Up to Date in Greece

My thoughts on current affairs in and around Greece

Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008

Η "κρίση" διεθνώς.


Με αφορμή αυτά τα τραγικά ( διαδηλώσεις-απεργίες-συγκρούσεις με θύματα ) που παρατηρούνται διεθνώς, τώρα τελευταία, επανέρχομαι στο ζήτημα της "κρίσης" της κοινωνίας , σε "ευρύτερο" κάπως πλαίσιο, επιμένοντας πιο πολύ στις αιτίες του φαινομένου.

Οι αιτίες, λοιπόν, αυτού του φαινομένου που ονομάζεται "κρίση" της κοινωνίας και του πολιτισμού, είναι και πολλές , πολύπλοκες και δυσεξιχνίαστες.

Κατά την προσωπική μου γνώμη, σημαντικές αιτίες και οξύτατες εκδηλώσεις του ευρύτατου φαινομένου "κρίση" είναι οι ακόλουθες.

1. Η ανυπαρξία αποδεκτής και αποτελεσματικής πολιτικής εξουσίας ( σε παγκόσμιο επίπεδο ) , μια και τα τεράστια σημερινά προβλήματα που κατατρύχουν όλους σχεδόν τους λαούς του πλανήτη μας δεν είναι δυνατόν να λυθούν χωρίς αυτήν.

Μάλιστα , δε, η ενυπάρχουσα αδιάλλακτη ( και πολλές φορές αφανής ) αντίθεση μεταξύ της σημερινής πολιτικής ηγεσίας των Η.Π.Α και ορισμένων συμμάχων τους (βλέπε τον Βρεταννικό σκύλο, είτε Μπλέρ λέγεται είτε Μπράουν ) προς τον πολιτικό μα κυρίως οικονομικό συνασπισμό χωρών της Ευρώπης και της Ασίας ( Ε.Ε, Ρωσία, Κίνα κ.λ.π ) που έχει ως αποκαρδιωτική συνέπεια τον αδυσώπητο ανταγωνισμό σε ενεργειακό επίπεδο, σε σφαίρες γεω-πολιτικών συμφερόντων, σε εγκαθίδρυση αξόνων ισχύος, σε εξοπλισμούς και πυρηνικές ομπρέλες, σε πόλεμο τιμών.

2. Η αρρυθμία της ( ενεργο-βόρας και πετρελαιοκρατούμενης ) παγκόσμιας οικονομίας, η οποία δεν είναι άσχετη με την ανυπαρξία παγκόσμιας ρυθμιστικής λειτουργίας.

Τα κερδοσκοπικά παιχνίδια, που αφορούν τις τιμές των καυσίμων κυρίως, τα υφιστάμεθα όλοι σε όλο τον κόσμο.

Είναι απορίας άξιον το ότι, ενώ η παραγωγή του αργού πετρελαίου αυξάνεται , η τιμή του δεν μειώνεται μα ούτε μένει σταθερή.

3. Η διαβίωση μεγάλου μέρους της Ανθρωπότητας υπό συνθήκες εξαθλίωσης.

Φαινόμενο, που μετά τις τελευταίες αυξήσεις των τιμών των αγαθών ( ρυζιού- σιτηρών κ.λ.π ) αναμένεται να επιδεινωθεί.

Είναι πρόσφατες, άλλωστε, οι μεγάλες ( και πολλές φορές αιματηρές ) διαδηλώσεις και απεργίες για τα θέματα αυτά, όχι μόνο στην μονίμως πεινασμένη Αφρική αλλά και σε ισχυρές χώρες της Ευρώπης.

4. Η αχαλίνωτη επιστημονικο-τεχνική πρόοδος, απότοκη της άπληστης κερδοσκοπίας ή της εξοπλιστικής φρενίτιδας ή ακόμη και ερευνητικής ματαιοδοξίας με σύνδρομο τον κίνδυνο της ολικής καταστροφής της Ανθρωπότητας.

Κίνδυνο που προέρχεται όχι μόνο από την εξάπλωση της χρήσης της Πυρηνικής Ενέργειας ( για ειρηνικούς προς το παρόν σκοπούς ) , αλλά και από την επιβολή κατανάλωσης μεταλλαγμένων προϊόντων ( σόγια-καλαμπόκι κ.λ.π ) , την κλωνοποίηση, την εργαστηριακή δημιουργία φονικών ιών ( πανδημίες ) κ.λ.π .

5. Η τεράστια διακίνηση πληροφοριών, νοημάτων, εικόνων, ήχων από τις εφημερίδες, τα ραδιόφωνα, την τηλεόραση, τους υπολογιστές, το Διαδίκτυο με συνέπειες συχνά βλαπτικότατες, καθώς γίνεται προς ετερόκλητο κοινό και δίχως καθόλου συντονισμό, δίχως ευθύνη παιδαγωγική, τυχαία, επιπόλαια και από ανθρώπους μάλλον ακατάλληλους, απαίδευτους, αφιλοσόφητους και ανιστόρητους, εκτός από σπάνιες εξαιρέσεις.

