Η προβληματική Οικονομία.

Είναι γεγονός ότι βρισκόμαστε μέσα στη δίνη της μεγαλύτερης κρίσης της παγκόσμιας οικονομίας από το 1929 ( χρονιά του χρηματιστηριακού κραχ ) , κι' όπως φαίνεται, θα βγούμε απ' αυτήν το 2010 το ενωρίτερον και με μεγάλες απώλειες, οι οποίες υπολογίζονται σε 1-2 τρισ. $ .

Φυσικά, αυτή η διεθνής κρίση, επηρεάζει καταλυτικά και την Ελληνική οικονομία ( όσο κι' αν κάποιοι την θεωρούν επαρκώς θωρακισμένη ) και θα είναι ιδιαίτερα ορατή από το φθινόπωρο.

Το έλλειμμα του προϋπολογισμού του 2007 έχει ξεπεράσει το 3% ( χωρίς να έχουν ληφθεί ουσιαστικά μέτρα δημοσιονομικής εξυγίανσης ) και βρισκόμαστε πάλι στο στόχαστρο της Ε. Επιτροπής ( χαρές που θα κάνει ο κ. Αλμούνια ) .

Ο ρυθμός ανάπτυξης του Α.Ε.Π από το 4% της αρχικής εκτίμησης, έχει αναθεωρηθεί στο

3,4 - 3,6% ( και μάλλον θα ξανα-αναθεωρηθεί ) !!!

Ο δε πληθωρισμός από το 2,9% σε ετήσια βάση, έχει αναθεωρηθεί στο περίπου 4% ( παραβλέποντας το ότι τους τελευταίους 3 μήνες κινείται στο 4,9% ) !!!

Οι ασχολούμενοι με την οικονομία της χώρας μας, έτσι χωρίς σχέδιο και πρόγραμμα, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις της κρίσης ( που άργησαν να καταλάβουν το μέγεθός της ) επιδοματικά και με μπαλώματα.

Χωρίς να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες για ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, την πάταξη του λαθρεμπορίου, την απαγόρευση ύπαρξης κλειστών επαγγελμάτων, την απελευθέρωση των αγορών αλλά με κρατική και κοινωνική επίβλεψη, την στήριξη της καινοτομίας, των νέων επαγγελματιών, της ευελιξίας με ασφάλεια, την πάταξη της φοροδιαφυγής, την κατάργηση των κάθε είδους φοροαπαλλαγών, τον περιορισμό της παρα-οικονομίας, την ίση κατανομή των φορολογικών βαρών, την δημιουργία ισχυρού και αποτελεσματικού ελεγκτικού συστήματος με επιβολή αυστηρότατων ποινών στους παρανομούντες κ.λ.π

Το Ταμείο για την αντιμετώπιση της Φτώχειας που θα ενεργοποιηθεί από Σεπτέμβριο, με την άνοδο των τιμών των αγαθών και της ενέργειας, δεν θα βοηθήσει, παρά ελάχιστα.

Η οικονομία, δεν πρέπει να αφεθεί να πορεύεται με επιδόματα και φορομπηχτικά μέτρα ( δηλ. τι κάνουμε ; αυξάνουμε τα τέλη κυκλοφορίας των αυτοκινήτων, τα ποτά και τα τσιγάρα και γενικά τους έμμεσους φόρους που θίγουν κυρίως τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, οι οποίοι φέρουν το μεγαλύτερο βάρος των κρατικών εσόδων ) , με παλιές δηλ. συνταγές που πλέον δεν αποδίδουν παρά μόνο προσωρινά.

Πρέπει, λοιπόν, οι υπεύθυνοι της χάραξης της οικονομικής πολιτικής, να καταλάβουν επί τέλους ότι έχουν αλλάξει ( με την ΟΝΕ και την παγκοσμιοποίηση ) δραματικά οι συνθήκες και όσοι δεν προσαρμοσθούν έγκαιρα και κατάλληλα στο νέο περιβάλλον, θα μπουν γρήγορα στο περιθώριο.

Η αναδιοργάνωση και αναδιάρθρωση των Υπηρεσιών, η στελέχωσή τους με άτομα εγνωσμένης επάρκειας, ικανότητας και εντιμότητας, ο εκσυγχρονισμός κρίσιμων τομέων της οικονομίας, η εξυγίανση της Δημόσιας Διοίκησης από λογής καρκινώματα ( συντεχνίες- συνδικαλιστές- ημέτερους- λαμόγια- επιτήδειους- κουμπάρους κ.λ.π ) , οι απαραίτητες δομικές μεταρρυθμίσεις μαζί με τα παραπάνω αναφερθέντα, είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την περαιτέρω ομαλή πορεία της οικονομίας και της χώρας γενικότερα.

Κι' όλα αυτά άμεσα, γρήγορα , αποτελεσματικά χωρίς πολλά λόγια και μεγάλες κουβέντες,

διότι " οι καιροί ου μενετοί " .

Υπάρχει, πράγματι, κατάρρευση;;;

Εδώ και λίγο καιρό διαβάζω επιφυλλίδες και άρθρα δημοσιευμένα σε "έγκριτες" κατά τα άλλα καθημερινές εφημερίδες ( και όχι σε τίποτε ακροδεξιές φυλλάδες ή ανόητα λαθρόβια έντυπα ) , περίεργα τουλάχιστον πράγματα που, δεν ξέρω πως, μου θυμίζουν εκείνον τον αλήστου μνήμης Σάββα Κωνσταντόπουλο, ο οποίος με τις διαλέξεις του στο Χίλτον και τα άρθρα του στον Ελεύθερο Κόσμο το 1966, διακήρυττε την ανάγκη επέμβασης ενός "λοχία" για να σώσει τον τόπο!!!

Τώρα, τα άρθρα αυτά, δεν είναι τόσον κραυγαλέα όπως ήταν τότε. Είναι πιο ύπουλα, πιο υπόγεια. Έχει φυσικά το πολιτικό μάρκετινγκ προοδεύσει αρκετά μα και ο πολίτης είναι πιο υποψιασμένος.

Όμως, η φασίζουσα νοοτροπία και στάση φαίνεται καθαρά ( σε όποιον βλέπει μέσα απ' τις γραμμές ) και τα κείμενα όζουν "χουντίλας" .

Διαπιστώνουν, λοιπόν, αυτοί οι "επαΐοντες" , οι ειδήμονες και πανεπιστήμονες , οι έχοντες άποψη επί παντός του επιστητού ( μωρέ, μπράβο τους ) ότι :

" το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει καταρρεύσει και υπάρχει διαπιστωμένο αδιέξοδο " , ή

" η γενικολογία προτάσεων ανάκαμψης ( από το αδιέξοδο ) είναι συμπτώματα επιδείνωσης, όχι ανάσχεσης του κακού " , ή

" η κατάρρευση του πολιτικού συστήματος έχει πάρει χαρακτήρα ραγδαίας και αδυσώπητης διάλυσης " .

Σέβομαι απεριόριστα τις απόψεις και τις ιδέες των άλλων, αλλά όμως κάποιες απ' αυτές σε βγάζουν, κυριολεκτικά, έξω απ' τα ρούχα σου ( όπως το λένε, λαϊκά ) .

Δεν παραβλέπω ότι τα τελευταία 20-25 χρόνια έχουν στην πατρίδα μας συμβεί πολλά και καλά ( για να μην τα μηδενίζουμε όλα ) αλλά και πολλά άσχημα.

Με αυτά τα τελευταία, όπως π.χ με τη διαφθορά, την αδιαφάνεια, την ακρίβεια, τη ρύπανση του περιβάλλοντος, την ανεργία ( ιδίως των νέων ) , τις κομπίνες, την αναξιοκρατία, τη ρεμούλα, τις μίζες, την ευνοιοκρατία, τις πελατειακές σχέσεις, την προβληματική Παιδεία, την χωλή Υγεία, την μυωπική Δικαιοσύνη, την αναποτελεσματική Δημόσια Τάξη , την ανασφάλεια, την απαράδεκτη γραφειοκρατία, τα αχαλίνωτα Μ.Μ.Ε και με τόσα άλλα , έχω και εγώ κατ' επανάληψη ασχοληθεί ( είναι όλα αυτά , σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα ) , σε διάφορες αναρτήσεις μου και μάλιστα με λίαν έντονο ύφος, υπερβολικό ενίοτε, προτείνοντας

( όπου μπορούσα, φυσικά ) και λύσεις ή τρόπους αντιμετώπισης τουλάχιστον.

Αλλά, μόνο ως εκεί! Ως εκεί ! Χωρίς να παίζω με τους θεσμούς.

Ούτε καταρρεύσεις διαπιστώνω, ούτε διαλύσεις, ούτε καταπτώσεις , ούτε τίποτε παρόμοιο.

Ούτε , φαντάζομαι, τέτοιες διαπιστώσεις διατυπώνονται από οποιουσδήποτε νηφάλιους ( και μη υπερσυντηρητικούς και θερμοκέφαλους ) παρατηρητές των πολιτικών- οικονομικών-κοινωνικών ζητημάτων της χώρας μας.

Πρέπει πια να το χωνέψουμε όλοι ότι είμαστε μια δομημένη, εδραιωμένη και ισχυρή Δημοκρατία. Έχουν περάσει 34 χρόνια ανέφελου δημοκρατικού βίου από την μεταπολίτευση του 1974 και οι θεσμοί, όλον αυτόν τον καιρό, έχουν λειτουργήσει πολύ καλά.

Ας έχουμε, δε, υπ' όψιν ότι στη Δημοκρατία υπάρχουν πάντα και λύσεις και διέξοδοι.

Αντίστοιχα προβλήματα παρουσιάστηκαν ( και παρουσιάζονται ) και σε άλλες χώρες, ακόμα και της Ε.Ε , οι οποίες όμως με κατάλληλες πολιτικές και δικαστικές παρεμβάσεις αντιμετωπίστηκαν ( και αντιμετωπίζονται ).

