτε απόπειρα ρύθμισης και σχεδιασμού είτε αυτή αφορά το απλό θέμα των χωματερών ( ΧΥΤΑ ) ή το σοβαρότερο ζήτημα της χωροθέτησης δράσεων και βίου.

Ποιος νοιάζεται, τελικά, για το μέλλον και την αειφόρο ( βιώσιμη ) ανάπτυξη αυτού του τόπου;

Δυστυχώς, ο λαός , οι τοπικές κοινωνίες, μα και ο καθένας μας ( δεν νομίζω να εξαιρείται κανείς ή αν κάποιοι εξαιρούνται αυτοί είναι ελάχιστοι ) ξεπουλάμε ευκαιριακά ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει αυτή η χώρα : το τοπίο της, το φυσικό της κάλλος, το περιβάλλον της.

Υπερασπιζόμαστε λυσσαλέα το κατακτημένο δικαίωμά μας στην αταξία , στο χάος, στο τσιμέντωμα, στο μπάζωμα γενικά.

Εμείς , οι άπληστοι άνθρωποι του καιρού μας, οι προσωρινοί κάτοικοι και κάτοχοι αυτού του θεϊκού τόπου, διασπαθίζουμε και λεηλατούμε το φυσικό μας κεφάλαιο ανελέητα.

Τα τσιμεντώνουμε όλα. Τα καίμε όλα. Τα ρυπαίνουμε όλα. Τα διαλύουμε όλα. Τα τρώμε όλα, τώρα, βγάζοντας τα μάτια των επερχόμενων γενεών.

Και αφήνουμε πίσω στάχτη, καμένα δένδρα και δάση , χαίνουσες πληγές στο τοπίο και αυθαίρετα.

Ποιος , μπορεί, άραγε, να διορθώσει ολ' αυτά ;

Ποιός, μπορεί να μας σώσει από τον κακό εαυτό μας ;

Η κρίση του Σχολείου.

Με την ευκαιρία των σχολικών εξετάσεων για την πρόσβαση στην Τριτοβάθμια Εκπ/ση, διατυπώνω κάποιες απόψεις ( ή μάλλον τις συνοψίζω ) για την λεγόμενη " κρίση του σχολείου ".

Πράγματι, η γενίκευση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης μα και της τριτοβάθμιας προκάλεσαν αλλεπάλληλες επικρίσεις του θεσμού του σχολείου.

Οι επικρίσεις αυτές προέρχονται από συντηρητικούς, ανθρωπιστικούς, οπαδούς του Ζ.Ζ Ρουσώ, νεομαρξιστικούς κ.α. κύκλους διάφορων ιδεολογικών και πολιτικών ιδεών.

Συνοψίζω παρακάτω, τις κυριότερες επικρίσεις τους.

Οι συντηρητικοί υποστηρίζουν ότι η γενίκευση της εκπαίδευσης οδηγεί στην πτώση του επιπέδου της παιδείας. Η απουσία αυστηρών εξετάσεων και βαθμολογίας και η έμφαση στη συναισθηματική και κοινωνική εξέλιξη των μαθητών έχει ως συνέπεια την παραμέληση των γνωστικών ικανοτήτων και τη χαλάρωση της πειθαρχίας. Η έμφαση στο δόγμα της ισότητας πλήττει τα νοητικώς προικισμένα παιδιά και φέρνει το σχολείο σε αντίθεση με την πραγματικότητα των φυσικών διαφορών στις ικανότητες.

Είναι φανερό πως οι κύκλοι αυτοί δεν λαμβάνουν υπ' όψιν το κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργεί το σχολείο. Υποθέτουν πως η κοινωνία ενδιαφέρεται αποκλειστικά μόνο για την ανάπτυξη των γνωστικών ικανοτήτων.

Οι ανθρωπιστές, από το μέρος τους, επικρίνουν την έμφαση που δίνει το σχολείο στην πραγματιστική ( επαγγελματικά χρήσιμες γνώσεις και δεξιότητες ) και θετικιστική ( μαθ/κα, φυσικές επιστήμες ) παιδεία κι' ευνοούν προγράμματα γενικής παιδείας, που δίνουν έμφαση στις αξίες. Σκοπός του σχολείου, λένε, δεν είναι να διδάξει όλα όσα πρέπει να ξέρουν οι μαθητές, αλλά να διαμορφώσει έξεις , συνήθειες και τεχνικές που χρειάζονται για να γίνουν οι ίδιοι αρχιτέκτονες της μόρφωσής τους. Η εξειδίκευση των σπουδών οδηγεί στην εκπαίδευση τεχνοκρατών χωρίς παιδεία.

Οι οπαδοί της σχολής του Ρουσώ , αμφισβητούν το θεσμό του σχολείου στη βάση του.

Οι επικρίσεις τους μπορούν να συνοψιστούν ως εξής :

Το σχολείο είναι μέσο καταπίεσης και μονοπώλησης αξιών, γνώσεων και δεξιοτήτων.

Στα πλαίσια της εξειδικευμένης κοινωνίας στοχεύει στο χειρισμό ατόμων από μικρή ηλικία και στην προπαρασκευή τους για ρόλους ευπειθών εργαζομένων και καταναλωτών.

Δεν εξαλείφει, αλλά απλώς αντανακλά και ενισχύει τις κοινωνικές ανισότητες. Δεν είναι σε θέση να προσφέρει ούτε γνώσεις και δεξιότητες ούτε γνήσια παιδεία και μόρφωση, διότι είναι γραφειοκρατικός οργανισμός που προκαθορίζει τα πάντα, ενώ η γνήσια παιδεία είναι μια διαδικασία αλληλεπενέργειας ανάμεσα στο δάσκαλο και τον μαθητή.

Οι βαθμίδες της εκπαίδευσης δεν είναι αυτοτελείς , αλλά αλληλοεξαρτώμενες. Καθεμιά προπαρασκευάζει για την επόμενη και επειδή το κύριο βάρος πέφτει στους επίσημους τίτλους, η γνήσια παιδεία παραμελείται.

Οι νεομαρξιστές τοποθετούν τα αίτια της κρίσης του σχολείου στη δυναμική του σύγχρονου οικονομικού συστήματος. Το σχολείο, λένε, με τις μεθόδους και τις εσωτερικές του σχέσεις προπαρασκευάζει άτομα για το καθεστώς που κυριαρχεί στο χώρο εργασίας της σύγχρονης κοινωνίας. Η αλλοτρίωση είναι συνέπεια του γεγονότος αυτού και μόνο με την συμμετοχή μπορεί να αντιμετωπισθεί.

Άλλοι αναγνωρίζουν στο σχολείο το δικαίωμα να μεταβιβάζει γνώσεις και δεξιότητες, αλλά αμφισβητούν το δικαίωμά του να επιβάλλει σε όλους τους ίδιους κυρίαρχους τρόπους συμπεριφοράς και τις επικρατούσες αξίες.

Πολλές από τις παραπάνω επικρίσεις πραγματικά επισημαίνουν σημαντικές αδυναμίες του σχολείου στα πλαίσια , βέβαια, της σύγχρονης τεχνολογικής κοινωνίας.

Αναμφίβολα, η δοκιμασία που περνάει είναι δεινή. Και δεν θα σωθεί, αν δεν αναθεωρήσει την τακτική του, αν δεν καταφέρει να πλησιάσει τους νέους ( πέρα από κόμματα και οργανώσεις ) με ειλικρίνεια και να αρχίσει μαζί τους έναν τίμιο διάλογο και να τους κερδίσει με τα μόνα μέσα που ταιριάζουν στη γνήσια παιδευτική λειτουργία : την αγάπη και την πειθώ .

Το πολιτικό πρόβλημα.

Το πολιτικό πρόβλημα έχει κάποιες κρίσιμες παραμέτρους, οι οποίες χαρακτηρίζουν το όλο σύστημα και δεν προβάλλονται αρκετά.

Αυτές, λοιπόν, θα προσπαθήσω να διαφωτίσω έτσι, ώστε ο αναγνώστης να δυνηθεί να σχηματίσει πληρέστερη γνώση για το ζήτημα.

Κανένας λαός δεν μπορεί να υποφέρει ( και να υπομένει ) την αβεβαιότητα των προσδοκιών του, που αδειάζει από νόημα το παρόν και δεν ανοίγει διέξοδο στο μέλλον.

Στη χώρα μας, υπάρχουν σχηματοποιημένες 3 βασικές πολιτικές παρατάξεις οι οποίες μετέχουν στο " πολιτικό παιχνίδι " : η Αριστερά ( κομμουνιστική και μη ) , η Κεντροδεξιά και η Κεντροαριστερά.

Οι συνιστώσες της Ελληνικής Αριστεράς βρίσκονται εγκλωβισμένες στον συγκεντρωτισμό του παλαιού κράτους και τον άμεσο ή έμμεσο αρνητισμό , που υπαγορεύει η μονοδιάστατη λογική μιας παρωχημένης ανάγνωσης των κοινωνικών διεργασιών. Όταν , όμως, οι πολιτικές επιλογές εκβάλουν στον αρνητισμό είναι σε βάθος χρόνου το ναυάγιο βέβαιο, παρά τα οράματα περίεργης και αφηρημένης δικαιοσύνης, τα οποία οδηγούν σε κοινωνίες ασφυξίας και ωμότητας.