Είναι γεγονός αναντίρρητο ότι είμαστε θαμμένοι κάτω από ένα τεράστιο βάρος πληροφοριών, που αρκετοί τις συγχέουν με την Γνώση, όπως , άλλωστε, συγχέεται η ποσότητα με την αφθονία και ο πλούτος με την ευτυχία.


Οι σπουδαίες επιδόσεις της Ανθρωπότητας, οι γνήσια προαγωγικές του πολιτισμού της, έγιναν με σεβασμό της αρχής του καταμερισμού των έργων, με πολύχρονη και επίπονη ειδίκευση και σοβαρό ήθος των επιστημόνων, των τεχνικών, των καλλιτεχνών, λαμβάνοντας υπ' όψιν τις γνήσιες και πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων , χωρίς να αναπτύσσονται άλογα οι πλαστές.

Συνιστά "κρίση" πραγματικά η σύγχρονη τάση μας προς τον ανόητο αυτοσχεδιασμό, προς τον αλόγιστο αυτοκαθορισμό, προς την αγνόηση της ανεκτόπιστης ανάγκης για συντονισμό και σχεδιασμό, για έλλογο αυτοέλεγχο, για αυτοπεριορισμό της ανούσιας κατανάλωσης.


Υ.Γ. Μια και θα λείψω για ένα ταξίδι αναψυχής, οι αναρτήσεις θα συνεχισθούν από 1ης Ιουλίου. Στη Ρώμη και στη Φλωρεντία , αδελφοί μου.

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2008

Ερωτήματα και Σκέψεις.


Πολλές φορές ( τώρα που έχω πια άφθονο χρόνο για "ενδοσκόπηση" ) με καταλαμβάνουν περίεργα ( ; ) ερωτήματα, στα οποία δεν μπορώ ή δεν έχω τις γνώσεις να δώσω απάντηση.

Κάποια απ' αυτά, είμαι βέβαιος, τάχουν διατυπώσει κι' άλλοι, και ίσως , εκείνοι να έδωσαν κάποιες επεξηγήσεις.

Ιδού, λοιπόν, κάποια απ' αυτά.

Δεν γνωρίζω ποιος με έβαλε στον κόσμο, ούτε τι είναι ο κόσμος, ούτε τι είμαι εγώ ο ίδιος.

Είμαι μέσα σε μια τρομαχτική άγνοια για το κάθε τι ( ή σχεδόν για το κάθε τι ) .

Εδώ, δεν παριστάνω τον Σωκράτη, με το " εν οίδα ότι ουδέν οίδα " , αλλά όσο περνάει ο καιρός και μαθαίνω πράγματα, τόσο η άγνοια που έχω φανερώνεται.

Όταν λογαριάζω τη μικρή διάρκεια της ζωής μου να την εξαφανίζει σχεδόν η αιωνιότητα η πριν από εμένα και η μετά από εμένα ( αιωνιότητα, προφανώς , με τα ανθρώπινα μέτρα και όχι τα συμπαντικά μια και το Σύμπαν έχει ηλικία 14,5 δισ. έτη περίπου , το δε Ηλιακό μας σύστημα 5 δισ. έτη περίπου ) .

Όταν λογαριάζω τον μικρό χώρο που καταλαμβάνω τον οποίον όμως και βλέπω και ανιχνεύω, χώρο αφανισμένο κι' αυτόν μέσα στην απεραντοσύνη διαστημάτων δίχως πέρατα που τα αγνοώ και με αγνοούν.

Όταν προσπαθώ να ερμηνεύσω τα παραπάνω με μόνα εργαλεία το νου και τον λογισμό είτε σύμφωνα με το επικρατούν μοντέλο της Γενικής και Ειδικής Θεωρίας της Σχετικότητας ( με φορέα τις Γεωμετρίες Ρήμαν - Μινκόφσκι ) είτε με το πιθανοκρατικό μοντέλο της Κβαντομηχανικής είτε με το πρόσφατο μοντέλο Τούροκ ( μιας μεταφοράς στα καθ' ημάς της Θεωρίας της εκπύρωσης των Στωικών , ότι δηλ. ο κόσμος καταστρέφεται με μια γενική ανάφλεξη, και δημιουργείται ξανά απ' την αρχή . Κατά το μοντέλο Τούροκ, εμείς κατοικούμε σε μια μεμβράνη 9 διαστάσεων που μέσω ενος μικρού κενού διαχωρίζεται από την δίδυμη συμπαντική μεμβράνη, κι' όταν οι δύο αυτοί μεμβρανόκοσμοι συγκρούονται αναπηδούν και ξανασυγκρούονται και αυτός ο " συμπαντικός χορός " αναγεννά όσα εμείς - με τις περιορισμένες δυνατότητές μας - βλέπουμε γύρω μας ) .