Εκείνο που ίσως χρειαζόμαστε ( και μάλιστα επειγόντως ) είναι μια ποιοτική αναβάθμιση της Δημοκρατίας μας ( που περνάει, όπως φαίνεται τις "παιδικές" της αρρώστιες ) , η οποία αναβάθμιση δεν είναι αποκλειστική υπόθεση μόνο των πολιτικών ( όσες αγαθές προθέσεις κι' αν έχουν ) αλλά είναι πρωτίστως των πολιτών.

Χρειάζεται όμως γι' αυτό αλλαγή της νοοτροπίας του μέσου Έλληνα και η προσαρμογή του στις αντικειμενικές συνθήκες που δημιουργήθηκαν ( όπως λίαν προσφυώς γράφηκε πρόσφατα σε άρθρο εφημερίδας ) .

Είναι, πράγματι, καιρός να ξεφύγουμε από την αυτοπεριγραφή του περιφρονημένου, του περιθωριοποιημένου, του αδικημένου, του χειραγωγούμενου, του περικυκλωμένου από εχθρούς, του στερημένου από φίλους και συμμάχους , του ανάδελφου ανάμεσα σε συνωμότες και συνωμοσίες.

Είναι πια καιρός να γίνουμε, επί τέλους , ενεργοί πολίτες !!!

Οι γυναίκες στην Τουρκία.

Ας μου επιτραπεί να θέσω μια μάλλον αφελή ερώτηση προς όλους :

θα θέλαμε οι μητέρες μας , οι αδελφές μας, οι γυναίκες μας, οι φίλες μας να ζουν σήμερα σε μια χώρα όπως είναι τώρα η Τουρκία ;

Σίγουρα, δεν κάνω τον φεμινιστή ( ούτε είμαι άλλωστε ) , απλά δεν πολυπιστεύω στους διάφορους -ισμους που φανατίζουν και διχάζουν τους ανθρώπους.

Όμως, κάποιοι αριθμοί ( ποσοστά ) που δημοσιεύθηκαν πρόσφατα και έχουν ως πηγή εκθέσεις της UNICEF και της Ε.Ε για το 2007 και αφορούν την θέση της γυναίκας στην Τουρκική κοινωνία, είναι πράγματι τραγικοί.

Το 25% των γυναικών άνω των 6 χρόνων είναι αγράμματες.

Το 12% μόνο των γυναικών έχει πάει σχολείο πέραν του Δημοτικού ( και δεν φαίνεται να τις απασχολεί τίποτε άλλο παρά η μουσουλμανική μαντήλα ) .

Το 27% των γυναικών εργάζονταν , το 2007 .

Το 58% των γυναικών έχει υποστεί βία ( ιδίως στην Ανατολική και Νοτιο-ανατολική Τουρκία ) .

Το 86% των θυμάτων ενδο-οικογενειακής βίας είναι γυναίκες.

Το 39% των γυναικών θεωρεί σωστό να κακοποιείται !!! ( άλλο πάλι κι' αυτό ) .

Μετά απ' αυτά τα λίγα ( ανάμεσα στα τόσα άλλα ) τι να πει κανείς γι' αυτή τη χώρα που θέλει μεν να γίνει πλήρες μέλος της Ε.Ε ( και μάλλον θα τα καταφέρει εν καιρώ ) , αλλά όπως διαπιστώνεται και όπως ομολογείται ακόμα και από αρκετούς Τούρκους συγγραφείς και διανοούμενους, η κατάστασή της σε όλα τα επίπεδα , είναι απογοητευτική και απαγορευτική.

Επί πλέον, όπως φαίνεται, η τουρκική κοινωνία γίνεται διαρκώς συντηρητικότερη, σε ορισμένες δε περιοχές ( Ανατολία ) οι κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές και θρησκευτικές δομές θυμίζουν βαθύ μεσαίωνα.

Μπορεί να γίνονται, τώρα τελευταία, κάποιες προσπάθειες εκσυγχρονισμού, οι οποίες ούτε αρκετές είναι, ούτε όσο πρέπει αποτελεσματικές.

Νομίζω, δε, ότι αυτές αφορούν κυρίως την στρατιωτικο-βιομηχανική ελίτ για προσπορισμό περισσότερων κερδών και τον μ' αυτόν τον τρόπο , αποβλέπουν σε κατευνασμό των "πασάδων" .

Η Τουρκική κοινωνία παραμένει στην άκρη ( παρά τα ψίχουλα ευημερίας που τις δόθηκαν ) δέσμια δομών,συμπεριφορών και στερεότυπων που συνεχώς αναπαράγονται και την σπρώχνουν σε επιλογές και διαδικασίες συντηρητικότερες

Είμαστε για κλάματα.

Η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα , σήμερα, είναι απελπιστική όπως άλλωστε και η κοινωνική ( για δε την παρόμοια οικονομική τα έχουμε πει και θα τα ξαναπούμε προσεχώς ) .

Τα δυο κόμματα εξουσίας ( Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ ) είναι χωρίς πρόγραμμα συγκεκριμένο, χωρίς σχέδιο αντιμετώπισης καταστάσεων δύσκολων ή κρίσεων, χωρίς προοπτική, όραμα και ιδεολογία.

Είναι σε προφανή αδυναμία και αμηχανία να αντιμετωπίσουν τα μεγάλα και σοβαρά προβλήματα που ταλανίζουν από πολλές δεκαετίες τους πολίτες και τον τόπο.

Αλληλοκατηγορούνται ( έτσι για τα μάτια του κόσμου ) και απαξιώνονται συνεχώς, βουλιάζοντας ολοένα και βαθύτερα στην ανυποληψία, την εσωστρέφεια και τη μιζέρια.

Τα κόμματα της Αριστεράς ( ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και Κ.Κ.Ε ) είναι κόμματα διαμαρτυρίας και καταγγελίας χωρίς ουσιαστικό πρόγραμμα και κυβερνητική προοπτική , που προβάλλουν μαξιμαλιστικές απαιτήσεις ουτοπικού χαρακτήρα. Συνεχώς αεροβατούν και αερολογούν , φοβούμενα οποιαδήποτε αλλαγή ή εκσυγχρονισμό. Έχουν καταντήσει , δυστυχώς, "άκρα συντήρηση" .

Διαπιστώνεται επίσης, ενίσχυση μιας δεξιάς τάσης ( όπως και σε όλη σχεδόν την Ευρώπη )

ως αποτέλεσμα της ξενοφοβίας, της άναρχης μετανάστευσης και της οικονομικής ύφεσης και δυσπραγίας, την οποία φαίνεται να εισπράττει κατά ένα μέρος το ΛΑΟΣ και κατά το υπόλοιπο ( κι' εδώ είναι το περίεργο ) τα κόμματα της αριστεράς ( κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ ) .

Γενικότερα, μπορεί κανείς να παρατηρήσει, υπάρχει ένδεια σημαντικών πολιτικών προσώπων. Οι αξιόλογες προσωπικότητες ( λόγω του μέχρι τώρα ασυμβίβαστου ) προτιμούν τις εργασίες τους, παρά την Βουλή, όπου εκεί ως διατεταγμένος λόχος θα ψηφίσουν ( χωρίς πολλές φορές να τα έχουν διαβάσει ) τα νομοσχέδια που καταρτίζονται και επικυρώνονται σε κλειστές κυβερνητικές επιτροπές ή σε εξωθεσμικά κέντρα αποφάσεων.

Αλλά και οι περισσότεροι πολίτες φαίνονται παραιτημένοι, αποτελματωμένοι και αποχαυνωμένοι μπροστά στις τηλεοράσεις ή τους ηλ. υπολογιστές, χωρίς πραγματική επικοινωνία και προσωπική επαφή. Σε λίγο καιρό, δεν αποκλείεται, ο έρωτας να γίνεται με

τηλε-κίνηση, άυλα

Απουσιάζουν, ελλείπουν ή πραγματικά δεν υπάρχουν εκείνοι οι διανοούμενοι , εκείνη η Πνευματική Ηγεσία του τόπου για να δώσει ελπίδα, όραμα , κατεύθυνση, ιδανικά, να χαράξει νέα πορεία, να δώσει πίστη, να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει.

Οι νεο-Έλληνες απολαμβάνουμε εδώ και 2-3 δεκαετίες ευημερία για την οποία όμως δεν ήμασταν προετοιμασμένοι ( ή σε προσωπικό ή σε κυβερνητικό επίπεδο ) .

Σημαντικά ποσά εισέρρευσαν στην Ελλάδα ( με τα διάφορα πλαίσια στήριξης ) αλλά ούτε οι

παλιές και άχρηστες καλλιέργειες στην ύπαιθρο άλλαξαν, ούτε επενδύσεις έγιναν, ούτε σημαντικά έργα υποδομής κατασκευάστηκαν, ούτε νέες βιομηχανίες λειτούργησαν, ούτε οι παλαιότερες εκσυγχρονίστηκαν και τελικά, το μεγαλύτερο μέρος τους σπαταλήθηκε σε λίγα έργα βιτρίνας ή γλίστρησε μέσα σε τσέπες επιτήδειων ή λαμόγιων ( βλέπε Ολυμπιακά Έργα ).

Συνηθίσαμε στην υπερκατανάλωση ( είμαστε ο πιο καταναλωτικός λαός στην Ε.Ε ) , στην αραχτή, στην "αρπαχτή " , στην τεμπελιά, στο αραλίκι, στο ωχ-αδελφέ-δε-βαρυέσαι , στο

"τι κάνει το Κράτος για μένα" , στην παρανομία, στην καταστροφή του περιβάλλοντος ( άγρια ρύπανση-μόλυνση , πυρκαϊές ) , στην κουτο-πονηριά, στον αναίτιο τσαμπουκά, στο απύθμενο θράσος, στη λοβιτούρα, την κομπίνα , τη μίζα, το λάδωμα, το βόλεμα , τα "κονέ" , την "επιδότηση από την Ε.Ε" , την απαιδευσιά, την πουτανιά και την πουστιά !!!