Ο στείρος αρνητισμός , όπως και κάθε στάση που θέλει την κοινωνία να υπακούει μονοδιάστατα στις επιταγές του όποιου κομματικού ιερατείου, δεν μπορεί να διακρίνει το υγιές από το προβληματικό, επειδή ακριβώς αποστρέφεται την ελευθερία του πνεύματος.

Η Κεντροδεξιά , πάλι, όταν δεν σηκώνει ψηλά τα λάβαρα της θρησκείας, της πατρίδας και της οικογένειας με όλους τους δυνατούς συνδυασμούς αλλά τα χρησιμοποιεί χαμηλότονα με την πρακτική ενός ανεκτικού πελατειακού προστατευτισμού, τον οποίον τροφοδοτεί πνευματικά η εικόνα μιας αναπόδραστης φυσικής ιεραρχικής τάξης εικόνων και πραγμάτων , υιοθετεί ως πρότυπο τον λειτουργισμό της κοινωνίας των τεχνικών μέσων , και καθώς στερείται πλατύτερου ορίζοντα σημασιών και νοημάτων ζωής, τείνει να δημιουργεί άτομα με μειωμένο αίσθημα συμμετοχής , ευθύνης, αλληλεγγύης μα και ήθους πολλές φορές.

Ως προς την Κεντροαριστερά τώρα.

Πρέπει πέραν των συναισθηματικών διακηρύξεων ( που δεν πείθουν πια κανέναν ) να εκφέρει πολιτικό λόγο ο οποίος θα κατευθύνει κριτικά τα κοινωνικά διφορούμενα προς την θετική τους πλευρά και θα εμποδίζει τις μονομερείς εκδοχές τους ( πέρα από λαϊκισμούς και άλλα ηχηρά παρόμοια ) , ώστε τα αισθήματα να βρίσκουν ανταπόκριση σε ποιοτικές επιλογές εντός του θεσμικού συστήματος.

Πρέπει πριν απ' όλα να τελειώνει με την απαρχαιωμένη ιδέα της κοινωνικής προόδου ως εξελικτικής διαδρομής με ιστορική κατάληξη την κυριαρχία μέσω ενός γιγαντωμένου κράτους και αντ' αυτής να αναγνωρίσει την πολυδυναμία μιας κοινωνικής πραγματικότητας, η οποία μας επιτρέπει να προσεγγίζουμε τα προβλήματα κυρίως αξιολογικά και κυρίως το ζήτημα της ηθικής και υλικής ζωής να βρίσκεται στο επίκεντρο του αυθεντικού πολιτικού της λόγου.

Όπως εύκολα μπορεί κανείς να διαπιστώσει , στοιχεία του προβλήματος επισημάναμε. Φυσικά, πολλά ακόμα μπορεί να ειπωθούν. Σε πολλά μπορεί κάποιος να έχει αντίρρηση.

Εδώ, είμαστε για έναν εποικοδομητικό διάλογο.

Αναμένω.

Οι πρόοδοι των καιρών μας.

Οι αλματώδεις ανακαλύψεις των Μαθηματικών, της Φυσικής , της Πληροφορικής μα και άλλων Επιστημών , προκάλεσαν τεράστιες εννοιολογικές αλλαγές και προήγαγαν την γνώση μας για την δομή και την λειτουργία όχι μόνο του φυσικού κόσμου ( αλλά και του ανθρώπινου γονιδιώματος ) με τρόπους επαναστατικούς και ανατρεπτικούς για πολλές από τις παλαιές κατεστημένες πεποιθήσεις μας.

Πιστεύουμε πια βάσιμα, ότι η πρόοδος της επιστήμης και η συνακόλουθη εμβάθυνση της γνώσης μας φέρνουν πιο κοντά στην έννοια της Δημιουργίας και την κατανόηση των συνθηκών που συνετέλεσαν στην εκδήλωσή της.

Η εφαρμογή και η χρήση από τον άνθρωπο της τεχνολογίας που προέκυψε από τις ανακαλύψεις της φυσικής, των μαθ/κών, της βιολογίας και ιδιαιτέρως από την ραγδαία πρόοδο της τεχνολογίας της πληροφορικής, έφερε προσφάτως ριζικές αλλαγές, θετικές ή και αμφισβητούμενης ωφελιμότητας, για τον άνθρωπο, την κοινωνία του και το περιβάλλον του.

Οι τεχνολογικές πρόοδοι , που πρέπει να στοχεύουν στην βελτίωση της διαβίωσης του ανθρώπου, ακολουθούν συνήθως τον " νόμο της αγοράς ", αφού τα αγαθά τους τα απολαμβάνουν κυρίως, " οι έχοντες " και όχι οι πολλοί των μικρών εισοδημάτων.

Όταν η εφαρμογή των τεχνολογιών δημιουργεί και συνεπάγεται κοινωνικά, ηθικά και νομικά προβλήματα τότε η αναπτυξήτους μπορεί να έχει απρόβλεπτες αρνητικές επιπτώσεις ακόμα και στην εξέλιξη του ανθρώπινου γένους.

Θα ήθελα, εδώ, να τονίσω ότι για πρώτη φορά, ίσως, στην ιστορία της ανθρώπινης διανόησης, τα νέα μαθ/κά, η νέα φυσική και η επιστήμη της πληροφορικής δίνουν μια επιστημονική βάση στην διερεύνηση παραδοσιακών θεμελιωδών φιλοσοφικών, θρησκευτικών και ηθικών θεμάτων.

Η διερευνητική προσέγγιση αυτή τη φορά γίνεται όχι με αναφορές σε φιλοσοφικά αξιώματα ή σε θρησκευτικά δόγματα και σε απόλυτες αξίες ( ιδεολογικές ή άλλες ) , αλλά με αναφορά στην έρευνα της αλήθειας ( ; ) , στην κατανόηση της πραγματικότητας του κόσμου μας, η οποία απορρέει από την παρατήρηση και την συνεπαγόμενη θεωρητικοποίηση.

Επίσης, η αναδυόμενη επιστήμη του συνειδητού γίγνεσθαι μας επιτρέπει, για πρώτη φορά στις μέρες μας , να ρίξουμε μια φευγαλέα ματιά στο σύμπαν του εαυτού μας, χωρίς περιορισμούς από προκαθορισμένους κανόνες της συμβατικής επιστημονικής έρευνας, με το λυχνάρι των άγνωστων ακόμα δυνατοτήτων και περιορισμών της ανθρώπινης διανόησης.

Ανθρώπινες σχέσεις

Ενώ η Ανθρωπότητα έχει υλοποιήσει τεράστιες επιστημονικές και τεχνολογικές προόδους, δεν έχει καταφέρει να προοδεύσει αρκετά και σημαντικά στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων και μεταξύ των κοινωνιών.

Όσον αφορά στις σχέσεις αυτές, ο άνθρωπος έχει δημιουργήσει έναν χαοτικό, αντιφατικό, αλόγιστο, παρανοϊκό και επικίνδυνο πολιτισμό.

Σταθερά, όπως μας διδάσκει η Ιστορία, οι άνθρωποι αλληλοϋπονομεύονται και αλληλοεξοντώνονται σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, συχνά υποκινούμενοι από την επιδίωξη περισσότερων υλικών αγαθών και απολαύσεων, από την απληστία και την διάθεση επιβολής πάνω σε άλλους συνανθρώπους.

Βέβαια, σε κάποιο στάδιο, πάντοτε , όλοι καλούμεθα να πληρώσουμε το τίμημα.

Οι περισσότεροι άνθρωποι περνούν μια ολόκληρη ζωή καταναλίσκοντας τις τεράστιες δυνατότητες του εγκεφάλου τους " κάνοντας λογαριασμούς ".

Διαβιώνουν ως μονότονοι λογιστές της καθημερινότητας.

Πόσα χρήματα έχω ή κερδίζω, πόσα σπίτια και εξοχικά έχω, πως θα ξεγελάσω την εφορία, πόσο όμορφος ή ψηλός είμαι, πόσες γυναίκες ( ή άνδρες ) έχω κατακτήσει, ποιός και πόσοι με αναγνωρίζουν , τι φήμη έχω κ.λ.π

Ο εγκέφαλος, όμως, που περιορίζεται σε τέτοιου είδους συνεχείς λογαριασμούς αποδυναμώνεται και υποβιβάζεται σε πρωτόγονη λειτουργία, η οποία υποστηρίζει καταστάσεις άγχους και συχνά δυστυχίας, ιδιαίτερα στη σημερινή εποχή, εποχή της ταχύτητας και του σκληρού ανταγωνισμού.

Μέσα στα άλλα, αυτές οι λογιστικές επιδιώξεις σε ένα ταξίδι ζωής στις μεγάλες ταχύτητες και τις τεράστιες τεχνολογικές δυνατότητες των ημερών μας μπορούν να φθάνουν στο στόχο τους, χωρίς όμως οι "λογιστές " αυτοί να έχουν απολαύσει τελικώς τίποτε από την διαδρομή.

Τα αίτια της κακοδαιμονίας μας είναι πολλά, πολύπλοκα και αλληλοεπηρεαζόμενα.