Όταν αναλογίζομαι όλα αυτά, τρομάζω και απορώ να με βλέπω εδώ και όχι εκεί, αφού δεν υπάρχει λόγος κανένας γιατί νάμαι εδώ και όχι εκεί, γιατί τώρα και όχι άλλοτε.

Σ' αυτό το ζήτημα έχουν από πολλούς διατυπωθεί ενδιαφέρουσες απόψεις. Μια απ' αυτές - δόγμα θα έλεγε κάποιος - είναι και η Ανθρωπική Αρχή, που την δέχεσαι ή την απορρίπτεις.

Ποιος με έβαλε σε αυτό το εδώ και σε αυτό το τώρα ;

Με ποιανού την εντολή, τη διαταγή ή τη χειραγώγηση αυτός ο τόπος και αυτός ο χρόνος προορίστηκαν για μένα ; ( Οι πιστοί των διάφορων Θρησκειών, έχουν εδώ δώσει πολύ ωραίες απαντήσεις ) .

Δεν βλέπω παρά μόνο απεραντοσύνες από κάθε μεριά που με περικλείουν σαν ένα ίχνος και σαν μια σκιά με διάρκεια τόση όση μια στιγμή ανεπίστρεπτη.

Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι σε λίγο ή σε πολύ ( με τα γήινα χρονικά μέτρα βέβαια ) θα τελευτήσω, αλλά αυτό που κυρίως αγνοώ είναι ο ίδιος ο Θάνατος που με περιμένει ( όπως και όλους μας άλλωστε ) και αποκλείεται να τον αποφύγω.

Τρίτη 17 Ιουνίου 2008

Το Όχι στην Ευρωσυνθήκη.


Όπως είναι γνωστό, η Ε.Ε αποτελείται πια από 27 χώρες, η δε πορεία της ( πολιτική, οικονομική, πολιτιστική, νομισματική κ.λ. π ) διέπεται , προς το παρόν , από την συνθήκη της Νίκαιας, η οποία ήδη έχει αποδειχθεί ανεπαρκής ( παρ όλον ότι πρόσφατα θεσπίστηκε ) .

Μετά την αποτυχία της έγκρισης του Ευρω-συντάγματος ( Γαλλία, Ολλανδία 2005 ) η κατά πολύ ηπιότερη Μεταρρυθμιστική Συνθήκη της Λισαβόνας ( Μ.Σ.Λ ) , βρίσκεται στην φάση της έγκρισης από τα Κράτη-μέλη της Ε.Ε.

Είχε αποφασισθεί, η έγκριση της Μ.Σ.Λ να γίνει από τα Κοινοβούλια των χωρών μελών ( ήδη την έχουν εγκρίνει 17 χώρες , μαζί με την Ελλάδα ) , εκτός από την Ιρλανδία, που λόγω του Συντάγματός της, θα έπρεπε η έγκριση της Συνθήκης να επικυρωθεί με δημοψήφισμα ( είναι , δε, η μόνη χώρα της Ε.Ε που θα ακολουθηθεί αυτή η διαδικασία ) .

Πράγματι, με συμμετοχή που κινήθηκε στο 53,1% των ψηφοφόρων, έγινε το δημοψήφισμα όπου το "όχι" συγκέντρωσε το 53,4% και το "ναι" το 46,6% .

Δηλ. το περίπου 1% των 500 εκατομ. Ευρωπαίων αποφάσισε για το υπόλοιπο 99% .

Όμως, έτσι προβλέπουν τα μέχρι τώρα ισχύοντα, έτσι γίνεται.

Προφανώς, η απόφαση αυτή του Ιρλανδικού λαού ( αρκετά ευνοημένου με τα διάφορα πλαίσια στήριξης, από τα οποία έχει εισπράξει 40 δισ.€ ) είναι σεβαστή.

Τι γίνεται, λοιπόν, απ' εδώ και πέρα ;

Θα πάμε σε μια νέα Ευρωσυνθήκη ;

Κατά την γνώμη μου, μάλλον όχι. Ήδη από δηλώσεις διάφορων πολιτικών ηγετών, κάτι τέτοιο διαφαίνεται.

Η κοινοβουλευτική διαδικασία έγκρισης της Μ.Σ.Λ θα συνεχισθεί από τις υπόλοιπες χώρες.

Το δε πιθανότερο ( μάλλον βέβαιο ) είναι ότι , τελικά, όλες οι χώρες ( 26 συνολικά ) θα την εγκρίνουν ( πρόβλημα , ίσως, παρουσιασθεί με την Τσεχία ).