Βλέπετε, καλοί μου άνθρωποι, αυτός ο τόπος και αυτός ο λαός ( έτσι όπως μας κατάντησαν ) να έχει σωσμό ;;

Να έχει μέλλον ;;

Πολύ δύσκολο ( ή μάλλον αδύνατο ) το βλέπω.

Μήπως ήρθε ο καιρός να τα μαζεύουμε και να πάμε σε καμιά χώρα αντάξιά μας ; Σε καμιά

Ζιμπάμπουε, Ρουάντα, Ουρούντι ή Σουδάν ;

Φοβάμαι, όμως, μήπως τους χαλάσουμε κι' αυτούς !!!

Τα τρένα που ξέφυγαν.

Ειλικρινά , δεν έχω τίποτα εναντίον των εργαζομένων του στενότερου ή ευρύτερου Δημόσιου Τομέα ή Ν.Π.Δ.Δ. Το αντίθετο μάλιστα ( άλλωστε και εγώ εργαζόμενος είμαι ) .

Ούτε είμαι θύμα κατευθυνόμενης παραπληροφόρησης από κυβερνητικές πηγές, εφημερίδες, περιοδικά, τηλεοράσεις, δηλώσεις κ.λ.π

Όμως, γεννάται στους υποψιασμένους το ερώτημα : ποιους εργαζομένους ;

Αυτούς που "λαδώνονται" , που ταλαιπωρούν τους συναλλασσόμενους ( με την καλή έννοια ) μαζί τους, που στήνουν παραμάγαζα σήψης, διαφθοράς, αδιαφάνειας και διασπάθισης του Δημόσιου χρήματος, τους συνδικαλιζόμενους που έχουν μόνη έννοια και σκοπό την αποχή από την εργασία, την επαγγελματική προώθησή τους ή την προσπόριση άνομων εσόδων και που θέλουν διακαώς ( χωρίς να έχουν τις απαιτούμενες γνώσεις και ικανότητες ) να συνδιοικούν ( ή και να διοικούν ) τους Οργανισμούς και τους Ομίλους του Δημόσιου Τομέα ;

Αυτούς που απιστούν περί την υπηρεσία, που παρανομούν, που πλαστογραφούν, που παραχαράσσουν, που κάνουν κομπίνες, απάτες, λαθροχειρίες, εκβιασμούς, που στήνουν "μαφίες " και "παράγκες" στο χώρο εργασίας ;

Αυτούς που έχουν νοοτροπία αυταρχική και εξουσιαστική, που αδιαφορούν πλήρως για την πορεία του Τομέα στον οποίο ανήκουν, που κάνουν καταχρήσεις, ρεμούλες, κομπίνες και κάθε είδους παρανομίες ;

Φυσικά και δεν αναφέρομαι σ' όλ' αυτά τα καθάρματα και αποβράσματα, που τα εξέθρεψε η κοινωνική ανοχή και επιείκεια, η πολιτική , κομματική και συνδικαλιστική κάλυψη, οι διάφορες ισχυρές "πλάτες" , η κοινωνική απορρύθμιση, η νοοτροπία της "αρπαχτής" και της

"κονόμας" χωρίς κόστος και η έλλειψη πολιτικής βούλησης για την ριζική αντιμετώπισή τους.

Αναφέρομαι στους σωστούς εργαζομένους, αυτούς δηλ. που ευόρκως, ευσυνείδητα και σύμφωνα με τους νόμους και τις εγκυκλίους υπηρετούν στον Τομέα τους και εξυπηρετούν ( χωρίς ανταλλάγματα ) τους πολίτες και κατ' επέκταση την Οικονομία και τον ταλαιπωρημένο αυτόν τόπο.

Πως, λοιπόν, ανέχονται, αυτοί οι τίμιοι, εργατικοί, συνεπείς και νουνεχείς εργαζόμενοι σε μεγάλο Οργανισμό και εδώ εννοώ τον Όμιλο Ο.Σ.Ε με τις θυγατρικές του , ο οποίος έχει έσοδα επιβατικής και εμπορευματικής κίνησης περί τα 1οο εκατ.€ ετησίως , λειτουργικό έλλειμμα περί τα 700 εκατ.€ ετησίως ( συνολικές ετήσιες ζημιές 950 εκατ.€ ) , συσσωρευμένο χρέος

7 δισ.€ το 2007 ( φέτος εκτιμάται ότι θα ανέλθει στα 12,5 δισ.€ ),

πως ανέχονται , λέω, αυτοί οι άσπιλοι και αμόλυντοι,

οι μισθοί για το προσωπικό του Ομίλου να ανέρχονται στα 400 εκατ.€ και τα έξοδα της Διοίκησης στα 150 εκατ.€ ετησίως ;;

Πως ανέχονται, ο μέσος ετήσιος μισθός να είναι 60.000-80.000 € και να υπάρχει μεγάλος αριθμός εργαζομένων με ετήσιους μισθούς 90.000, 100.000, 110.000 € ;;;

Κι' αυτά σ' έναν Όμιλο που καταρρέει, σ' έναν Όμιλο που συμβαίνουν σημεία και τέρατα ( από απιστίες, καταχρήσεις, πλαστογραφίες, ρεμούλες, μίζες, ανομίες μέχρι παράνομες εκποιήσεις υλικού, "μαύρα" βαγόνια, παράνομες διακινήσεις εμπορευμάτων, παράνομες εκποιήσεις υλικών και μύρια όσα ) .

Σ' έναν Όμιλο που δεν μπορεί να εξυπηρετήσει και να συντηρηθεί, που καταχρεώνει την Ελληνική Οικονομία με βάρη ασήκωτα.

Πως τα ανέχονται ; Γιατί δεν αντιδρούσαν τόσα χρόνια ή γιατί δεν αντιδρούν τώρα;

Τι κάνουν ; Πως ξεπερνούν όλ' αυτά που συμβαίνουν και σιγά-σιγά αποκαλύπτονται ;

Για χρόνια πολλά ήταν κοινό μυστικό αυτή η τρομακτική λεηλασία του Ομίλου.

Κατέβηκαν ποτέ σε καμιά διαδήλωση με αίτημα την κάθαρση ; Εγώ, δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο.

Γιατί ;;; Τους βόλευε αυτή η κατάσταση της ασυδοσίας, της "παράγκας" , της διάλυσης, της

"αρπαχτής" , της κομπίνας, της μίζας, της ρεμούλας ;;;

Και τώρα ; Θα συνεχίσουν να τα ανέχονται ; Δεν θα ξεμπροστιάσουν τους υπεύθυνους;

Δεν θα μιλήσει κανένας ;

Ένα παλαιό νομικό αξίωμα λέει ότι : όποιος σιωπά, μάλλον συναινεί, εκεί όπου όφειλε και μπορούσε να μιλήσει .

Τελικά, ποιος θα πληρώσει και πάλι τα σπασμένα ( κλεμμένα ) ;;;

Εδώ, η απάντηση είναι γνωστή : εμείς , όπως πάντα .

Μέσα οι κλέφτες.

Ακούμε, τα τελευταία ιδίως χρόνια, κάποια μεγάλα λόγια και μάλιστα από τα πιο επίσημα χείλη : απόλυτη διαφάνεια, αμείλικτη πάταξη της διαφθοράς, ανυποχώρητη σύγκρουση με τα άνομα συμφέροντα που λυμαίνονται τον τόπο ( οι αλήστου μνήμης νταβατζήδες ) , μηδενική ανοχή στα σκάνδαλα, οι ύποπτες υποθέσεις θα παραπέμπονται άμεσα στη Δικαιοσύνη κ.λ.π

Πράγματι, σ' αυτόν τον τόπο της "φαιδράς πορτοκαλέας" , υπάρχουν κραυγαλέα παραδείγματα και εστίες κακοδιαχείρισης, σπατάλης και διαφθοράς στο Δημόσιο, που απομυζούν τεράστια ποσά για λογαριασμό επιτήδειων, λαμόγιων, κομπιναδόρων, συνδικαλιστών και κλειστών συντεχνιών.

Υπό την πίεση, συνήθως, των μέσων ενημέρωσης ( έντυπων ή ηλεκτρονικών ) κάποιες περίεργες υποθέσεις που όζουν ανομίας , παραπέμπονται στη Δικαιοσύνη.

Αναρωτιέμαι , όμως, εγώ ο αφελής περί τα τοιούτα, μήπως η Δικαιοσύνη στη χώρα μας εκτός από τυφλή είναι και υπερβολικά αργή ( δίκην χελώνας σε ανηφόρα ) ή συνειδητά ατελέσφορη ;

Μήπως, λέω μήπως, είναι και ολίγον χειραγωγούμενη ; ( αυτό δεν θέλω να το πιστέψω. Ειδ' άλλως να σηκωθούμε να φύγουμε απ' αυτή τη χώρα ) .

Μήπως είναι ανίκανη να αντιμετωπίσει τέτοιες πολιτικής υφής και χροιάς υποθέσεις ;

Μήπως, πράγματι, δεν έχει τις απαιτούμενες εξειδικευμένες γνώσεις για την αντιμετώπιση τόσο περίπλοκων υποθέσεων ή μήπως οργανωτικά δεν δύναται ; ( τι να σου κάνει ένας μόνο ανακριτής, μια γραφομηχανή και μια γραμματέας; ) .