Ένα αίτιο είναι το γεγονός ότι δεν κατανοούμε το " όργανο " που λέμε, ίσως υπερβολικά, ότι είναι υπεύθυνο για την τύχη μας, δηλαδή τον ανθρώπινο νου, τις δυνατότητές του και τις αλληλεπιδράσεις του με το περιβάλλον.

Άλλο αίτιο είναι το έλλειμμα της " κατά κεφαλήν καλλιέργειας " που προφανώς σχετίζεται με το " όλον " της προσωπικότητας του ανθρώπου ( την ανάπτυξη και την ολοκλήρωσή της ).

Ένα ακόμη αίτιο είναι η " ηθική " στάση που έχουμε απέναντι στα προβλήματα της ζωής, στάση που φυσικά σχετίζεται με θρησκευτικές και άλλες ιδεολογικές τοποθετήσεις του ανθρώπου.

Το να επιχειρήσει κάποιος να εξετάσει με ευκρινή γλώσσα τα παραπάνω θέματα γύρω από τον προβληματισμό και την γνώση μας για τον κόσμο και τον εαυτό μας , δεν μπορεί να είναι αντικείμενο μιας μόνο ανάρτησης.

Θα προσπαθήσω, με της λίγες γνώσεις που έχω να απαντήσω σε κάποια βασικά ερωτήματα σε προσεχείς αναρτήσεις.

Δεν μου αρέσει που...

Όπως τον Απρίλιο έτσι και τώρα τον Μάιο , μα και κάθε μήνα, θα επισημαίνω κάποια ζητήματα που δεν μου αρέσουν.

Λοιπόν, ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΥ

1. Μετά 4-5 χρόνια λειτουργίας του Μετρό, ο χώρος έξω από τον σταθμό Δουκ. Πλακεντίας είναι στο μαύρο του το χάλι.
2. Όπου και να πας ( υπηρεσίες, μαγαζιά, καφέ κ.λ.π ), όλοι κοιτάνε πως να στα πάρουν, χωρίς να είναι έτοιμοι να σου παράσχουν τις υπηρεσίες που οφείλουν.
3. Αποδεχόμαστε, χωρίς αντίδραση, να υπάρχουν συντεχνίες κλειστών ( σε ελεύθερη αγορά ! ) επαγγελμάτων, οι οποίες μας καταδυναστεύουν συχνά και καταστρέφουν τη χώρα.
4. Θεωρούμε γεγονός αναπόφευκτο, τις υπερβολικές καθυστερήσεις των μέσων μαζικής μεταφοράς καθώς και των δρομολογίων της Ολυμπιακής.
5. Πληρώνεις στην Αττική Οδό τα ίδια διόδια 2,70 € , είτε πηγαίνεις από το αεροδρόμιο στην Ελευσίνα είτε πηγαίνεις από τα Βριλήσσια στην Κηφισίας
6. Η συναδελφική αλληλεγγύη των συνδικαλιστών του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ υπέρ συναδέλφων τους για βαρύτατες ή εγκληματικές αμέλειες και παραβάσεις καθηκόντων, περνάει συνήθως άκριτα και μερικές φορές με συμπάθεια, από τα Μ.Μ.Ε
7. Η ανοχή , προς την αγενή και πολλές φορές υβριστική συμπεριφορά πολλών ταξιτζήδων (από μέρους επιβατών και υπολοίπων οδηγών ) , η οποία έχει αυξήσει την ασυδοσία και την ψευτομαγκιά αυτής της κίτρινης κάμπιας, σε βαθμό επικίνδυνο έως εγκληματικό.
8. Δεν προέβη μέχρι τώρα, ο κ. Μπαμπινιώτης, σε επανέκδοση του Λεξικού του, έχοντας συμπεριλάβει την νέα λέξη : " μοντελοπνίχτης " που προτάθηκε από τον μέγα γλωσσοπλάστη δικηγόρο κ. Α.Κ.
9. Πρέπει, Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, μέσα σε βίαιες και επικίνδυνες καταστάσεις, προκειμένου να εργασθούν με ασφάλεια, να δίνουν καθημερινά εξετάσεις για τα φρονήματά τους σε περίεργες και ανεξέλεγκτες ομάδες φοιτητών και εξωπανεπιστημιακών παραγόντων.
10. Οι τελευταίες δηλώσεις της " σκιώδους υπουργού οικονομίας " του ΠΑΣΟΚ κ. Λ.Κ δείχνουν πολιτικό ερασιτεχνισμό και υιοθέτηση μοντέλου κρατικοποίησης παρωχημένων εποχών, χωρίς να έχουν οποιαδήποτε πρακτική εφαρμογή στη σημερινή Ευρωπαϊκή πραγματικότητα.

Η Ανθρώπινη Νόηση.

Θα ήθελα σήμερα να επεκτείνω κάποια σημεία της ανάρτησης της Κυριακής στο θέμα το " Μεγαλείο ( ; ) του ανθρώπου ", που μάλλον χρειάζονται επεξηγήσεις.

Η θεωρία, λοιπόν, της εξέλιξης και η σύγχρονη Βιολογία μας λένε πως είμαστε εξελιγμένοι νοήμονες πίθηκοι ( ; ), οι οποίοι κατέβηκαν από τα δένδρα πολύ πρόσφατα ( σε σχέση , βέβαια, με τους κοσμολογικούς χρόνους ) και οι οποίοι κατοικούν τον τρίτο πλανήτη ενός συνηθισμένου αστέρα που βρίσκεται στη σπείρα ενός συνηθισμένου γαλαξία, μιας συνηθισμένης ομάδας γαλαξιών κοντά στη γειτονιά του αστερισμού της Παρθένου.

Με απειροελάχιστα τεχνικά μέσα, από τη σκοπιά που μας επιτρέπει η μικροσκοπική φυσαλίδα του ορατού φυσικού κόσμου μας μέσα σε ένα διαστελλόμενο κόσμο, αναπτύξαμε την επιστημονική σκέψη και την τεχνολογία που μας επιτρέπουν να φτιάχνουμε αλαζονικές θεωρίες που αφορούν στην προέλευση και στην εξέλιξη ολόκληρου του σύμπαντος.

Ο άνθρωπος, εξελικτικός απόγονος του φυσικού κόσμου, διεκδικεί, με εργαλείο τον ανθρώπινο νου, την κατανόηση της απεραντοσύνης σε χώρο και χρόνο ενός δυναμικά μεταβαλλόμενου σύμπαντος, το οποίο δεν έχει επισκεφθεί ποτέ και οραματίζεται την ανακάλυψη μιας Θεωρίας των Πάντων, η οποία θα εξηγεί με τρόπο, ίσως, απλό με βάση ένα σύστημα εξισώσεων, ούτε λίγο ούτε πολύ την ίδια την " ύπαρξη ".

Ίσως η πιο βαθιά εμπειρία ενός επιστήμονα ( κάτι σαν τον υπαρξιακό κλονισμό μιας θρησκευτικής εμπειρίας ) είναι η συναίσθηση των δυνατοτήτων κατανόησης που ανακαλύπτει ότι έχει ο ανθρώπινος νους.

Στους ατέρμονες αιώνες της κοσμικής εξέλιξης, τα κοινά σε ολόκληρο το σύμπαν χημικά στοιχεία του βιολογικού οργανισμού μας, προερχόμενα από την αδρανή σκόνη των κοσμικών εκρήξεων των αστέρων του απέραντου διαστήματος, τα περισσότερα των οποίων είναι γηραιότερα από το ηλιακό μας σύστημα, έχουν οργανωθεί σε ζώντες εξελικτικούς οργανισμούς και σε νοήμονα όντα, που διεκδικούν την κατανόηση των παγκόσμιων φυσικών νόμων που διακυβέρνησαν τα κοσμικά γεγονότα της δικής τους προέλευσης και ολόκληρου του σύμπαντος επινοώντας και ανακαλύπτοντας υπέροχες μαθηματικές θεωρίες.

Η ανθρώπινη περιέργεια είναι μέρος της κοσμικής τάξης. Όλοι μας, επιστήμονες, φιλόσοφοι, θεολόγοι, καλλιτέχνες, λογοτέχνες και κοινοί θνητοί μπορούμε να πλησιάσουμε την Δημιουργία, συμμετέχοντας στη συζήτηση των υπαρξιακών θεμάτων που περιστρέφονται γύρω από τον άνθρωπο και το σύμπαν.

Αν οι θεωρίες μας για τον φυσικό κόσμο είναι σωστές, τότε, ίσως, κάπου στην απεραντοσύνη του σύμπαντος και άλλοι ακμάζοντες πολιτισμοί και νοήμονα όντα να αναρωτιούνται για τις αλήθειες που έχουν σχέση με την προέλευση και τον καθορισμό του ρόλου τους στη Φύση.

Η δύναμη της ανθρώπινης νοημοσύνης, αν και περιορισμένη γενετικά, ίσως μας δώσει την δυνατότητα κατανόησης των μυστικών της Φύσης.

Ίσως ο ύστατος θρίαμβος της ανθρώπινης λογικής να δίνει νόημα και σκοπό στη ζωή, πέραν των προσωπικών επιδιώξεων και των καθημερινών κατακτήσεων του καθενός από εμάς.

Εκπαιδευτικά Μόνιμα.