Από εκεί και πέρα τα ενδεχόμενα είναι τα παρακάτω : ή

1. να υποχρεωθούν οι Ιρλανδοί να ξαναψηφίσουν, όπως άλλωστε έκαναν το 2002 με την συνθήκη της Νίκαιας

2. να "παγώσει" το όλον θέμα μέχρι να έρθει η ώρα ένταξης ενός νέου Κράτους ( Κροατία ) το 2011 ή το 2012 , οπότε τότε το δημοψήφισμα για την Ευρωσυνθήκη θα είναι και για την περαιτέρω διεύρυνση ή μη της Ε.Ε

3. να δημιουργηθεί προς το παρόν μια Ευρώπη των 26 , με την Ιρλανδία ( ενταγμένη μεν ) κάπως ξεχωριστά ( ; )

4. να δημιουργηθεί ένας σκληρός πυρήνας οργανωμένος γύρω από έναν Γαλλο-Γερμανικό άξονα ( ίσως Ευρώπη δύο ταχυτήτων ).


Όπως, όμως, και να έχει το ζήτημα, η Γαλλία, που αναλαμβάνει την Προεδρία της Ε.Ε από 1ης Ιουλίου, θάχει να χειρισθεί ( εκτός από την ακρίβεια, τις τιμές των καυσίμων, τον πληθωρισμό, τα επιτόκια, τις απεργίες κ.λ.π ) και το μέλλον της Ε.Ε.

Δευτέρα 16 Ιουνίου 2008

Επιτόκια και Πληθωρισμός


Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ( ΕΚΤ ) έχει ως κύριο ρόλο και αποστολή τη διαφύλαξη των τιμών και την παρεμπόδιση της αύξησης του πληθωρισμού στις χώρες της Ε.Ε , προτείνοντας και λαμβάνοντας διάφορα μέτρα.

Στην υπάρχουσα συγκυρία, με δεδομένη την σε παγκόσμιο επίπεδο αλματώδη αύξηση των τιμών γενικά, η ΕΚΤ βρίσκεται μπροστά σε ένα κρίσιμο δίλημμα :

Να ανεβάσει τα επιτόκια των χρηματικών χορηγήσεων ή να τα αφήσει αμετάβλητα ;;

Μια μικρή, πρόχειρη ανάλυση, δείχνει ότι :

Η άνοδος των επιτοκίων οδηγεί σε

1. ακριβότερο χρήμα

2. ελάττωση του διαθέσιμου εισοδήματος

3. μείωση της αγοραστικής δύναμης των νοικοκυριών

4. ισοτιμία του € ως προς το $ προς τα πάνω

5. ακριβότερες εξαγωγές των Ευρωπαϊκών προϊόντων προς άλλες χώρες

6. μείωση του ρυθμού ανάπτυξης της Ευρωπαϊκής οικονομίας

7. αύξηση του τουριστικού ρεύματος Ευρωπαίων πολιτών εκτός Ευρώπης

8. μερική ανακούφιση από τις αυξήσεις των τιμών των καυσίμων

9. ύφεση τις Ευρωπαϊκές Οικονομίες

10. έλεγχο του πληθωρισμού.

Τα αμετάβλητα επιτόκια οδηγούν σε

1. διατήρηση του σημερινού ρυθμού ανάπτυξης ή σε μικρή επιβράδυνση της Ε. Οικονομίας

2. συγκράτηση του εισοδήματος στα σημερινά επίπεδα

3. αύξηση ( ή διατήρηση στα σημερινά επίπεδα ) της προσφοράς χρήματος

4. αύξηση του πληθωρισμού ( που φαλκιδεύει μεσο-μακροπρόθεσμα την ονομαστική αύξηση του διαθέσιμου εισοδήματος ) .


Το δίλημμα ( για τον έλεγχο του πληθωρισμού ) είναι συνεπώς μεγάλο.

Μεγεθύνεται δε από το ότι ο σημερινός πληθωρισμός στην Ε.Ε είναι , κυρίως, εξωγενής.

Οφείλεται , κατά πολλούς σημαντικούς οικονομικούς αναλυτές στην εξωφρενική άνοδο των τιμών των καυσίμων καθώς και άλλων πρώτων υλών.

Για τον δικό μας πληθωρισμό ( δηλ. τον Ελληνικό ) εκτός των εξωγενών παραγόντων, οφείλεται και στα υψηλά περιθώρια κέρδους των επιχειρήσεων που κατέχουν δεσπόζουσα θέση στην αγορά, στο κομμάτι της διανομής και των υπηρεσιών.