Και από σκάνδαλα, άλλο τίποτα. Τόσα έχουν ξεσπάσει τον τελευταίο καιρό. Να κάποια απ' αυτά : Υποκλοπές, κουμπάροι, Καρτέλ γάλακτος, Ομόλογα, Ασφ. Ταμεία, υπόθεση Ζαχόπουλου, Ο.Τ.Ε , Ζήμενς , Ο.Σ.Ε , Ολυμπιακή ( και καλόν είναι να μην ξεχνάμε και τα παλαιότερα : Χρηματιστήριο, Ολυμπιακά έργα, Εξοπλιστικές δαπάνες κ.λ.π ) .

Τόσα χρόνια πέρασαν, μήπως έχετε μάθει αν έχει εκδοθεί κάποια ( έστω και μια ) τελεσίδικη απόφαση εγκλεισμού κάποιων κλεφτών στη Φυλακή κι' εγώ την αγνοώ ;

Μήπως έχετε μάθει αν έχουν εισπραχθεί κάποια ( έστω και ένα ) από τα μεγάλα πρόστιμα που είχε επιβάλει η Επιτροπή Ανταγωνισμού ;

Εδώ, ακόμα και κάποιοι που ήταν προφυλακισμένοι για "σκαστά" αδικήματα ( Βαβύλης, Τσέκου, Νικολουτσόπουλος , δικηγόροι κ.λ.π ) είναι έξω.

Τι γίνεται , τέλος πάντων ;

Θα επιβληθούν πάλι κάποια φοροεισπρακτικά μέτρα και θάναι όλα μέλι-γάλα ;

Ποιοι μας κοροϊδεύουν και γιατί ;;;

Τελικά, δεν υπάρχει "κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας " είναι νομίζω ολόκληρο σάπιο !!!

Οι στολές και τα καπέλλα.

Αν κινηθεί κανείς στην Αθήνα ( στο κέντρο κυρίως ) θα δει ανθρώπους με στολή !

Όχι μόνο στρατιώτες-ναύτες ή σμηνίτες , ούτε τους τσολιάδες του Άγνωστου Στρατιώτη ή αξιωματικούς των Ενόπλων Δυνάμεων αλλά και Ιερωμένους , κλητήρες ξενοδοχείων κ.λ.π

Τι είναι , λοιπόν , η "στολή" ;

Ανοίγοντας το λεξικό βλέπουμε : στολή = ενδυμασία , φορεσιά .

Ειδικότερα : ομοιόμορφη ενδυμασία που φοριέται με μια ορισμένη ευκαιρία ή από όσους ανήκουν σε μια τάξη ή κάστα, σε μια οργάνωση ή σ' ένα επάγγελμα ή κατάγονται από μια ορισμένη περιοχή ή χώρα.

Αυτά από τα Λεξικά.

Ας σκεφθούμε , όμως , το θέμα λίγο βαθύτερα.

Οι μεγάλες πόλεις είναι προϊόντα (αποτέλεσμα ) της μετανάστευσης πληθυσμών με ετερογενή προέλευση.

Η ετερογένεια της προέλευσης συνδέεται και με την ετερογένεια των κατοίκων.

Αυτή, λοιπόν, η έλλειψη κοινής προέλευσης και κοινών δραστηριοτήτων δίνει προτεραιότητα στην οπτική αναγνώριση : η στολή γίνεται σύμβολο ρόλου.

Φυσικά, η διαφοροποίηση και η εξειδίκευση επιτείνουν την ανομοιογένεια και την διάκριση.

Τίθεται, συνεπώς, εδώ, έντονα το πρόβλημα της διάκρισης μέσω της στολής.

Υπάρχουν στολές που σημαδεύουν κοινωνικούς παρίες και κοινωνικά εκλεκτούς.

Υπάρχουν στολές εξουσίας και στολές καταπίεσης.

Έχουμε στολές φυλάκων και στολές φυλακών. Στολές στρατιωτικές, τήβεννους δικαστών και συγκλητικών.

Βελάδες υπουργών ( έχουν εκλείψει αυτές στις μέρες μας ) και πηλήκια οδηγών.

Διακριτικές στολές.

Το ένδυμα που χωρίζει, το ένδυμα που ιδεολογεί μα και το ένδυμα το ταξικό ( θυμηθείτε την μπλε στολή των Κινέζων επί Μάο. Τώρα τελευταία την έχουν καταργήσει. Έγιναν όλοι γιάπηδες και φοράνε άλλη στολή - σκούρο κοστούμι με γραβάτα- ) .

Η ένστολη Ιεραρχία ! Με τα εγκόλπια και τους μεγάλους σταυρούς !

Ύστερα υπάρχουν και τα ιδεολογικά καπέλλα-στολές ( χουντικός, δεξιός, αριστερός, σοσιαλιστής, αναρχικός, δημοκράτης κ.λ.π ) μόνο που τα περισσότερα από αυτά είναι φορεμένα ως τα αυτιά.

Θα καταργηθούν, άραγε, ποτέ ;;;

Η απάντηση στις προκλήσεις.

Εμείς οι Έλληνες, ανήκουμε σε μια μικρή χώρα, που βρίσκεται όμως σε τόπο ιδανικό, σε τόπο που ακουμπάει το Αιγαίο μέσα στη μεγάλη λεκάνη της Μεσογείου που ενώνει και χωρίζει συνάμα τις τρεις ιστορικές ηπείρους : Ευρώπη - Ασία - Αφρική .

Εδώ, σ' αυτήν την ανατολική μεριά της Μεσογείου ( λίκνο μεγάλων πολιτισμών και Θρησκειών ) συντελέστηκαν οι πιο γόνιμες συναντήσεις του πνεύματος.

Ο Ελληνισμός, πάντοτε παρών σ' αυτήν εδώ την περιοχή, χωρίς νάχει άλλα αγαθά παρά τις πέτρες και τα μάρμαρα του τόπου του, τη θάλασσα και το φως του Ήλιου, το κλίμα και τον αγώνα του λαού του, τον χαρακτήρα και την συνείδηση της αποστολής του στον κόσμο, αφομοίωνε ενσυνείδητα γόνιμα στοιχεία πολιτισμού από Ανατολή και Νότο και εξακολουθητικά πλαστουργούσε πρότυπα εξαίσιου πολιτισμού ( ποίηση - θέατρο - ιστορία - επιστήμες - πολιτική - δίκαιο - λογοτεχνία - γλυπτική - ζωγραφική - αρχιτεκτονική - πολεοδομία και κυρίως Γλώσσα ) .

Έτσι, ο μικρός αυτός τόπος, δημιούργησε τεράστια παράδοση βάθους χιλιάδων ετών, με την Ελληνική Γλώσσα να μιλιέται χωρίς χάσματα , με μικρές μόνο φυσιολογικές αλλοιώσεις, συνεχώς ( φαινόμενο μοναδικό παγκοσμίως ) με χαρακτηριστικά της την άσβεστη αγάπη για την Ελευθερία, τη Δικαιοσύνη, τη Δημοκρατία και τον Άνθρωπο.

Εμείς, λοιπόν, οι νεώτεροι Έλληνες, τι στάση πρέπει να έχουμε σήμερα, απέναντι στις ποικίλες ( φανερές ή κρυφές ) προκλήσεις γειτόνων και μη, φίλων-συμμάχων και μη ;;;

Να μην υποκύψουμε, να μη συνθηκολογήσουμε και να μη χάσουμε ή εξευτελίσουμε τη σκέψη μας και τη μοναδικότητά μας, να μην απολλέσουμε τη συνείδηση της ταυτότητάς μας, τη συνείδηση της ενότητάς μας μα και της διαφοράς μας από τους άλλους λαούς, τη συνείδηση της ιδιαιτερότητας και της πολιτισμικής μας συνέχειας που μας επέτρεψε ( ή επέβαλε ) να αντισταθούμε στην απορρόφηση και την συνεπακόλουθη εξαφάνισή μας από το πρόσωπο της Ιστορίας, όπως άλλωστε έχει συμβεί σε τόσους άλλους λαούς.

Να καταλάβουμε, επί τέλους, ότι η μόνη κουβέντα που ολόκληρος ο Δυτικός πολιτισμός μπορεί και οφείλει να μας πει είναι "ευχαριστώ" στα Ελληνικά. "Ευχαριστώ Ελλάδα" .

Ευχαριστώ για τότε. Ευχαριστώ για τώρα. Ευχαριστώ, γιατί επί τόσους αιώνες, τόσες χιλιάδες χρόνια, μόνοι μας, μόνο με τις δικές μας δυνάμεις, πάντοτε προμαχούντες, τους μαθαίνουμε τη λαχτάρα και τον αγώνα για Ελευθερία, Δημοκρατία, Ανοχή και Ανθρωπισμό.

Γιατί, το πνεύμα, η ύπαρξη και η εξέλιξή μας είναι η ψυχή, το στήριγμα, η ουσία της Ευρώπης και του Δυτικού πολιτισμού ακόμα κι' αν δεν το θέλουν, ακόμα κι' αν δεν τους βολεύει να μας το αναγνωρίσουν φανερά.

Η σωστή πλεύση.

Ήρθε, νομίζω, η ώρα να καταλάβουμε μια πικρή αλήθεια : πως αν ο νεο-φιλελευθερισμός όχι μόνο σαν τρόπος παραγωγής, αλλά και σαν νοοτροπία , κρατάει ακόμα καλά παρά τα προσωρινά ( θέλω να πιστεύω ) προβλήματα χρηματοπιστωτικής φύσης που παρουσιάζονται διεθνώς ( Η.Π.Α , Ηνωμ. Βασίλειο, Ε.Ε ) και τα οποία με τα μέτρα που λαμβάνονται και που θα ληφθούν , τελικά μέσα στο 2009 , θα ξεπεραστούν, δεν είναι γιατί ξεφεύγει και επιβάλλεται ύπουλα ή αναγκαστικά , αλλά γιατί εμείς τον έχουμε ανάγκη όπως ( κάνοντας μια τραγική αντιστοίχηση ) έχουν οι εξαρτημένοι ναρκομανείς το ναρκωτικό τους.