Εδώ και λίγες ημέρες , ύστερα από αρκετό καιρό, συναντήθηκα με έναν παλαιό φίλο και συνάδελφο και τα είπαμε για ώρες πολλές.
Είναι 55 περίπου ετών , καθηγητής στη Μέση Εκπ/ση, με 30 χρόνια υπηρεσίας στους ώμους.
Ξέρω ότι είναι καλός δάσκαλος. Τον έχω "παρακολουθήσει" να κάνει μάθημα στην τάξη του.
Τον έχω "παρακολουθήσει" και στα διαλείμματα. Κάτι δείχνει. Είναι ένας καλός δάσκαλος .
Σήμερα, κάπως κουρασμένος ή απογοητευμένος.
Επαρχιώτης; Ίσως. Ζει , όμως, πολλά χρόνια στην Αθήνα.
Του έχει μείνει απ' τα νιάτα του εκείνο το φτερούγισμα της γενιάς του - αρκετά μουδιασμένο τώρα - δεν ήταν ποτέ από τους πρωτοπόρους, αλλά - μάλλον σπουδαιότερο αυτό - " μες των στρατιωτών ταις τάξεις τον σωρό " μόχθησε κι' αυτός, στη δεκαετία της μεταπολίτευσης - μα και τώρα ακόμη - να αλλάξει η πατρίδα προς το ανθρωπινότερο, να γίνει ο κόσμος καλύτερος.
Η κλασική περίπτωση νέου προοδευτικού κατά κυριολεξία.
Η τόσο λοιδορημένη απ' τους γιάπηδες, τους λαϊφοστυλάδες και τους κυνικούς.
Τα νέα αυτά παιδιά με τις ωραίες τους στιγμές και τα στραπάτσα τους, τα αισιόδοξα, τα ξεγελασμένα, τα κουρασμένα...
Παιδιά, που σήμερα είναι μεσήλικες, γκρίζαραν ή άσπρισαν ή έπεσαν τα μαλλάκια τους, κόντυναν κι έναν- δυο πόντους, απέκτησαν άλλος κοιλίτσα , άλλος καμπουρίτσα -κάποιοι λείπουν κιόλας- πλήθυναν τα καλλυντικά στα κομοδίνα των γυναικών της κλάσης τους,
βάθυνε η σκιά της περίσκεψης στα μάτια τους και η άμυνα απέναντι στο χρόνο παραδίδει χαρακώματα γεμάτα ίχνη, ανάσες και φωτογραφίες , ένα προς ένα.
Άντρες και γυναίκες που κέρδισαν το σέβας : " αυτοί που πάνε με το σταυρό στο χέρι " μα και τη χλεύη των "δήθεν" ότι έμειναν πίσω, δεν μπήκαν στα κόλπα, δεν κονόμησαν...
Ένας απ' αυτούς τους καθηγητές είναι και ο φίλος μου.
Θα μπορούσε να' ναι ο αδελφός μου, εγώ ο ίδιος ή ένα σωρό απ' τους συναδέλφους μου - δεν είναι αλλά τη σημασία έχει;

Παίρνει μισθό 1300€ το μήνα , 650 το δεκαπενθήμερο !
" Μαζί με το επίδομα των παιδιών " μου λέει ! " όταν μου το κόψουν θα παίρνω λιγότερα "...
Έχει μια πίκρα η φωνή του. Η δική μου μια περίεργη βραχνάδα.
Ο άνθρωπος αυτός μαθαίνει γράμματα τα παιδιά μας ! Και αυτό το κάνει πολύ καλά !!
Είναι το άλφα και το ωμέγα του σημαντικού.
" Ξέρεις πόσα παίρνει ένας απόφοιτος δημοτικού στον ΟΠΑΠ ; " τον ρωτάω.
" Άστα " μου λέει και συνεχίζει " Ξέρεις τι μου έλεγε ένας συνάδελφος καθηγητής πρόσφατα; ότι θα κάνει στα παιδιά μάθημα αξίας 1000 € - τόσα παίρνει τον μήνα- ούτε λεπτό παραπάνω ! Τί να του ειπώ ; ότι δεν είναι σωστό ; κουβέντες, λόγια !..."
Μια πίκρα διαχέεται στην ατμόσφαιρα.
" Κατεβάζω το κεφάλι. Τον βλέπω στην τάξη να βαράει μύγες ! τί να του πω ; άλλωστε ποιός είμαι εγώ να του πω οτιδήποτε..."
" Και εσύ πώς τα βγάζεις πέρα; και μ' αυτές τις πρόσφατες ακρίβειες ; " του κάνω...
" Κανα ιδιαίτερο, στα κρυφά. Αλλά έχω κουραστεί, μεγάλωσα κιόλας, υπάρχουν και κάτι προβλήματα υγείας "

Δυστυχώς, τους απαξιώσαμε τους καθηγητές.

Το ρίξαμε στην ανυποληψία το αλάτι της κοινωνίας.

Με τη Μέση Παιδεία παραγεμισμένη με γνώσεις Ανωτάτης. Άχρηστες, απωθητικές και πολλές φορές αποκρουστικές. Με βιβλία γραμμένα, τα περισσότερα, από ανίδεους ή κομπλεξάρες.

Με το Λύκειο υποβαθμισμένο σε εξεταστικό μηχανισμό εισαγωγής στην Τριτοβάθμια.

Με την εκπαίδευση συνδεδεμένη σε βαθμό κακουργήματος με την αγορά εργασίας και ανεργίας.

Μια εκπαίδευση άνευ παιδείας και αρετής.

Και, πάνω απ' όλα, με τους καθηγητές σκορποχώρι. Φτωχούς.

Ενταγμένους σ' ένα σώμα που έχει χάσει τον αυτοσεβασμό του. Ανεξέλεγκτους.

Ευπρεπείς και ημίτρελλους μαζί, ίσα κι' όμοια.

Διδάσκουν άνθρωποι που θα έπρεπε να τους απαγορεύεται η είσοδος όχι σε σχολείο, αλλά σε κατοικημένη περιοχή.

Και ταυτόχρονα, αποτρέπονται δια της απογοητεύσεως, από το καθήκον τους άνθρωποι που θέλουν να μάθουν στα παιδιά γράμματα.

Να βγάλουν ανθρώπους ελεύθερους κι' όχι παπαγάλους και ραγιάδες.

Κρατάει πολλά χρόνια αυτή η πληγή.

Ίσως και να μην γιατρεύεται πια

Περισσεύουν οι αγράμματοι, οι κυνικοί και οι πονηροί στα Σχολεία, στα συνδικάτα, στα κόμματα στα Υπουργεία, στα ΜΜΕ.

Πόσον καιρό θα κρατούν οι απομένοντες Θεσπιείς - οι Σπαρτιάτες έπεσαν όλοι - και από πού θα κρατιούνται για να κρατηθούν ;;

Το μεγαλείο ( ; ) του Ανθρώπου.

Στις τελευταίες αναρτήσεις μου, έχω την εντύπωση πως επικρατούσε μία κάπως απαισιόδοξη θα έλεγα άποψη για την κοινωνία μας και την θέση του ανθρώπου μέσα σ' αυτήν ( επηρεασμένος, ίσως , από τα συμβαίνοντα τώρα τελευταία στον τόπο μας ) .
Τα πράγματα , όμως , δεν είναι πάντα τέτοιας μορφής ( ή δεν είναι τέτοια παντού ) .
Υπάρχουν θέματα για τα οποία πρέπει να είμαστε υπερήφανοι παρ' όλα τα μελανά σημεία της παρουσίας μας πάνω στη Γη , τα οποία και αυτά συχνά παρουσιάζονται, δυστυχώς.

Προκαλούν θαυμασμό, λοιπόν, οι κατακτήσεις της Επιστήμης και η καθημερινή , σχεδόν, τεράστια συσσώρευση γνώσης.
Παρ' όλον ότι υπάρχουν 3-4 περίπου δισ. γαλαξίες ( Κατά κάποιες εκτιμήσεις ) κι' εμείς δεν είμαστε παρά απειροελάχιστα όντα πάνω σε μια ελάχιστη κουκκίδα ενός συνηθισμένου γαλαξία, εν τούτοις αυτό το ον ο Άνθρωπος δεν είναι μόνο ένας απλός παθητικός και άβουλος παρατηρητής του όποιου Σύμπαντος βλέπει και αντιλαμβάνεται ( σύμφωνα με επικρατούσες θεωρίες αυτό που αντιλαμβανόμαστε είναι περίπου το 4% του Σύμπαντος, το υπόλοιπο είναι σκοτεινή ύλη και ενέργεια ).
Είναι μεγάλος και ιδιοφυής δημιουργός ( έφθασε , μέσα σε λίγες χιλιάδες χρόνια, από τα πρώτα λίθινα εργαλεία, στα σημερινά κοσμικά διαστημόπλοια ), παράγει Τέχνη, φιλοσοφεί, θεάται και προσπαθεί να εξηγήσει τον κόσμο που τον περιβάλει ( έχοντας γι' αυτό τον σκοπό επινοήσει ή ανακαλύψει εξέχουσες γλώσσες , όπως π.χ τα Μαθηματικά κ.λ.π ) γράφει βιβλία, κάνει Θέατρο, Ποίηση, Μουσική, Χορό, προσπαθεί να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής και εργασίας του, συνεχώς προβληματίζεται, ανησυχεί, απορεί, αμφιβάλει, δοκιμάζει, θεσπίζει κανόνες Δικαίου.
Ανυψώνεται από τα αρχικά στάδια της ασημαντότητας του και δίνει διαρκώς αξιοθαύμαστες διαστάσεις στην παρουσία του στη Γη.
Και, τελικά, φαίνεται ότι δεν είναι ένα " απειροελάχιστο ον " αλλά ένα " μικρό σύμπαν " από μεγάλες δυνατότητες, γεμάτος από πλήθος αρετές αλλά και τρομακτικές κακίες,
ικανός από τη μια να κατασκευάζει Παρθενώνες και κρεμαστούς κήπους και από την άλλη να κονιορτοποιεί Χιροσίμες.
Από την μια να εξερευνά και να προσπαθεί να καταλάβει και να ερμηνεύσει το Σύμπαν και από την άλλη να αφήνει να πεθαίνουν από πείνα καθημερινά χιλιάδες παιδιά.
Από τη μια να ψάχνει απεγνωσμένα να βρει τη μάζα του νετρίνου και από την άλλη δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ριζικά τα αέρια του θερμοκηπίου με τις τόσες περιβαλλοντικές επιπτώσεις.
Από τη μια δημιουργεί στο CERN της Γενεύης, τεράστιους επιταχυντές αδρονίων και από την άλλη ανέχεται βάρβαρες χούντες που αφήνουν δεκάδες χιλιάδες εξαθλιωμένων ανθρώπων να πεθαίνουν από τις καιρικές κακουχίες