Λέγεται ότι :

αν ανακοπεί η ξέφρενη αυτή αύξηση των τιμών των καυσίμων, ο πληθωρισμός θα μειωθεί, χωρίς να αυξηθούν τα επιτόκια,

αν συνεχισθεί, ο πληθωρισμός θα επιδεινωθεί, ακόμα κι' αν αυξηθούν τα επιτόκια από την ΕΚΤ . Οπότε, τότε, θα παρουσιασθεί το φαινόμενο του " στασιμοπληθωρισμού " δηλ. έξαρση του πληθωρισμού με ταυτόχρονη βαθιά οικονομική ύφεση.

Φυσικά, όλα αυτά , είναι προς το παρόν οικονομικές θεωρίες.

Το γεγονός, όμως, είναι ότι έχουμε εισέλθει σ' ένα περίεργο " τούνελ " του οποίου ούτε το τέλος βλέπουμε μα ούτε και η έξοδος απ' αυτό προοιωνίζεται βελτίωση της οικονομικής κατάστασης της Ε.Ε , η οποία , έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, μάλλον δεν θα είναι ίδια με αυτήν που ήταν χθες

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2008

Η πόλη που ζούμε.


Διαβάζω σε επιφυλλίδα έγκριτης καθημερινής εφημερίδας :

"Η Αθήνα σαρκώνει τον πιο εγκληματικό βανδαλισμό που συντελέστηκε ποτέ στην Ιστορία.

Δεν είναι καν οικιστικός πια χώρος να ζουν, να κοινωνούν, να συμβιώνουν άνθρωποι. Είναι πρωταρχικά χώρος για να σταθμεύουν , στριμωγμένα παντού, αυτοκίνητα και να σωρεύονται σκουπίδια. Απρόσωπες τριτοκοσμικές πολυκατοικίες παρανοϊκά υπερυψωμένες και με συμπαγή μεσοτοιχία μεταβάλουν τα στενάδια των δρόμων σε διαδρόμους φυλακής με πανύψηλα τείχη. Μαύρη κάπνα κολλημένη στις προσόψεις, ασχήμια και κιτσαριό, άναρχες αφισοκολλήσεις, θόρυβος ασίγαστος, οι ανθρωποκτόνοι μεταλλικοί κάνθαροι βόμβος νυχθήμερος πάνω στο σάπιο κουφάρι της πόλης" .

Αυτά γράφει μεταξύ άλλων ο επιφυλλιδογράφος για το χάλι της πόλης μας.

Και νάταν μόνο αυτά; Τι λέτε για το τρομακτικό της άπλωμα;

Με τις νέες διαδρομές των αυτοκινητοδρόμων που σχεδιάζονται από το ΥΠΕΧΩΔΕ, ολόκληρη η Αττική θα υποβιβασθεί σε μια ξεχειλωμένη πόλη (;;).

Ο υποβιβασμός μιας πόλης είναι ένα φαινόμενο διεθνές, διαφέρει μόνο ποιοτικά, ανάλογα με το στάδιο ανάπτυξης ή υπανάπτυξης κάθε χώρας ( και λαού θα έλεγα ).

Δυστυχώς, από καιρό, η κατοικία έχει εμπορευματοποιηθεί . Γκρεμίζονται τα παλιά σπίτια ( ελάχιστα έχουν πια απομείνει ) και κτίζονται καινούργια, που προσφέρουν νέες ανέσεις.

Δεν μπορούμε να φαντασθούμε την ζωή μας χωρίς κομματιαστό σπίτι ( χολ, κουζίνα,κρεβατοκάμαρες, λουτρό(α), λίβινγκ και βεράντα(ες) ) ή μαιζονέττα.

Είναι αυτονόητα, κοντεύουμε να τα θεωρήσουμε βιολογικά απαραίτητα.

Κι' όμως, ανεπαισθήτως μ' όλα αυτά, μεγάλα και υψηλά ύψωσαν γύρω μας τείχη, μας έκλεισαν απ' έξω από κάθε τι που γίνεται , που δημιουργείται - από τη ζωή την ίδια.

Με την συνεχή ( και ανελέητη ) ανοικοδόμηση, οι ελεύθεροι χώροι εξαφανίζονται, οι δρόμοι στενεύουν και γίνονται σκοτεινότεροι, το πράσινο λιγοστεύει, τ' αυτοκίνητα πήζουν, τα παιδιά δεν έχουν χώρους να παίξουν και κλείνονται στα διαμερίσματα, οι άνθρωποι απομονώνονται και αποξενώνονται, η ατμόσφαιρα αλλάζει.

Η ζωή κατακερματίζεται και οι κάτοικοι γίνονται χίλια κομμάτια. Αλλού το σπίτι, αλλού τα σχολεία των παιδιών, αλλού οι δουλειές, αλλού η διασκέδαση και αλλού η ψυχαγωγία.

Αποστάσεις που απαιτούν χρόνο και άγχος. Η ζωή μας , σαν κομμάτια ενός παζλ που ξεκολλάνε, δυσκολεύει αφάνταστα, διαλύεται και νεκρώνει.