Έχω, πια, πειστεί ότι είμαστε ( ή φαινόμαστε ότι είμαστε ) ναρκομανείς του νεο-φιλελευθερισμού.

Γιατί αυτός είναι όπως η μορφίνη. Δεν παρουσιάζει κανένα ίχνος του στο "αίμα" ακόμα και του πιο "σκληρού" σοσιαλιστή ( ή δήθεν σοσιαλιστή ή σοσιαλδημοκράτη ή πράσινου ή κόκκινου ή....) .

Αυτό είναι το μυστικό του, που ματαιώνει κάθε απόπειρα αποτοξίνωσης : αναισθητοποιεί και

"σκοτώνει" από αφθονία, υπερπροσφορά και ευμάρεια, από υπερκατανάλωση και πλήξη, από αλλοτρίωση και ευζωία.

Αυτό, λοιπόν, που πρέπει να τεθεί εδώ, δεν είναι μόνο το πρόβλημα της αυτάρκειας, της αφθονίας και της αυτονομίας της κοινωνίας αλλά κυρίως του αυτοπεριορισμού της.

Κι' αυτός ο κοινωνικός αυτοπεριορισμός πρέπει να ασκείται σε μικροκλίμακα.

Δεν πρέπει να τον περιμένουμε ως επιβολή φόρων, κανονιστικών διατάξεων ή περιορισμών.

Δεν πρέπει να είναι αυτός ο περιορισμός μια κυβερνητική απόφαση ή μια ντιρεκτίβα της Ε.Ε, αλλά μια προσωπική αντίληψη και ξεκάθαρη θέση.

Βέβαια, υπάρχει στην καθημερινή ( πραγματική ) ζωή μια δική της γραμματική, που μπορεί να συμφιλιώνει αντιθέσεις και οντότητες αντιθετικές, όπως π.χ το "αληθινό" και το "ψεύτικο" , το "λογικό" και το "παράλογο".

Οντότητες, όμως, που στο επίπεδο της πολιτικής, πρέπει να είναι πάση θυσία διακριτές, ενώ στο επίπεδο της ζωής , όχι υποχρεωτικά.

Στην καθημερινή ζωή, η αίσθηση του "μέτρου" δεν αντιτίθεται πάντα σε μιαν αιφνίδια υπερβολή. Πολύ ωραία η αρχαία ρήση "μέτρον άριστον" ταιριάζει με μια πρόταση του Ντε-Σαντ που μας λέει : "ό,τι είναι υπερβολικό είναι ωραίο" .

Αυτά, όμως, στην καθημερινή ζωή , για λίγο και για ελάχιστα.

Στην πολιτική ζωή όμως ;

Σ' αυτήν, μια σωστή γραμμή πλεύσης είναι εκτός από το : "γνώθι σ' αυτόν" και το "πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος" .

Μια σωστή γραμμή πλεύσης είναι η απάντηση στα ερωτήματα :

Γιατί ανεχόμαστε τους σάπιους και επίορκους πολιτικούς, παρότι δεν τους εμπιστευόμαστε, παρότι τους χλευάζουμε;

Γιατί δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη του εαυτού μας , την χάραξη της τύχης μας ;

Γιατί θέλουμε κάποιος άλλος να φταίει πάντα για την κατάντια μας ;

Γιατί ενώ κάποιοι ( γνωστοί και μη εξαιρετέοι ) ασελγούν πάνω στο σώμα της Πατρίδας μας, εμείς περί άλλων τυρβάζουμε και δεν κάνουμε τίποτα ;

Ο Ενεργός Πολίτης.

Σε συζήτηση που είχα προ καιρού με αγαπητό και " σοφό " φίλο, τέθηκε το θέμα του ποιος είναι σήμερα αυτό που λέμε : " ενεργός πολίτης " .

Ποια είναι , άραγε, τα χαρακτηριστικά και οι ιδιότητές του;

Τι ορισμό θα δίναμε για να τον περιγράψουμε;

Ας μου επιτραπεί να αποτολμήσω , εδώ, έναν σχηματικό ορισμό θα έλεγα, και μια ατελή , φαντάζομαι, περιγραφή ιδιοτήτων.

Λοιπόν, ενεργός πολίτης είναι αυτός που ενδιαφέρεται και δραστηριοποιείται υπέρ της κοινωνικής προόδου, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης.

Είναι αυτός που έχει συνειδητοποιήσει ότι ο ιδιωτικός του χώρος επηρεάζεται άρα και διαμορφώνεται από τον δημόσιο χώρο. Γι' αυτό επιθυμεί να παρέμβει σ' αυτόν , σε τομείς που αφορούν :

1. τοπικά ζητήματα ( τοπική αυτοδιοίκηση κάθε βαθμού )

2. επαγγελματικά ενδιαφέροντα ( υγιής και ακηδεμόνευτος συνδικαλισμός )

3. γενικότερα κοινωνικά προβλήματα ( ομάδες πίεσης, οργανώσεις, κόμματα ) .

Όπως είναι φανερό, βασική προϋπόθεση ύπαρξης του ενεργού πολίτη είναι, βέβαια, η κατοχύρωσή του από το Σύνταγμα της χώρας του.

Το πρόσφατο Σύνταγμα της χώρας μας ( με τις αναθεωρήσεις του ) του 1975/86/96/01/08 κατοχυρώνει την ισότητα, την ελευθερία, τα ατομικά και ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και την συμμετοχή στην κοινωνική και πολιτική ζωή και δράση και όχι μόνο.

Σύμφωνα με τα παραπάνω, θα πρέπει ο "ενεργός πολίτης" να είναι το πρότυπο του σημερινού ανθρώπου ( που τόσο ταλανίζεται από τα τόσα προβλήματα της καθημερινότητάς του ) , ο οποίος ενεργός πολίτης, δημιουργεί καθημερινά με προσοχή και ενδιαφέρον τη συλλογική και "πλανητική" του συνείδηση.

Για να γίνει πιο κατανοητό αυτό το τελευταίο : ο ενεργός πολίτης από την μια μεριά αναγνωρίζει την ανάγκη της ιστορικής και πολιτισμικής του ταυτότητας, της διαφύλαξης και ενίσχυσης του τοπικού και εθνικού πολιτισμού, ιστορίας και γλώσσας από δε την άλλη μεριά, αναγνωρίζει την ισοτιμία και τον αμοιβαίο σεβασμό των διαφορετικών πολιτισμών καθώς και την προστασία του πολιτιστικού πλουραλισμού με σκοπό την συνεργασία , την φιλία, την αμοιβαιότητα και την ειρηνική συνύπαρξη χωρίς ακρότητες και βίαιες ή παράλογες ενέργειες.

Ο ενεργός πολίτης βοηθά ( κατά τις δυνάμεις και δυνατότητές του ) στην επίλυση των λίαν πολύπλοκων προβλημάτων τόσο της καθημερινής μας επιβίωσης όσο και της μελλοντικής μας ύπαρξης ( περιβάλλον, διατροφή, οικολογικά προβλήματα ) .

Η πολιτική και κοινωνική δράση , η συμμετοχή στους πολιτικούς θεσμούς και τις ομάδες πίεσης, η αντίσταση στην κυριαρχία των Μ.Μ.Ε πάνω στη ζωή μας με κάθε πρόσφορο και νόμιμο μέτρο είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ενεργού πολίτη.

( Εδώ, θα μπορούσε κανείς να αντιπαραβάλει την γνώριμη επωδό των αραχτών στους ανά την επικράτεια καφενέδες και καφετέριες νέων κυρίως ανθρώπων : πού είναι το Κράτος , τι κάνει το Κράτος για μένα - χωρίς , φυσικά να αναρωτιούνται τι κάνουν αυτοί για το Κράτος ) .

Όλα , λοιπόν, αυτά που είπαμε παραπάνω , συμβάλλουν στη δημιουργία ενός σύγχρονού πολίτη συμμέτοχου στα κοινά ( επειγόντως πρέπει να αλλάξει η αντίληψη της εκχώρησης στους πολιτικούς για 4 περίπου χρόνια όλων των δικαιωμάτων μας ) , του πολίτη που έχει ανάγκη από ανάπτυξη, πρόοδο, διαφάνεια, αξιοκρατία, ηθική, εντιμότητα, συνέπεια, χωρίς ανομίες και ρεμούλες , χωρίς διαπλοκές και διαφθορά, με ευθύτητα , ειλικρίνεια, μέτρο, κρίση, τιμιότητα και συνεργασία σε τοπικό, εθνικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο.

Όπως όλοι μας καταλαβαίνουμε, σήμερα ιδίως , μ' αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, η απαίτηση για τον μετασχηματισμό μας σε ενεργούς πολίτες είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να σωθεί αυτός ο τόπος από τα δεινά που του έχουν επισωρεύσει οι ποικιλώνυμες ελίτ ( πολιτικές-οικονομικές-κοινωνικές ) .

Όταν η Λογική κοιμάται.

Εδώ και λίγο καιρό, στην Εθνική Πινακοθήκη, παρουσιάζεται έκθεση χαρακτικών του Φ. Γκόγια ( Ισπανός ζωγράφος 1746-1828 ) με τίτλο : " ο ύπνος της λογικής γεννά τέρατα " .

Ωραιότατος ο τίτλος και τόσο ταιριαστός με την σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα. Ίσως, θα υπερακόντιζε κάποιος, δεν υπάρχει σ' αυτήν ύπνος της λογικής, μάλλον παντελής απουσία της. Όπως και νάχει, όμως , το ζήτημα, το ερώτημα που αναδύεται είναι :

Ποια είναι τα τέρατα που γεννήθηκαν στην Ελληνική σύγχρονη πραγματικότητα ;

Όποια δημοσκόπηση κι' αν κοιτάξει κανείς που να αναφέρεται στα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα του τόπου μας , τα " τέρατα " θα τα δει ενώπιόν του εύκολα.