Αναρωτιέμαι, πολλές φορές , αν η παρουσία του ανθρώπου στη Γη είναι φαινόμενο τυχαίο (τύχη και αναγκαιότητα κατά κάποιους μεγάλους της Επιστήμης ) ή έχει κάποιο σκοπό και είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων αρχικών συνθηκών που συνδέονται με την δημιουργία του Σύμπαντος ( Ανθρωπική Αρχή ) .
Τί θα συνέβαινε, άραγε , ως προς την παρουσία του ανθρώπου στη Γη, αν κάποια , οποιαδήποτε σταθερά ήταν διαφορετική ( δηλ. η ταχύτητα του φωτός ή το φορτίο του ηλεκρονίου είχαν άλλη τιμή κ.λ.π ) ;
Θα ήταν , τότε το Σύμπαν συμβατό με την ανθρώπινη παρουσία ;

Τον τελευταίο καιρό , γινόμαστε μάρτυρες ενός κύματος εγκληματικότητας και βίας που κυριαρχεί στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις της χώρας μας.

Ποιοί να είναι άραγε, οι παράγοντες που συντελουν στη δημιουργία αυτού του φαινομένου;

Απάντηση δύσκολη, πολύπλευρη που μάλλον θα είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει το πρόβλημα σε όλο το εύρος του.

Σχετίζεται με την κατάσταση της σημερινής οικογένειας, με το Σχολείο, με τη Δημ. Τάξη, τη δικαιοσύνη, την εργασία, τις Π.Α.Ε , τα πολιτικά κόμματα ( τα εντός και εκτός της Βουλής ), τη παράνομη μετανάστευση κ.λ.π.

Προσωπικά, θεωρώ, ως τον σημαντικότερο παράγοντα : τις Δομές της νεο-ελληνικής κοινωνίας. Αυτές τις δομές που χωρίς να έχουν εκσυγχρονισθεί, μας έχουν ( εδώ και αρκετά χρόνια ) βυθίσει σε μιά τεράστια κρίση ( κρίση οικονομική-κοινωνική-εργασιακή-ηθική ).

Από την κρίση αυτή επωφελείται ένα ( γνωστό ) κοινωνικό "στρώμα" (άλλοι το ονομάζουν τάξη ) με παρασιτικές και μεταπρατικές οικονομικές δραστηριότητες.

Αυτό το "στρώμα " είναι ο αποδέκτης μα και ο δημιουργός ενός διεφθαρμένου τρόπου ζωής που έχει συμβάλει στο να ατονήσει η όποια πνευματική λειτουργία στην σύγχρονη Ελλάδα, εκτός βέβαια από κάποια φωτεινά μετέωρα πότε-πότε.

Χαρακτηριστικά αυτής της νοοτροπίας είναι :

Η επιδίωξη με οποιοδήποτε τρόπο ( συνήθως παράνομο ) κέρδους (οικονομικού ή άλλου ).

Η επιτυχία στις ενασχολήσεις, παραμερίζοντας κάθε ηθικό φραγμό.

Η βάρβαρη διασκέδαση ( όχι ψυχαγωγία ) και με χρήση διάφορων ουσιών και αλκοόλ.

Ο άκρατος σεξισμός.

Η έλλειψη οποιουδήποτε πολιτιστικού ή πνευματικού ενδιαφέροντος ( μόνος στόχος και σκοπός η "κονόμα" ) .

Η προβολή ( άκομψη συνήθως ) του τρόπου ζωής τους.

Κυκλώματα συμφερόντων προωθούν στα πλαίσια της νοοτροπίας αυτής τα ναρκωτικά, την πορνεία, τον χουλιγκανισμό, τον γκαγκστερισμό και όλα τα "άνθη του κακού " που ταλανίζουν την κοινωνία μας και διασπάνε τον ιστό της.

Μέσα στο κλίμα αυτό, η νεολαία κυρίως - ως πιο ευάλωτη- αποπροσανατολίζεται και αλλοτριώνεται.

Τί γίνεται, λοιπόν ; Θα διαλυθούμε ως κοινωνία ;

Ευτυχώς , υπάρχουν , ακόμα, υγιείς δυνάμεις που αντιστέκονται σ' αυτήν την υλιστική και βίαιη ισοπέδωση και ανατροπή των αξιών μιας ποιοτικής ζωής.

Αυτές τις δυνάμεις πρέπει να τις αναζητήσουμε, να τις στηρίξουμε, να τις ενισχύσουμε και να συνταχθούμε μαζί τους, ώστε να ανατρέψουμε το "κακό" που αλλοιώνει και υποβαθμίζει τη ζωή μας.

Η ταυτότητα.

Διαβάζω σε συνεντεύξεις να απευθύνεται στον ερωτώμενο το παρακάτω ερώτημα :

" Ποιές είναι οι συντεταγμένες της νεο-ελληνικής συνείδησης; Ποιά είναι η ταυτότητα του Έλληνα σήμερα; ".

Πολλές και διάφορες οι απαντήσεις. Άλλες ευφυείς και άλλες τετριμμένες Καμία, όμως δεν θίγει την ουσία της ερώτησης.

Ο Έλληνας , σήμερα, μοιάζει να μην έχει ταυτότητα ή να μην ενδιαφέρεται να έχει. Μηρυκάζει και αναπαράγει ξένα πρότυπα ( ως προς τη νοοτροπία και το περιεχόμενο ).

Ούτε φαίνεται να την γυρεύει.

Οι περισσότεροι γυρεύουν το "βόλεμα" και από τους υπόλοιπους, άλλοι να "ακουστούν" να δημιουργήσουν δηλ. θόρυβο γύρω από το όνομά τους με κάθε τρόπο ( και με αυτοεξευτελισμό ) και άλλοι να τα "οικονομήσουν".

Φυσικά, όλοι σχεδόν σκέφτονται την "κονόμα" , κάποιοι όμως (και όχι λίγοι ) μόνο αυτή.

Βέβαια, υπάρχουν και μερικοί ( λίγοι, πολύ λίγοι σε αριθμό ) που ψάχνουν και χάνονται σε δαιδάλους αναζητήσεων, ενάντια στη χυδαία πραγματικότητα, στα "απαγορεύεται" και το life - style της εποχής μας.

Μέσα σ' αυτόν τον μαρασμό του πνευματικού, διανοητικού και ηθικού περιεχομένου της κοινωνίας μας, μέσα σ' αυτήν την εξαθλίωση, μέσα σ' αυτόν τον έωλο "υλισμό" πού να τις βρουν τις συντεταγμένες της συνείδησής τους και πού την ταυτότητά τους ;

Η δουλεία στην Αρχαία Αθήνα.

Κατόπιν παραίνεσης και παρολον ότι δεν έχω βαθειές ιστορικές γνώσεις , θα προσπαθήσω να εκθέσω μερικά ζητήματα για την "δουλεία " επικεντρώνοντας την ανάλυση στα συμβαίνοντα στην Αρχαία Αθήνα.
Δούλος είναι εκείνος ο οποίος αποτελεί ιδιοκτησία ενός άλλου προσώπου και δεν έχει όλα ή τα περισσότερα δικαιώματα και ελευθερίες του ανθρώπου.
Ο δούλος είναι εξαρτημένος από τις διαθέσεις του κατόχου του, ο οποίος μπορεί να τον εξαναγκάζει να εκτελεί οποιαδήποτε υπηρεσία και να έχει κάθε δικαίωμα πάνω στην ζωή του.
Ο όρος , όμως "δουλεία" περιλαμβάνει διάφορες μορφές, ανάλογα με την κοινωνική θέση του υπόδουλου ατόμου.
Οι δούλοι στην Κλασική Αρχαιότητα είχαν την δυνατότητα να μορφώνονται και σε πολλές περιπτώσεις, να αποκτουν περιουσία και τα μέσα γιά να εξαγοράσουν την ελευθερία τους (απελεύθεροι ).
Αντίθετα, στους μαύρους δούλους στο Νότο των ΗΠΑ, πριν τον εμφύλιο πόλεμο, ήταν απαγορευμένη με νόμο η απόκτηση μόρφωσης ή περιουσίας, γι' αυτό και σπάνια κατόρθωναν να εξαγοράσουν την ελευθερία τους με δικά τους μέσα.