Γιατί;;; Διότι δεν υπάρχει επιφάνεια στέρεη από κάτω, η πόλη φεύγει, απλώνεται συνέχεια, χάνεται, διαχέεται και μαζί όλος ο ελεύθερος χρόνος μας ( όσος απομένει από τις υποχρεώσεις ) αιωρείται σαν αυτά τα άχρηστα και βλαβερά σωματίδια της ατμόσφαιρας.

Δεν είναι μόνο το απειλητικό νέφος. Δεν είναι μόνο οι συγκοινωνίες, δεν είναι μόνο το μποτιλιάρισμα , οι χιλιάδες χαμένες ώρες, η σπατάλη του τόσο ακριβού πλέον καυσίμου.

Είναι το κομμάτιασμα, η διάλυση, το ξέφτισμα της ζωής.

Είναι το ψέμα, η διαπλοκή, η διαφθορά.

Είναι ο εφοριακός που χρηματίζεται, ο εργολήπτης που κλέβει, ο Δημόσιος Λειτουργός που εκβιάζει, το Σχολείο που παραμορφώνει, οι Υπηρεσίες που ταλαιπωρούν τον κόσμο, ο καθένας μας που δεν σέβεται τον διπλανό του.

Και η πόλη μας, το κλεινόν άστυ, να ξεφτίζει μεγαλώνοντας, που ρουφάει και καταστρέφει τη ζωή έξω απ' αυτήν, η πόλη μας που χτίζεται και οργανώνεται με τα κριτήρια της ατομοκρατίας, της προτεραιότητας των υποκειμενικών εντυπώσεων και της ωφελιμοθηρίας.

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008

Το διάβασμα.


Σε πολλές συζητήσεις που παρακολουθούμε ( ή συμμετέχουμε ) , φαίνεται ολοκάθαρα ότι οι συνδιαλεγόμενοι, δεν γνωρίζουν το θέμα για το οποίο συζητούν.

Συνήθως αερολογούν και μάλιστα με στόμφο και σπουδαίο ύφος.

Αυτό, όπως όλοι μας γνωρίζουμε, συμβαίνει διότι χωρίς να έχουμε διαβάσει ( μελετήσει ) κάτι σχετικό, έχουμε άποψη ( που πολλές φορές είναι λανθασμένη ή εξωπραγματική ).

Όμως, κι' από άλλες μεριές έρχεται το αποκαρδιωτικό μήνυμα.

Ο Έλληνας δεν διαβάζει ή δεν διαβάζει σωστά !!!

Και να ήταν μόνο αυτό ;

Ας αναρωτηθούμε : Μήπως ο "μέσος" Έλληνας οικοδομεί, τρώει, καταναλώνει, ντύνεται, οδηγεί, αγαπάει, συνομιλεί, πολιτεύεται, εμπορεύεται, επιχειρεί σωστά;;;

Γιατί να διαβάσει ;

Είναι το διάβασμα μήπως κάτι ανεξάρτητο, κάτι το αυτόνομο, κάτι έξω από τη ζωή του;

Ύστερα, ξέρει να διαβάζει ;

Ποιος τον έμαθε; Που το έμαθε;

Μια παιδεία που σιχαίνεται το τυπωμένο χαρτί ( δες τα καμένα βιβλία στο τέλος κάθε σχολικής χρονιάς ) , πως είναι δυνατόν να πλησιάσει την τυπωμένη σκέψη ;

Αλλά κι' αν ρωτήσουμε μόνο πτυχιούχους επαγγελματίες, την λεγόμενη πνευματική ηγεσία, πόσοι άραγε να διαβάζουν απ' αυτούς ; και τι ;

Αν δεν διαβάζει ο "γιατρός" , γιατί να διαβάζει "άρρωστος" ;

Αν δεν διαβάζει ο δάσκαλος , γιατί να διαβάζει ο μαθητής;;

Τι πρέπει, λοιπόν να κάνουμε; Σίγουρα, το προφανές.

Ας μάθουμε τα παιδιά ( ανεξάρτητα ή παράλληλα με το σχολείο ) να διαβάζουν λογοτεχνία, δοκίμιο, επιστημονική διατριβή, εφημερίδα, πολιτικό στοχασμό και ας τα εθίσουμε να διαλέγονται με συγκεκριμένες ιδέες και συγκεκριμένα κείμενα.

Ας πάψουμε ( ως κοινωνία, ως εκπαιδευτικό σύστημα ) να παράγουμε παπαγαλάκια, που επαναλαμβάνουν ότι ακούν και ότι τους πούμε άκριτα.

Ως πότε μ' αυτά που τους επιβάλλουμε και τους υποβάλλουμε , να οδηγούμε τόσο φρέσκα μυαλά στην αφασία;

Γνωρίζετε πόσο κοντά είναι το ανούσιο με το ανόσιο;;;

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008

Η Ζωή που Ζούμε.