Ιδού, λοιπόν , κάποια απ' αυτά.

1. Το τέρας της ακρίβειας, της κερδοσκοπίας και του πληθωρισμού ( αυτός έτρεχε τον Ιούνιο με 5% ) .

Η λογική, αν υπάρχει, λέει ότι για να αντιμετωπίσουμε το τέρας αυτό, παίρνουμε μέτρα πρόσφορα και προπαντός εφαρμόσιμα και προς το μέρος των επιχειρήσεων ( με πρώτες τις αιμοβόρες Τράπεζες ) και προς το μέρος των καταναλωτών για την προστασία και την στήριξή τους και παράλληλα αντιμετωπίζουμε τις όποιες κερδοσκοπικές επιχειρήσεις με ελέγχους εξαντλητικούς και εξονυχιστικούς με όλα τα μέσα που διαθέτει το Κράτος ( και τέτοια έχει πολλά : Ι.Κ.Α , Εφορίες, ΥΕΕ, Ταμεία κ.λ.π ) , επιβάλλοντας όπου δει ποινές και γενναία πρόστιμα ( τα οποία και να εισπράττονται ) απαγορευτικά για την συνέχιση της κερδοσκοπίας.

Όταν όμως η λογική κοιμάται ( καλή ώρα ) , τότε " χορεύουν " τα άνομα συμφέροντα και φυσικά η Οικονομία της χώρας βρίσκεται κατά την ομολογία του αντίστοιχου υπουργού σε πολύ δύσκολη κατάσταση.

2. Το τέρας της αδιαφάνειας, της διαφθοράς, της ασυδοσίας και της ρεμούλας.

Εδώ, όταν η λογική κοιμάται, τότε η πελατειακή χρησιμοποίηση του Κράτους από τους πολιτικούς, η κομματικοποίηση της Δημόσιας Διοίκησης, η χειραγώγηση της κοινής γνώμης, η οικογενειοκρατία και η παρεοκρατία, η έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς, η παράλυση κρίσιμων δημόσιων τομέων, η γενικευμένη ανομία, η ιδιοκτησιακή αντίληψη για τους δημόσιους θεσμούς, τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα ( υποκλοπές, ομόλογα, ασφαλιστικά Ταμεία, Ζήμενς και ποιος ξέρει πόσα άλλα ) είναι στην " Ημερήσια Διάταξη " .

Εδώ, που η λογική κοιμάται, η κοινή γνώμη αποφαίνεται κατά 70% ότι και τα δύο κόμματα εξουσίας " τα παίρνουν " και κατά 80% ότι τα σκάνδαλα εν τέλει κουκουλώνονται.

Και να σκεφθεί κανείς ότι στην Νιγηρία για το αντίστοιχο σκάνδαλο Ζήμενς, οι διαδικασίες έρευνας και ανάκρισης ολοκληρώθηκαν μέσα σε 11 μήνες και κατηγορήθηκαν συνολικά 77 άτομα μεταξύ των οποίων 4 πρώην υπουργοί Επικοινωνιών.

Η χρεοκοπία της πολιτικής στη χώρα μας είναι ίσως η χειρότερη συμφορά που μας έχει βρει σε καιρό ειρήνης. Όμως, φταίνε μόνο οι πολιτικοί; Αυτοί δεν είναι κατ' εικόνα και ομοίωσή μας;

Για κάθε πολιτικό που " τα παίρνει " , υπάρχει ένας πολεοδόμος που " λαδώνεται " , ένας εφοριακός που εκβιάζει, ένας πολίτης που δωροδοκεί, ένας γιατρός που ζητά φακελάκι, ένας από εμάς που χτίζει παράνομα ή καταπατά δημόσια γη

Ο Κ. Καστοριάδης έλεγε : η δημοκρατία είναι ένα " τραγικό " πολίτευμα επειδή αυτο-αναφέρεται, δηλ. εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας και τις συνέπειές τους . Δεν μπορούμε να μεμφθούμε κάποιον τρίτο.

Όσο, λοιπόν, κοιμάται η λογική μας, τα " τέρατα " θα αυξάνονται ( ήδη είναι πάρα πολλά ).

Όσο κοιμάται η λογική μας δεν θα πρέπει να ελπίζουμε ότι θα βρούμε κάποιους εμπνευσμένους ηγέτες πέρα από ετικέτες και ψευδεπίγραφες επωνυμίες, έξω από " τζάκια " και Ομίλους, προικισμένους με πάθος δημιουργικό, όραμα, υπευθυνότητα, εντιμότητα, ικανότητες, κρίση και δυνατότητες τέτοιες, ώστε να μας βοηθήσουν να την ξυπνήσουμε επί τέλους και να ξεφύγουμε από τον κλοιό μέσα στον οποίο μας έχουν εγκλωβίσει.

Δυστυχώς, όπως έχουν τα πράγματα σήμερα, μ' αυτόν τον για πάρα πολλά χρόνια ύπνο της λογικής μας, έχουμε πάψει πια να ελπίζουμε, απλώς ας ελπίζουμε ότι θα επιβιώσουμε.

Δάσκαλοι, τι διδάσκετε ;

Έχει κλείσει πια το διδακτικό έτος, έχουν από μέρες ολοκληρωθεί οι διαδικασίες των Πανελληνίων Εξετάσεων, έχουν εκδοθεί οι βαθμολογίες και νομίζω ότι είναι πλέον καιρός να γίνει μια " μικρή " αλλά ειλικρινής κριτική αποτίμηση της υπάρχουσας κατάστασης.

Κοινή διαπίστωση από επαΐοντες και άλλους ενδιαφερόμενους :

" η κατάσταση στην Εκπ/ση ( την Μέση κυρίως ) κρίνεται ως ιδιαίτερα ανησυχητική ή μάλλον ως επικίνδυνα ανησυχητική !!!

Η διαπίστωση ( διεθνώς αποδεκτή ) ότι μόνο επενδύοντας στη γνώση μπορούν οι κοινωνίες να αντεπεξέλθουν στο σύγχρονο, διεθνές, ανταγωνιστικό και εξαιρετικά απαιτητικό περιβάλλον, δεν φαίνεται να βρίσκει ανταπόκριση από την εκάστοτε Ελληνική κυβέρνηση.

Τα αποτελέσματα της συνεχούς ( και συνεπούς ) υποβάθμισης της παρεχόμενης από την Πολιτεία εκπ/σης τα τελευταία 20-25 χρόνια είναι φανερή σ' όλους εντός και εκτός Ελλάδας.

Εδώ, ας μου επιτραπεί να υπενθυμίσω παλαιότερες εγκυκλίους των ξυλοσχιστών του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου που σε μια έκρηξη λαϊκισμού είχαν απαγορεύσει τη διόρθωση λαθών στα γραπτά των μαθητών για να μην δημιουργούνται τάχα ψυχικά τραύματα και να μην διαβάζονται στην τάξη οι καλές εκθέσεις για να μην δημιουργούνται, λέει, σύνδρομα αλαζονείας στους καλούς μαθητές ( άβυσσος η ψυχή των ηλιθίων του Π.Ι ) .

Και, ιδού, αυτά τα αποτελέσματα.

Στον τελευταίο διαγωνισμό PISA του ΟΟΣΑ σε 15-χρονους μαθητές 57 χωρών η Ελλάδα κατέλαβε επάξια την 38η θέση ( στον προτελευταίο διαγωνισμό ήταν 30η ).

Στα Μαθηματικά ήταν στην 39η θέση και στην κατανόηση κειμένου ( προσέξτε το αυτό, δηλ. στο να καταλαβαίνεις τι διαβάζεις ) ήταν στην 36η θέση ( στον προτελευταίο ήταν στην 30η ) .

Ορατή η υποβάθμιση και όπως ήταν αναμενόμενο τίποτε δεν έγινε και κανείς δεν συγκινήθηκε, φυσικά δε το ΥΠ.Ε.Π.Θ συνέχισε να καθεύδει, ως συνήθως πράττει.

Φέτος ( ήταν κι' αυτό φαίνεται δείγμα της αναπηρίας του εκπ/κού μας συστήματος ) η επιτροπή που επιλέγει τα θέματα των Παν/ων Εξετάσεων βρέθηκε στην ανάγκη ( ή ίσως διατάχθηκε ) να μεταφράσει τον Γ. Σεφέρη.

Δόθηκε, λοιπόν, στους εξεταζόμενους η ερμηνεία 7 λέξεων του Σεφερικού κειμένου.

Οι λέξεις αυτές ήταν : ψεγάδια , περασμένων , υπόδικη , ροπές , παρωχημένα , ανδροειδούς , εξοβελιστεί .

Ας θυμηθούμε , εδώ και την αρωγή και ευδοκίμηση παλαιότερης ερμηνείας.

Τι γίνεται; Τι συμβαίνει και ερμηνεύουμε τα νεο-ελληνικά σε νεο-ελληνικά ;

Μήπως πρέπει να κατηγορήσουμε τα παιδιά για τα φτωχά Ελληνικά που μιλάνε ;

Κι' αυτό μήπως είναι σε γνώση του ΥΠ.Ε.Π.Θ , το οποίο, όμως, δεν κάνει τίποτε για να διορθώσει αυτό το κακό ;

Μα τα παιδιά ρουφάνε ό,τι ακούνε, αρκεί όσοι τους μιλάνε να έχουν γνώσεις, παιδεία, επάρκεια, έρμα και γλωσσικό πλούτο.