Όταν η οικονομία βασίζονταν στο κυνήγι και στη συλλογή τροφής η δουλεία ήταν πιθανότατα άγνωστη. Έκανε την εμφανισή της, όταν τα πρωτόγονα φύλα πέρασαν στο κτηνοτροφικό στάδιο του πολιτισμού, σε περιορισμένη όμως έκταση.
Η εκμετάλλευση της εργασίας των δούλων έγινε μεγαλύτερη κατά το στάδιο της γεωργίας.
Η ουσιαστική αλλαγή του χαρακτήρα της δουλείας και η επέκτασή της ήλθαν ως αποτέλεσμα της μετάβασης από την οικονομία της συντήρησης σε μιά οικονομία της αγοράς.
Τότε, σε μεγάλες εκτάσεις γης που έγιναν ιδιοκτησία ολίγων γαιοκτημόνων, χρησιμοποιούσαν δούλους κατά μεγάλες ομάδες με μεταχείριση πολύ σκληρότερη από άλλοτε.
Στις δε πόλεις , οι δούλοι χρησιμοποιούνταν όχι μόνο στις οικιακές εργασίες του κυρίου τους και της οικογένειάς του αλλά και για εργασία σε ορυχεία, εργοστάσια, εμπορικές επιχειρήσεις και βιοτεχνίες.

Κύριοι τρόποι μετατροπής ανθρώπων σε δούλους ήταν : η αιχμαλώτιση κατά την διάρκεια πολέμων ή επιδρομών, η τιμωρία για κάποιο παράπτωμα, η καταγωγή από δούλους γονείς, η πώληση ατόμων για μη πληρωμή χρεών τους, η πώληση ατόμων από τους γονείς, τους κηδεμόνες ή τους φυλάρχους των.

Ύπαρξη δούλων αναφέρεται στα Ομηρικά Έπη τα οποία, φυσικά, αντανακλούν τις κοινωνικές συνθήκες της 1ης π.Χ χιλιετίας όπως και σε κείμενα φιλοσόφων και στοχαστών π.χ στον Αριστοτέλη,στους Στωϊκούς, τους Κυνικούς κ.α.

Στην Αρχαία Αθήνα υπήρξε δουλεία, όμως με τους Νόμους του Σόλωνα ( 6ος π.Χ αιώνας ) καταργήθηκε για τους αναξιόπιστους οφειλέτες.
Οι σπουδαιότερες και τότε πηγές δούλων ήταν : οι πόλεμοι, η πειρατεία, η αναπαραγωγή και η εισαγωγή βαρβάρων ως δούλων με αρπαγή.
Λίγες ήταν οι δραστηριότητες που δεν ήταν κοινές για τους ελεύθερους και τους δούλους. Οι δούλοι, βέβαια, εξαιρούνταν από την πολιτική ζωή του τόπου και μόνο οι πολίτες μπορούσαν να αναλάβουν κάποιο δημόσιο αξίωμα.
Οι δούλοι δεν στατεύονταν. Μόνο σε περιπτώσεις μεγάλης κρίσης κατατάσσονταν στις ένοπλες δυνάμεις, οπότε αποκτούσαν και την ελευθερία τους.
Προορίζονταν για τις εργασίες του σπιτιου, άλλοι εργάζονταν στα ορυχεία, στις βιοτεχνίες, στα εμπορικά.
Απασχολούνταν σε γραφικές εργασίες, σε διοικητικές θέσεις, είχαν αστυνομικά καθήκοντα.
Διευθυντές Τραπεζών, συχνά ήταν δούλοι και απελεύθεροι ιδιοκτήτες Τραπεζών.
Στο γεωργικό τομέα , δούλοι ήταν οι διαχειριστές των κτηματικών περιουσιών των πολιτών.

Πάντως, είναι δύσκολο, να γενικεύσει κανεις την κατάσταση των δούλων (ωραιοποιώντας την κατάσταση τους ). Όλοι ήταν έρμαια στην αυθαίρετη και σκληρή συμπεριφορά των κυρίων τους ( όπου αυτή υπήρχε ).
Η μόνη τότε νόμιμη λύση ήταν να καταφύγουν σε κάποιο ναό και εκεί να ζητήσουν την πώλησή τους σε άλλο κύριο.
Το γεγονός όμως ότι η δουλεία ήταν τότε παραδεκτή ως φυσικός κοινωνικός θεσμός έκανε ευκολότερες τις σχέσεις ανάμεσα στους δούλους και τους αφέντες τους.
Η δουλεία θεωρούνταν ατυχία στη ζωή και οι δούλοι δεν αισθάνονταν συνήθως καμία μνησικακία γιά τους κυρίους τους, εκτός αν είχαν άσχημη μεταχείριση.
Επίσης, δεν υπήρχε καμία διάκριση φυλής ή χρώματος ανάμεσα στους δούλους και τους ελεύθερους.
Οι δούλοι δεν ξεχώριζαν στο ντύσιμο ή σε κάποιο εξωτερικό σημείο από τους ελεύθερους και δεν ήταν σπάνιο το φαινόμενο γάμου ανάμεσα σε δούλους και ελεύθερους ( αν και νομικά ο γάμος αυτός ήταν άκυρος ).
Ο δε απελεύθερος δεν γινόνταν βέβαια , πολίτης Αθηναίος ( διότι τα πολιτικά δικαιώματα ήταν αυστηρά κληρονομικό δικαίωμα ) αλλά είχε την ίδια θέση με οποινδήποτε ξένο κάτοικο.

Σήμερα ο ΟΗΕ με την Γενική του Συνέλευση στην τρίτη της σύνοδο (1948) υιοθέτησε την Παγκόσμια Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου η οποία στο άρθρο 4 ορίζει :
" Κανείς δεν κρατείται σε κατάσταση δουλείας ή υποτέλειας. Η δουλεία και το δουλεμπόριο απαγορεύονται σε όλες τους τις μορφές " .

Προβλήματα Γεωπολιτικής

Ένα από τα πλέον σημαντικά στοιχεία της γεωπολιτικής του 21ου αιώνα είναι και η μετάβαση από τη διπολικότητα ( ΗΠΑ - Σοβ. Ένωση ) του 20ου αιώνα στη σημερινή πολυπολικότητα, που όπως φαίνεται έχει 3 βασικές συνιστώσες : τις ΗΠΑ, την Ε.Ε και την Ασία.
Πολλοί, θεωρούν ότι ο 21ος αιώνας θα αποδειχθεί εποχή της Ασίας και ειδικότερα της Κίνας.
Ο τεράστιος πληθυσμός της αχανούς αυτής χώρας, το μέγεθος της οικονομίας της, ο συνεχής εκσυγχρονισμός της σε όλα τα επίπεδα, οδηγούν με βεβαιότητα στο συμπέρασμα ότι το Πεκίνο θα αποτελέσει τον τρίτο πόλο του υπό διαμόρφωση διεθνούς συστήματος ισορροπιών.
Η Κίνα εξελίσσεται σε βασικό ανταγωνιστή των ΗΠΑ στο παγκόσμιο στερέωμα και θα πρέπει να αρχίσει να ενδιαφέρεται για την σταθερότητα του διεθνούς συστήματος ασφάλειας και να μην περιορίζει τις βλέψεις της στα στενά όρια των περιφεριακών της συμφερόντων, όπως π.χ η πρόσβαση σε νέες αγορές και πηγές πρώτων υλών.
Πέραν, όμως των ανωτέρω, έχουμε και πολλές δυσοίωνες εκτιμήσεις που αφορούν την εξέλιξη του οξύτατου δημογραφικού προβλήματος.
Ο πληθυσμός του πλανήτη μας, όπως έχουμε αναφέρει σε προηγούμενη ανάρτηση, θα αυξηθεί από τα σημερινά 6,5 δισ. ανθρώπους στα 9 δισ. το 2050.
Το πρόβλημα δεν έγκειται στους απόλυτους αριθμούς του πληθυσμού αλλά στην κατανομή του.
Οι χώρες δε που θα δεχθούν τις μεγαλύτερες δημοσιονομικές πιέσεις είναι εκείνες ακριβώς που δεν είναι σε θέση να τις αντιμετωπίσουν, όπως π.χ χώρες της Αφρικής και της Ασίας.
Υπό τις παρούσες συνθήκες, φαίνεται ότι δεν θα μπορέσουν να ενσωματώσουν τους νεαρούς κατά πλειονότητα πολίτες τους, με αποτέλεσμα να στραφούν οι νέοι αυτοίπρος τον φανατισμό και την μισαλλοδοξία, γιά να ετονώσουν έτσι την οργή και την απελπισία που νιώθουν για την οικονομική τους δυσπραγία και να αποτελέσουν τη δεξαμενή , το φυτώριο από το οποίο θα αντλήσει μέλη της η διεθνής τρομοκρατία.
Αναμένεται, επίσης, μεγάλο μέρος του πλεονάζοντος πληθυσμού να καταφύγει σε χώρες του Δυτικού κόσμου, όπως άλλωστε συμβαίνει σήμερα σε αρκετές χώρες της Ευρώπης (όχι, όμως σε πολύ μεγάλους αριθμούς ).
Δεδομένου μάλιστα και του προβλήματος της υπογεννητικότητας των πλούσιων χωρών, τα μεταναστευτικά κύματα ενδέχεται να μεταβάλουν σημαντικά την εθνο-θρησκευτική σύνθεση των δυτικών κοινωνιών.
Στην Ευρώπη, τα ποσοστά των μουσουλμάνων που σήμερα είναι το 3% του συνολικού πληθυσμού εκτιμάται ότι θα πολλαπλασιασθούν, με αποτέλεσμα τηναποδόμηση των παραδοσιακών συντεταγμένων και δομών των διάφορων εθνικών κρατών, δημιουργώντας κατ' αυτό τον τρόπο αισθήματα ανασφάλειας στους πολίτες.
Ήδη, τάσεις φυλετικής και θρησκευτικής διάκρισης είναι εμφανείς σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες και τα πολιτικά αιτήματα των ψηφοφόρων που κυριαρχούν ( και με την αποδοχή τους κερδίζονται εκλογές ) είναι : ασφάλεια, η άμεση αντιμετώπιση της ανεργίας, η επιβεβαίωση των εθνικών καταβολών, η πάταξη της εγκληματικότητας κ.λ.π