Τι είναι η ζωή που ζούμε ;;

Η ζωή που ζούμε είναι απαράδεκτη.

Οικολογικά υποβαθμισμένη, αισθητικά άσχημη, οικονομικά φτωχή, πολιτικά ετεροκαθορισμένη, επιθυμητικά αντιερωτική, ψυχολογικά αγχώδης, επικοινωνιακά μοναχική, γλωσσικά αφασική, πολιτισμικά στάσιμη.

Η ζωή που ζούμε, εξαρτάται από ένα τεχνο-παραγωγικό σύστημα που δουλεύει "παρασιτικά", "αεριτζίδικα", στον αέρα.

Από έναν "τρόπο παραγωγής" που στηρίζεται στην στυγνή εκμετάλλευση.

Από πολιτικές επιλογές που βαλτώνουν στα στάσιμα νερά των αδιεξόδων τους και τα προβλήματα της καθημερινότητας.

Η ακρίβεια , οι περιβαλλοντικές καταστροφές, η διατροφική κρίση , οι τιμές στα καύσιμα, τα κάθε είδους σκάνδαλα, η διάλυση της Παιδείας και της Υγείας, η τηλεοπτική ασυδοσία και βαναυσότητα, η διάχυση της διαφθοράς σχεδόν παντού "βομβαρδίζουν" την ζωή μας με μηνύματα γενικής απαξίωσης.

Γι' αυτό, σήμερα, σ' αυτή την συγκεκριμένη συγκυρία στον τόπο μας, είναι καιρός σε σύμπραξη, συμπαράταξη ή κριτική παρακολούθηση.

Μια διαφορετική κοινωνία παιρνει τη θέση της μεταπολιτευτικής κοινωνίας.

Είναι πια φανερό ότι η πλειονότητα του Ελληνικού λαού θέλει διαφορετικό τύπο οικονομικής ανάπτυξης και κοινωνικής αλληλεγγύης, διαφορετικό κομματικό και κυβερνητικό μοντέλο, αξιόπιστο θεσμικό πλαίσιο και δημόσιο βίο μη νοσηρό.

Όμως, πρέπει και εμείς να προτείνουμε και να εφαρμόσουμε ένα πολιτικό-ατομικό σχέδιο, στο χώρο της δουλειάς μας, στη γειτονιά μας, στο πεζοδροδρόμιό μας, στο σπίτι μας ή όπου δραστηριοποιούμαστε.

Να βάλουμε κι' εμείς, στο "παζλ" το κομματάκι που λείπει.

Και στην ανάγκη, να στριμώξουμε τ' άλλα κομμάτια, για να γίνει η εικόνα τέλεια.

Εμείς, επί τόπου, με νοοτροπία πρακτικού πολυτεχνίτη παρά πτυχιούχου μηχανικού, να μαστορέψουμε, δυσπιστώντας ακόμα και στην άποψη που διατείνεται ότι :

"συμβιβάζει τα κομμάτια επειδή αμβλύνει τις άκρες τους" .

Εμείς , να αμφισβητούμε τις ίδιες μας τις συνήθειες.

Να αντιταχθούμε ενεργά στο "σχήμα" των αναγκών που μας επιβάλουν ή υποβάλλουν.

Να "απελευθερωθούμε" επιτέλους.

Τρίτη 10 Ιουνίου 2008

Ο Άχρηστος


Καθώς αλλάζει τώρα ο καιρός και τρέχει η ώρα στο ρολόι,

καθώς κατεβαίνουν οι άγγελοι της βροχής τις νύχτες απ' τις στέγες των σπιτιών μας,

κάτω στους δρόμους τα " σκυλάδικα " κάνουνε συλλήψεις.

Κάθε βράδυ η πόλη αλώνεται. Επικίνδυνα τα πράγματα και ατελέσφορα.

Απ' τα σπίτια που έχουν το κόκκινο σημάδι στην πόρτα τους,

βγαίνει η επόμενη " ΕΣΟ " στην ανεργία,

οι πρωτότοκοι πρώτα - κι' ύστερα παίρνουν σειρά και οι Βενιαμίν.

Ωραίοι νέοι, που μόλις έχουν δώσει τον όρκο του πολίτη,

με το αρχαϊκό τους χαμόγελο, βλέπουν τον κόσμο μέσ' απ' το κορινθιακό τους κράνος.

Βροντάνε οι Τράγοι την πραμάτεια τους, τα σκάνδαλά τους, τα τιμολόγιά τους,

τα οικόπεδά τους, τα αργύριά τους, τα κέρατά τους,

τους κάνουν τα κράνη δοχεία νυκτός

και το γενναίο μειδίαμα, καφετέρια για άφραγκους με ντοκτορά!