Πόσοι, άραγε, από τους καθηγητές τους που ονομάζονται φιλόλογοι, γνωρίζουν καλά τα νέα Ελληνικά ;

Πόσοι από τις υπόλοιπες ειδικότητες τα μιλάνε σωστά;

Πόσοι απ' αυτούς διαβάζουν εξωσχολικά βιβλία ( αν διαβάζουν και τα σχολικά ) π.χ σύγχρονη λογοτεχνία, δοκίμιο, ποίηση Ελληνική ή ξένη ;

Πόσοι απ' αυτούς παρακολουθούν θέατρο, επισκέπτονται εκθέσεις , μουσεία, εκδηλώσεις ;

Πόσοι απ' αυτούς σκέπτονται και δρουν παιδαγωγικά ;

Πόσοι απ' αυτούς έχουν αξιολογηθεί και πότε ;

Ποιοι, τι και πως διδάσκουν τα παιδιά μας , σήμερα ;

Στο στενότερο ή ευρύτερο περιβάλλον τους τι λένε ; τι ακούνε ; τι βλέπουν ;

Στις παρέες τους , τι συζητάνε ; πως συνεννοούνται ;

Πως, επί τέλους, θα ξεφύγουμε απ' αυτό το τέλμα ;

Είναι πλέον απαραίτητο, είναι αναγκαίο να γίνουν ριζικές τομές , να γίνουν θεμελιακές αλλαγές στο Εκπ/κό μας σύστημα ( παράδειγμα το Φινλανδικό μοντέλο ) , η υλοποίηση των οποίων είναι εξαιρετικά επείγουσα.

Ει δ' άλλως το κόστος για την χώρα θα είναι τεράστιο και μάλλον δεν θα έχει πλέον νόημα ενδεχόμενη καθυστερημένη εφαρμογή τους .

Είναι πολλά τα " Γιατί " .

Θεωρώ, βλέποντας και ακούγοντας όσα τραγικά γίνονται γνωστά , τελευταία, όπως π.χ η υπόθεση Ζίμενς, ότι επιτέλους πρέπει να θέσουμε στους εαυτούς μας και πάλι, παλαιά και πασίγνωστα ερωτήματα.

Πρώτ' απ' όλα , τι είναι " πολιτική " , τι " πολιτικοί ηγέτες " και τι " πολιτικά κόμματα " ;

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά τους , οι λειτουργίες τους, οι ιδιότητές τους ;

Για ποιο λόγο να υπάρχουν, ποιους σκοπούς εξυπηρετούν, τι προάγουν, σε τι είναι χρήσιμα ;

Γιατί να είναι σήμερα, τόσο " φτωχή " η Νεοελληνική Δημοκρατία μας ;

Γιατί να είναι τόσο ρηχός, τόσο απαίδευτος, τόσο αδιαφανής, διαπλεκόμενος, ανήθικος, ασύδοτος, ανερμάτιστος, τόσο κατώτερος των περιστάσεων και τόσο εξευτελισμένος ο πολιτικός χώρος ;

Γιατί οι κάθε είδους ηγεσίες ( πολιτικές-πνευματικές ) και οι κάθε μορφής ελίτ ( κοινωνικές- οικονομικές ) να θεωρούν ότι βρίσκονται υπεράνω του δημοσίου ελέγχου, πέραν της ιστορικής αναγκαιότητας, πέραν της Δίκης, της τιμωρίας και της θυσίας ;

Γιατί αρκετοί από τον πολιτικό-οικονομικό-δικαστικό-δημοσιογραφικό χώρο, να βρίσκονται απέναντι από τους πολίτες και να συμπεριφέρονται, όχι ως ταγμένοι θεματοφύλακες, αλλά ως εχθροί, εκτός της κοινωνίας των πολιτών ;

Γιατί ανεχόμαστε, χωρίς να αντιδρούμε την γενική περιβαλλοντική ασχήμια, την αδιαφορία των ποικιλώνυμων δημόσιων υπηρεσιών, την απαιδευσιά των κρατούντων και των ισχυρών, την αρπακτικότητα συμβούλων, κουμπάρων, φίλων και φιλενάδων, προέδρων οργανισμών, ειδικών, γεν. γραμματέων και άλλου συρφετού ;

Γιατί δεν διαμαρτυρόμαστε έντονα και προς κάθε κατεύθυνση για τα άθλια οδοστρώματα, τις απαράδεκτες δήθεν Εθνικές Οδούς, τις ανύπαρκτες σημάνσεις, τις ξεφτισμένες πινακίδες ( παράνομες οι περισσότερες ) , τα σπασμένα πεζοδρόμια, τα ξερόχορτα στα ρείθρα των δρόμων σπαρμένα με βρωμόχαρτα και πλαστικά μπουκάλια ;

Γιατί υπομένουμε αγόγγυστα τα κερδοσκοπικά παιχνίδια των επιχειρήσεων, τη φτιαχτή ακρίβεια, τις ρεμούλες, τις κομπίνες και τις συναλλαγές που τελικά, εμείς τις πληρώνουμε ;

Γιατί παραμένουμε απλοί θεατές των πολιτικών-οικονομικών σκανδάλων, της αμετροέπειας και της κούφιας ρητορείας των πολιτικών , της ανακύκλωσης των " ρύπων " και της γενικότερης υποβάθμισης της δημόσιας ζωής ;

Η απάντηση σ' αυτά τα " γιατί " ( φυσικά υπάρχουν και πολλά άλλα ακόμα ) , είναι βέβαια ζήτημα υποκειμενικό του καθενός. Όμως, πιστεύω ότι όποια απάντηση κι' αν δοθεί αυτά τα

" γιατί " θα υπάρχουν για πολύ καιρό ακόμα, θα μας στοιχειώσουν.

Τι πρέπει, λοιπόν, να γίνει ;

Ποιος μπορεί να δώσει απάντηση στο Σωκρατικό " πως πρέπει να ζούμε " ;;;

Φταίει το σύστημα ή οι Δάσκαλοι;

Όταν εξαγγέλλονται σχέδια ή σκέψεις για νέες παρεμβάσεις ή νομοθετικές ρυθμίσεις στο χώρο της Εκπ/σης ( της Μέσης κυρίως ) , καθένας που σκέφτεται και δεν παρασύρεται από τον ορυμαγδό της συνθηματολογίας , του λαϊκισμού και του εντυπωσιασμού των αφελών, γνωρίζει καλά ότι το πρόβλημα είναι πρώτα-πρώτα πρόβλημα εσωτερικής κρίσης αξιών, ύστερα πρόβλημα οικονομικών αδιεξόδων και μόνο δευτερευόντως είναι πρόβλημα νομοθετικών ρυθμίσεων.

Η παρατήρηση πως δεν μπορούμε να προσδοκάμε από το Σχολείο να παρουσιάζει καλύτερη εικόνα από εκείνη της κοινωνίας που το περιβάλλει, είναι βέβαια λογικά πειστική.

Όμως , πρέπει να τα ρίχνουμε όλα στην κοινωνία και το σύστημα;;

Οι άνθρωποι, οι δάσκαλοι τι κάνουν;

Τι τους εμποδίζει, πέρα και πάνω από το σύστημα, όταν μπαίνουν στην τάξη, " ενώπιοι ενωπίοις " με τους μαθητές τους, να ερεθίσουν την ευαισθησία των παιδιών;

Έχουν να διδάξουν Όμηρο, Θουκυδίδη, Αντιγόνη, Γαλλική Επανάσταση, Διαφωτισμό, Ψυχολογία, Φιλοσοφία και τόσα άλλα.

Ποιο σύστημα μπορεί να εμποδίσει την ερμηνεία;

Που θα βρουν πιο μοντέρνο κείμενο από τον Θουκυδίδη, πιο επαναστατικό από την Αντιγόνη;

Ποιος θα τους σταματήσει να μιλήσουν για Φρόϊντ, για Λακάν, για Ράσσελ και Βιντκενστάϊν;

Έχουν, όμως τις γνώσεις ή τη διάθεση για κάτι τέτοιο;

Τους τα έμαθε κανείς;

Μήπως επαφιέμεθα στο φιλότιμο ( είδος εν ανεπαρκεία πιά ) ή στον ιεραποστολικό ζήλο τους;

Νομίζω πως δικαιολογείται η εύλογη απελπισία ότι , μέσα στην γενική χρεοκοπία, την γενική διάλυση και σήψη των τελευταίων ετών, ούτε το Σχολείο είναι πια σε θέση να προσφέρει τη ζύμη για να ξαναζυμωθεί η ιστορική παράδοση του Έθνους μέσα σε μια Ε.Ε που καλπάζει ( παρά τις προσωρινές δύσκολες συγκυρίες ) σε ανοιχτούς ορίζοντες δημιουργίας και προόδου.

Το ταξίδι στην Ιταλία.

Σα βγεις στον πηγαιμό για Ιταλία

να εύχεσαι να μην είναι μακρύς ο δρόμος,

αλλά γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Τα δρομολόγια και τα παραβιασμένα ωράρια,

τη θυμωμένη Ρουμπίνη και τη μόνιμα χαμένη Μαίρη,

τη Βαγγελίτσα με τις σακούλες και τη Μαρία με τις τσάντες,

τη Χριστίνα με τα κράκερς, μη φοβάσαι,

τέτοια στο δρόμο σου ποτέ σου δε θα βρεις,

μόνο κάποια Autogrill αραιά και που θα δεις

κανένα καπουτσίνο ή νεράκι για να πιεις

Τον ανίδεο οδηγό και τους γεμάτους κατανόηση αρχηγούς

τις ατέλειωτες γύρες και τα διόδια, δεν θα συναντήσεις

αν δεν τους κουβαλάς μες την ψυχή σου,

αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι να μην είναι μακρύς ο δρόμος.

Πολλά τα καλοκαιρινά μεσημέρια να είναι,

που κατάκοπος, καταϊδρωμένος και ζαλισμένος,

θα μπαίνεις σε πόλεις κατακαμένες και τσουρουφλισμένες,

να σταματήσεις σε βαλανεία Ρωμαϊκά

και τις ωραίες εικόνες να κοιτάξεις ξαφνιασμένος,

για να μάθεις και θα μάθεις σαν νεοφερμένος.