Όπως αποδεικνύεται, οι Ευρωπαϊκές τακτικές αφομοίωσης και ενσωμάτωσης του μεταναστευτικού ρεύματος, δυστυχώς δεν υπήρξαν μέχρι τώρα αρκετά αποτελεσματικές και επί πλέον διαπιστώνονται μείζονες αποκλίσεις στην αντιμετώπιση των παραπάνω φαινομένων μεταξύ Ε.Ε και ΗΠΑ με τάσεις διεύρυνσης.
Το τί πρέπει να γίνει τόσο σε Εθνικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο είναι ζήτημα τεράστιο που εκφεύγει των δυνατοτήτων και των γνώσεών μου. ( Οι δεξαμενες σκέψης τί κάνουν ; ) .
Πάντως, οι καιροί " ου μενετοί " και τα προβλήματα όταν δεν αντιμετωπίζονται έγκαιρα μεγαλώνουν τόσο που πλέον δεν είναι θεραπεύσιμα.

Η ποιότητα της ζωής.

Πολλές φορές θα έχουμε , σίγουρα , αναρωτηθεί: Τι εννούμε όταν λέμε " ποιότητα ζωής " ;
Θα προσπαθήσω παρακάτω να σκιαγραφίσω το θέμα.

Γιά κάποιους , λοιπόν , έχει άμεση σχέση με την κοινωνική θέση του ατόμου, δηλ. με τις οικονομικές του δυνατότητες και τα ατομικά του χαρακτηριστικά.
Φυσικά, δεν πρέπει να μας διαφεύγουν και οι παράγοντες που έχουν σχέση με το περιβάλλον κοινωνικό και φυσικό όπως και ο παράγοντας της ψυχαγωγίας με το είδος της και την ποιότητά της.
Δεν μπορούμε, επίσης, να μη λαμβάνουμε υπ' όψιν τις συνθήκες διαμονής, δόμησης, το κυκλοφοριακό, τη ρύπανση του περιβάλλοντος, το συγχρονο άγχος, την αλλοτρίωση, την αποξένωση κ.λ.π.
Κατ' αυτή την θεώρηση, όπως παρατηρούμε, πρωταρχικός παράγοντας είναι ο "υλικός " παράγοντας, το υλικό στοιχείο της ζωής.
Όμως, σύμφωνα με άλλους, έχουμε διαφορετική αντιμετώπιση του θέματος.Διαφορετική ως προς την αξιολογική της κατάστρωση.¨
Έτσι, βλέπουμε ότι, ενώ με προσπάθειες, συχνά απάνθρωπες, ανταγωνιζόμενοι έντονα και επιθετικά τους άλλους, έχοντας αποκτήσει τον "υλικό " παράγοντα δηλ. χρήματα, οικονομική ανεξαρτησία, πολυτέλεια στο ντύσιμο, στο φέρσιμο, στις επικοινωνίες, στα ταξίδια, στον τρόπο ζωής, καταλαβαίνουμε σιγά-σιγά ότι τελικά αυτό δεν είναι ζωή, ότι είναι μιά διαρκής αγωνία, μιά κούραση, ένας "οίστρος " που τελειώνει συνήθως άσχημα και φέρνει ταχύτερα τον θάνατο ( σωματικό ή πνευματικό ).
Γιατί ; Διότι ποιότητα της ζωής είναι να την ομορφαίνεις και να επιτείνεις την ομορφιά της. Να ζείς και να επιτείνεις την έντασή της. Να παίρνεις χαρά από τα πολιτιστικά ιδεώδη και ινδάλματα , από την Τέχνη στις διάφορες μορφές της και από τις επιδόσεις του πνεύματος και τις πνευματικές ενασχολήσεις.

Δυστυχώς, έχει καλλιεργηθεί η αντίληψη, ότι η ποιότητα και η επιτυχία της ζωής βρίσκεται μόνο στα υλικά αγαθά και γενικότερα στην ικανότητα του ατόμου να αγοράζει και να καταναλώνει.
Περιττό, βέβαια , να επισημάνουμε ότι άκρατος καταναλωτισμός και ποιότητα της ζωής δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκη.
Και τούτο διότι το ανικανοποίητο του σύγχρονου ανθρώπου που έντεχνα υποδαυλίζεται από τους μηχανισμούς της "καταναλωτικής κοινωνίας " , υποβαθμίζει παρά ανεβάζει την ποιότητα της ζωής.
Προφανώς, δεν πρέπει να προσχωρίσουμε στην αντίθετη θέση , την άρνηση δηλ. της κατανάλωσης και των υλικών αγαθών. Αρκεί να βρούμε την "χρυσή τομή ". Εδώ, ίσως είναι χρήσιμο το "μηδέν άγαν " και το "μέτρον άριστον " των προγόνων μας.
Επίσης, θα πρέπει να κάνουμε διάκριση ανάμεσα στην "ποιότητα της ζωής " και σε αυτό που αποκαλούμε "το νόημα της ζωής ".
Διότι, αν το νόημα της ζωής συνδέεται με τις καθημερινές συνθήκες της διαβίωσης, το νόημα της ζωής αποκτά χαρακτήρα πνευματικό κυρίως, έχει να κάνει περισσότερο με τις αξίες και τα ιδανικά που προσιδιάζουν τη φύση του ανθρώπου.

Πολιτικά παράτερα.

Είναι γεγονός ότι πολλές φορές, χειριζόμαστε σοβαρά θέματα πολιτικού ( εθνικού ) ενδιαφέροντος δυστυχώς, με ευπρεπή ελαφρότητα, άγνοια κρίσιμων παραμέτρων και σίγουρα με πολιτικό δογματισμό.
Παραθέτω λίγα παραδείγματα :
1. Η τρίμηνη αποβολή της Ελλάδας από ένα διεθνές σύστημα ( Κιότο ) φαίνεται ότι δεν απασχολεί ή δεν απασχολεί αρκετά την πολιτική μα και την πνευματική ηγεσία του τόπου , εκτός βέβαια ελαχίστων εξαιρέσεων. Για δε τους πολίτες αυτής της χώρας πέρα βρέχει.
2. Το σκάνδαλο με τις μίζες της Siemens , σέρνεται εδώ και χρόνια , περιμένοντας από Γερμανούς και Αμερικανούς δικηγόρους και εισαγγελείς να κάνουν τη δουλεια ( κάθαρση ) για εμάς.
3. Η μεγάλη επικείμενη κρίση στην Τουρκία που έχει σχέση με μυστικές οργανώσεις ( Εργκενεκόν ) , προετοιμασία πραξικοπημάτων είτε στρατιωτικών είτε δικαστικών και η οποία μας αφήνει εντελώς αδιάφορους , όπως άλλωστε και σχεδόν όλα τα ΜΜΕ.
4. Ο διεθνής διασυρμός της χώρας από το σκάνδαλο του ντοπαρίσματος αθλητών της Εθν. Ομάδας παλαιότερα μα και τώρα. Κανείς δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του και όλοι προσπαθούν να τις μεταθέσουν σε κάποιους άλλους ( ποιούς ; ) χωρίς να ενδιαφέρονται για τον εξευτελισμό που υφίστανται.
Βέβαια ο εξευτελισμός , ευτυχώς , δεν είναι " εθνικός ". Δεν φταίει, σίγουρα ούτε ο τόπος, ούτε η Ιστορία του, ούτε οι Έλληνες.
Φταίει αυτό το Κράτος των Ελλήνων με την ανατολίτικη αυτοδιάλυσή του και τη συστηματική διαβρωσή του.
Και οπωσδήποτε, φταίνε και εκείνοι που το δημιούργησαν μα και εκείνοι που το διατήρησαν.