Πάντα στον νου σου νάχεις τον προορισμό σου.

Το φθάσιμο εκεί είν' ο σκοπός σου,

παρ' όλες τις κλήσεις που σου κόβουν οι αστυφυλακίνες.

Τι να τα κάνεις τα Μουσεία και τ' αγάλματα,

αυτά κι' αύριο, εκεί θα στέκουν , απαράμιλλα.

Τα καταστήματα φρόντισε μόνο να μην κλείσουν,

γιατί οι μόδες περνούν και δεν θα προλάβουν να ψωνίσουν.

Σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' εβένους

και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής

όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά,

και από κρασιά - όχι βέβαια απ' τ' ακριβά -

κανένα Κιάντι των 10€ και απ' αυτά

τα ρολόγια των 15€ , κι' είναι καλή

καμιά μαύρη σοκολάτα για τον δρόμο τον μακρύ.

Αλλά μην βιάζεις το ταξίδι διόλου.

Που καλλίτερη παρέα θάβρεις.

Ο γαύρος με την γκρίνια κι' ο Αντώνης με τα πίκολα μπυρόνια του,

ο Κώστας με τα Νομικά κι' ο Σωτήρης με την αταραξία του,

ο Σαράντης με τις φούμες κι' ο άλλος με την ξεχασιά του,

ο Γιώργος με τους στοχασμούς και ο vice με τ' ανέκδοτά του.

Καλλίτερα μέρες πολλές να διαρκέσει

και μπαϊλντισμένος πια ν' αράξεις στα Βριλήσσια

πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,

τις ωραίες πόλεις, τα λαμπρά μνημεία,

τα θαυμάσια μουσεία, τα υπέροχα μέγαρα,

τους θεσπέσιους κήπους , τους αψεγάδιαστους δρόμους,

την καλή παρέα και το όχι και τόσο καλό φαγητό,

μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιταλία.

Αυτή σου έδωσε τ' ωραίο ταξίδι,

τους ωραίους συνταξιδιώτες,

τις ωραίες αναμνήσεις,

τη μεγάλη γκρίνια.

Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια, κι' ούτε τον Πάπα είδες.

Κι' έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα

ήδη το κατάλαβες, οι Ιταλίες τι σημαίνουν.

Υ.Γ1. Όλοι οι χαρακτηρισμοί με αγάπη και συμπάθεια.

Υ.Γ2. Ελπίζω οι αναγνώστες του κειμένου να μου συγχωρήσουν τη μέγιστη απρέπεια , να προσαρμόζω δηλ. την Ιθάκη στα μέτρα μου.

Δεν μου αρέσει που...

Σταθερά και πάλι στην μηνιαία στήλη του : δεν μ' αρέσει.

Λοιπόν, δεν μ' αρέσει που :

1. η σύζυγος του Προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας κ. Κάρλα Μπρούνι, για να προωθήσει τις πωλήσεις του υπό έκδοση δίσκου της , " μοστράρει " αναιδώς , τα πράγματι καλλίγραμμα πόδια της ( και μην νομίσετε ότι είμαι σεμνότυφος ) .

2. ο μέγας Βασίλης Παπακωνσταντίνου ατύχησε με τον τελευταίο του δίσκο " Βατόμουρα " σε στίχους και μουσική κ. Σταμάτη Μεσημέρη.

Ας προσέξει περισσότερο στο μέλλον!

Με τέτοια φωνή και πάθος, είναι κρίμα να χαραμίζεται έτσι!!!

3. κάποιες κυρίες, των Βορείων προαστίων ιδίως, για να πάνε να ψωνίσουν στο S.M της περιοχής τους ( σε αποστάσεις που δεν ξεπερνούν συνήθως τα 200-300 μέτρα ) χρησιμοποιούν αυτά τα θηριώδη SUV τους, που μοιάζουν με μικρά λεωφορεία και κλείνουν δρόμους και στενά και εμποδίζουν την κίνηση.

4. κάποιοι οδηγοί ( οι περισσότερες γυναίκες ) οδηγούν με το ένα χέρι στο τιμόνι και στο άλλο έχουν το κινητό κολλημένο στο αυτί.

5. στη λαϊκή των Βριλησσίων οι τιμές των προϊόντων συναγωνίζονται τις τιμές των πιο

" in " οπωροπωλείων του Κολωνακίου ή του Π. Ψυχικού.

6. η ουρά για τα εισιτήρια της συναυλίας της Μαντόνα, έφτανε αισίως τα 600 μέτρα. Και με τι τιμές !! Οι ακριβότερες της περιοδείας της ( είναι αυτό που λένε : μάθανε πως πηδ.... πλακώσανε κι' γύφτοι ) .

7. το 40% στην τιμή του πετρελαίου είναι κερδοσκοπία, όπως λέει ο πρόεδρος των Ελληνικών Πετρελαίων κ. Τ. Χριστοδούλου.

8. δεν έχει κληθεί ακόμα ο κ. Κ. Σημίτης από τον ανακριτή, γι' αυτά που κατέθεσε ο κ. Τσουκάτος, μια και ως πρωθυπουργός την εποχή εκείνη, ήταν κατά Νόμο υπεύθυνος.

9. πάλι περιμένουμε από κάποιους Αμερικανούς πολιτικούς με Ελληνική καταγωγή ( όπως ο κ. Άλεξ Γιαννούλιας και ο κ. Έντι Ζεμενίδης ) που βρίσκονται στο επιτελείο του κ. Μ. Ομπάμα, να μας λύσουν τα προβλήματα στο Σκοπιανό και το Κυπριακό , χωρίς εμείς , όπως συνήθως, να κάνουμε κάτι, όταν ο κ. Ομπάμα εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ τον Νοέμβριο

10. παρ' όλες τις βιβλικές καταστροφές από τις πυρκαϊές πέρυσι το καλοκαίρι, εξακολουθούν τα δάση να χωρίζονται σε άλφα ζώνη και βήτα ζώνη, στη δε βήτα ζώνη να επιτρέπεται η οικοδόμηση ( και στα καμμένα ) αν πρόκειται για αναψυκτήρια και άλλα τουριστικά ειδικά κατασκευάσματα.

Σκέψεις.

Άλλοτε τα αγαθά της Γης ήταν προσιτά , οικεία, τα περισσότερα φτιαγμένα απ' τα χέρια μας, χωρίς ορμόνες και μεταλλάξεις.

Ίσως λιγότερα από σήμερα , αλλά το σπάνιο μεγαλώνει την επιθυμία, παροξύνει την αναμονή, καλλιεργεί τις αισθήσεις.

Άλλοτε η ζωή ήταν πολύτιμη, γιατί ήταν μικρή και δύσκολη.

Άλλοτε ο έρωτας ήταν ακριβός, επώδυνος, άλωση ύστερα από πολύχρονη πολιορκία.

Άλλοτε οι άνθρωποι ήταν αγνότεροι, φιλικότεροι και οι πολιτικοί σεμνότεροι , προσιτότεροι.

Άλλοτε η Γεωμετρία ήταν Ευκλείδεια, τρισδιάστατη, εύκολη. Η θέση μας στο χώρο προσδιορίσιμη, η κίνηση αιτιοκρατική, Νευτώνεια και όλα προβλέψιμα.

Τώρα τα αγαθά της Γης περίσσεψαν κι' όμως είναι δυσπρόσιτα, ανοίκεια, βιομηχανοποιημένα, γεμάτα ορμόνες , μεταλλαγμένα ( κατάλληλα και για βιοκαύσιμα ) .

Η αφθονία αμβλύνει την επιθυμία, συστέλλει την αναμονή, χορταίνει, κορένει τις αισθήσεις.

Και τα αγαθά είναι είναι ακριβά, προφανώς για λόγους κερδοσκοπίας, εκμετάλλευσης, ανομίας, ασυδοσίας, αδιαφάνειας και έλλειψης ελέγχου.

Τώρα η ζωή σπαταλιέται αστόχαστα στους δρόμους, τις Εθνικές, στις τριόδους, στα πάρκα , στις πλατείες, τα υπόγεια της Ομόνοιας και στα γύρω στενά.

Ίσως γιατί αυξήθηκε η διάρκειά της και κολυμπά στην άνεση, παρ' όλες τις γκρίνιες μας για δυσβάσταχτη ακρίβεια ( η ουρά για την συναυλία της Μαντόνα με εισιτήρια 250 και 150 € ήταν γύρω στα 600 μέτρα ) .

Τώρα ο έρωτας είναι φτηνός, το φτηνότερο είδος. Το κάστρο παραδίνεται χωρίς πολιορκία. Τώρα οι άνθρωποι είναι φιλύποπτοι, αποξενωμένοι και αλλοτριωμένοι και οι πολιτικοί ανερμάτιστοι, απαίδευτοι και ύποπτοι.

Τώρα η Γεωμετρία είναι τετραδιάστατη ( ή 9-διάστατη ) . Η θέση μας σ' αυτόν τον χώρο απροσδιόριστη κατά Χάϊζεμπεργκ, η κίνηση πιθανοκρατική, Κβαντική και όλα χαοτικά.

Ρομαντισμοί , θα πουν πολλοί.

Πόσος τάχα ρομαντισμός , όταν ο εαυτός μας και η πατρίδα μας πουλιέται , όταν η πολιτική απαξιώνεται, όταν η δημοκρατία φαλκιδεύεται, όταν τα πάντα ξεπουλιώνται αντί πινακίου φακής, όταν το φιλί προσφέρεται χύδην στις τριόδους ;;;

Υ.Γ Επέστρεψα από το ταξίδι αναψυχής στην Ιταλία. Εντυπώσεις θα αναρτηθούν όταν καταλαγιάσουν τα έντονα συναισθήματα που με έχουν καταλάβει απ' αυτά που είδα και γνώρισα.