Κάποιες μέρες, δεν ξέρω πώς , σε σκόρπιες ώρες, μας πιάνει κάτι σαν βαθιά μελαγχολία, κάτι σαν "πλάκωμα " στο στήθος (χωρίς να είναι κατάθλιψη ).
Πέρνουμε τότε το μολύβι και είτε γράφοντας είτε αντιγράφοντας βάζουμε πάνω στο χαρτί κομμάτια απ' την ψυχή μας.
Αυτό που δημιουργείται δεν έχει βέβαια αξίωση ποίησης. Είναι όμως ξεγύμνωμα, βαθύς αναστεναγμός, απελπισία μερικές φορές, εκφφερόμενη απόγνωση.
Αιτίες πολλές και διάφορες.
Παλιές μνήμες, σκοτεινές σκέψεις, φίλοι που λείπουν , χαμένα όνειρα, μάτια που χάθηκαν, τα χρόνια που πέρασαν ανώφελα, άλλες μυστηριακές καταστάσεις....
Να, λοιπόν ένα τέτοιο δείγμα.

Σήμερα κυνηγούνε τους θλιμμένους
τους παρίες και τους ελαφροϊσκιωτους.
Τους μοναχικούς.
Τους συλλαμβάνουν οι έρωτές τους, οι δουλειές τους, τα όνειρά τους.
Και τους παραδίδουν στους γύπες και στους φιόγκους,
στα επιτόκια και τις διαφημίσεις,
στον Αριστοφάνη της δεκάρας και τον Ιαβέρη των βόθρων.
Οι καταδότες βγαίνουν στην παγανιά της άνοιξης :
είναι ανοχύρωτη η εποχή και η ψαριά κάθε χρόνο και καλύτερη.
Τα ζεϊμπέκικα στοιχειώνουν τα εικονοστάσια των εθνικών οδών.
Μαγκιές που πήγαν χαμένες.
Σε μιά στροφή, σ' ένα γκρεμό, μιά στούκα με τα μάτια σου.
Κι' εσύ; Αμύνθηκες, προσπάθησες όσο καλύτερα μπορούσες
Αυτό σ' τ' αναγνωρίζω ( αν και το παράκανες κάπως )
Το πάλεψες πάντως.
Σαν τώρα σε βλέπω, όταν μεσήλικας πιά, έστελνες τα νιάτα σου
να πιάσουν τα περάσματα.
Το φαντασμά σου δηλαδή, αρματωμένο κι' ένοπλο με
φωτογραφίες αρχαίων ερώτων κι' ονόματα πόλεων.
Ξόρκια αδέξια με κοντά παντελονάκια, κάπως γελοία.
Μόνο τα μαύρα πεύκα , φίλε μου, δεν άλλαξαν ολ' αυτά τα χρόνια.
Πείσμα που τόχουν τα μαυρα πεύκα!
Λίγες μέρες ακόμα και θ' αναστηθούν οι παιδικοί σου φίλοι.
Λίγο σπαθί στο χέρι ακόμα και δεν θα σε δίνει
η καλή σου στους κακούς.
Λίγος τριγμός οδόντων και θα πατήσεις τον θάνατο.
Αγάντα νικημένε μου, εσύ νικάς.

Σχολικά επίκαιρα.

Δεν δουλεύει καλά το σχολείο στην Ελλάδα σήμερα, όπως δεν δουλεύουν όλοι οι υπόλοιποι τομείς.
Δεν είναι δυνατόν μία εχέφρων κοινωνία με σοβαρές ( ; ) πολιτικές δυνάμεις να διαπιστώνει , εδώ και πολλά χρόνια, μία παθογένεια στο εκπαιδευτικό σύστημα και να προσπαθεί να τη θεραπεύσει , αναπαράγοντας διαρκώς την παθολογία της.
Εύκολα διαπιστώνει κανείς τα ακόλουθα :
Μέση εκπαιδευση με πανεπιστημιακού επιπέδου ύλη, που αποτρέπει τα παιδιά από τη γνώση, στερώντας τους τη χαρά της κατάκτησης της.
Μονοσήμαντο προσανατολισμό της Μ. Εκπ/σης στη μετάβαση προς την Ανώτατη.
Μονοσήμαντο προσανατολισμό στην παραγωγή ασήμαντων ανθρώπων, σχεδόν ανδράποδων για την αγορά ( εργασίας - ανεργίας ) .
Αποκαθήλωση των ανθρωπιστικών γραμμάτων, αποδόμηση της ταυτότητας των μαθητών , μέσα σε ένα κουρασμένο περιβάλλον που στέλνει τα παιδιά στα φροντιστήρια.
Ένα σχολείο έπαινος της παρερμηνείας του τι εστί Αρετή, τρόπαιο κυνισμου ή ηθικολογίας, ένα σχολείο που προκρίνει την ήσσονα προσπάθεια όλων.

Πάνε χαμένες οι προσπάθειες των όσων φιλότιμων εκπαιδευτικών.
Βάρος επάνω τους το υπαλληλίκη, ο ωχαδερφισμός και η ευθυνοφοβία κάποιων ( αρκετών ).
Βάρος επάνω τους το Κράτος - να τους προσβάλλει με τους χαμηλούς μισθούς, να τους συκοφαντεί και να τους απαξιώνει.
Βάρος επάνω τους και η κοινωνία. Η κοινωνία της κατανάλωσης της αφθονίας με όλα τα παρεπόμενα.
Και πάνω απ' όλα το ψεύδος και η υποκρισία και η υπονόμευση.
Με ψεύδος, θέλουν ( κάποιοι , αρκετοί ίσως, γνωστοί ευτυχώς ), να διδάσκονται οι ποιητές, με ψεύδος διαμελίζεται η ιστορία και από την άλλη υπονομεύουν το σθένος παιδιών και καθηγητών προσπαθώντας να τους εντάξουν στην παθολογία που βολεύει την απαιδευσία των ίδιων, την απέχθειά τους για τον ίδιον τους τον εαυτό, την υποταγή τους σ' όσους τους ταϊζουν με θέσεις, χρήματα και ασυλία.
Ευτυχείς όσοι διδάσκοντες δεν θυσιάζουν στον κυνισμό, στο μαράζι που τους προκαλεί ο γλίσχρος μισθός, που διδάσκουν Κάλβο και Παλαμά από καρδιάς, που κάνουν τα Μαθηματικά τραγούδι και ιστορία Ιδεών και τη Φυσική ταξίδι στα παράξενα του Σύμπαντος.
Ευτυχείς όσοι διδασκόμενοι κρατούν ψυχή, φλόγα, ήθος, όνειρα και μαθαίνουν τρόπους να τα κάνουν πράξη.
Οι καλές στιγμές του Σχολείου οφείλονται σ' 'οσους μαθητές " ψάχνονται " και μελετούν και σ' όσους δασκάλους "αντιστέκονται " και εργάζονται.
Αυτό όμως που με εξοργίζει υπερβολικά από χρόνια πολλά είναι " οι προδότες των γραμμάτων "
Οι ψευδείς πνευματικοί και πολιτικοί ηγέτες, οι υποκριτές δάσκαλοι και οι υπονομευτές κάθε είδους. Οι ολετήρες που στραβώνουν όλους μας και αφανίζουν την πατρίδα.
Επαιρόμενοι και επιβραβευόμενοι κι' από πάνω.
Αυτών των εφιαλτών τα έργα πρέπει οπωσδήποτε να αντιμετωπισθούν.
Το πρόβλημα είναι πώς και από ποιούς;
Πάντως ένας νέος " Μάης του 68 " είναι απαραίτητος και μάλλον αναπόφευκτος.

Συνέπεια και Συνέχεια.

Κάθε κυβέρνηση ( κόμμα πολιτικό-πρωθυπουργός-παρατρεχάμενοι ) οργανώνοντας τη δράση της σε τομείς αιχμής του δημοσίου ενδιαφέροντος και συμφέροντος, επιλέγει τα πρόσωπα με τα οποία ελπίζει ότι θα προχωρήσει στο έργο της. Συντονίζει δε και επιμερίζει τη συνεργασία των βασικών συντελεστών της ( υπουργοί- υφυπουργοί ) με τα πρόσωπα αυτά.
Φυσικά, αναμένεται και ο τερματισμός της συνεργασίας αυτής όταν εκτιμά (και πρέπει συχνά ) ότι λόγω έλλειψης γνώσης του αντικειμένου, ανικανότητας, χαλαρότητας υπεροψίας, αυταρχισμού, φαυλότητας ή διαφοράς απόψεων και φιλοσοφίας " το πράγμα δεν πάει άλλο " .
Πέραν όμως των προσώπων και της διατήρησης ή μη της θέσης που κατέχουν, το ουσιαστικότερο στην άσκηση της εξουσίας είναι προς την κατεύθυνση της διαφάνειας, της καταπολέμησης της διαφθοράς και της διαλεύκανσης των περιπτώσεων εκείνων για τις οποίες η κοινή γνώμη απέκτησε την αίσθηση του σκανδάλου ( ομόλογα-κουμπάροι κ.λ.π )
Αυτό που απαιτείται, λοιπόν είναι να υπάρξει συνέχεια και συνέπεια στην εκστρατεία για διαφάνεια λόγων και έργων.
Να ασκηθεί πολιτική πειστική για τον πολίτη, τελικό δέκτη μα κυρίως κριτή και των λόγων και των κινήσεων και των χειρισμών και προφανώς των προσώπων.