Περνάει η μέρα μου - καφές κι' απελπισία - σε λίγο βραδιάζει

Ακίνητα καράβια στ' ανοιχτά της Χαλυβουργικής, αδειάζουν τις ντόπες των Ολυμπιακών,

στα Βριλήσσια, όταν τελειώνουν τα ραντεβού και σκουπίζει απ' τους δρόμους ο αέρας

ό,τι έμεινε απ' την ημέρα, βρυχώνται οι κινητήρες και παίρνουν μπρός τα σκουπιδιάρικα.

Τα M.I.G μας κερνάνε ορυκτέλαια, αλαλάζουν τα πλήθη στις αρένες

και ο Εγκέλαδος κόβει βόλτες κάτω απ' τις ολόμαυρες ράχες.

Πειράζω τις λέξεις, αλλά δεν μπορώ να βγάλω αυτούς που πρέπει

σ' ένα κλουβί στο Σύνταγμα.

Όχι για να τους κρεμάσω απ' τους φανοστάτες - όρεξη πού χουν οι φανοστάτες να νοιώθουν

πάνω τους αυτά τα σιχαμερά σαρκία - μου φτάνει ο εξευτελισμός τους και η διαπόμπευση.

Να τους βγάλω , λέω, πάνω σ' ένα κάρο, γυμνούς και τρισάθλιους,

να τους μάθουν τα περιστέρια ότι

" ουκ επ' άρτω ζήσεται άνθρωπος ",

να τους μάθουν Αθωότητα οι σκιές που φυλάνε τον Άγνωστο Στρατιώτη

Δεν μπορώ. Δεν έχω δυνάμεις.

Συνεπώς, είμαι Άχρηστος

Άχρηστος εντελώς.

Κυριακή 8 Ιουνίου 2008

Η άρρωστη Μέση Εκπαίδευση.

Τώρα, που και αυτή η σχολική χρονιά βρίσκεται στο τέλος της, ας μου επιτραπεί ( μια και έχω γνώση του θέματος ) να κάνω κάποιες επισημάνσεις στο μεγάλο ζήτημα της Μ. Εκπ/σης, με την ελπίδα ότι κάποιους θα προβληματίσω, κάποιους θα ανησυχήσω και κάποιους θα κάνω να σκεφθούν
Τα θέματα που θα θιγούν ( περιληπτικά , βέβαια, χωρίς τα γραφόμενα να αποτελούν εμπεριστατωμένη έρευνα ) είναι τα ακόλουθα :
1. Το ΥΠ.Ε.Π.Θ , 2. Το Σχολείο , 3. Οι καθηγητές Μέσης , 4. Η Ιεραρχία του Κλάδου , 5. Οι Γονείς και οι κηδεμόνες , 6. Οι μαθητές , 7. Οι απουσίες , 8. Η Ο.Λ.Μ.Ε και οι Ε.Λ.Μ.Ε , 9. Η Αξιολόγηση , 10. Η Παραπαιδεία , 11. Οι προοπτικές.

1. Το ΥΠ.Ε.Π.Θ.
Υπηρέτησα επί 35 χρόνια στη Μ. Εκπ/ση. Ως μαθητής, φοιτητής και καθηγητής ήμουν μέσα στο σύστημα επί 52 περίπου χρόνια ( 6+6+5+35 ) . Γνώρισα διάφορα εκπαιδευτικά συστήματα και διάφορους υπουργούς Παιδείας, χουντικούς, αριστερούς, δεξιούς, κεντρώους, κεντροδεξιούς, κεντροαριστερούς ( όλο το φάσμα ) .
Σχημάτισα την εντύπωση πως κανείς απ' αυτούς δεν είχε ουσιαστική σχέση με την Παιδεία.
Μάλλον , όλοι τους ήταν εκτός πραγματικότητας, χωρίς ιδέες για χάραξη πολιτικής Παιδείας, μόνο με μικροαλλαγές στα αναλυτικά και ωρολόγια προγράμματα, με κάποιους τεχνολογικούς εκσυγχρονισμούς, με εισαγωγή κάποιων νέων μαθημάτων ( όχι πάντα ωφέλιμων ή χρήσιμων ) , με επικαλύψεις ύλης, αρμοδιοτήτων και αναθέσεων,
χωρίς σχέδιο, όραμα, προοπτική, φιλοσοφία Παιδείας και διάθεση για πραγματική αναβάθμιση του Δημόσιου Σχολείου, με καμιά κίνηση για πραγματική και ουσιαστική μόρφωση.
Για δε το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, τι να πεί κανείς ; Τέλμα, τέλμα με αλιγάτορες μέσα και ανίδεους τριγύρω.
2. Το Σχολείο.
Δυστυχώς, αρκετά ( μάλλον πολλά ) Σχολεία έχουν καταντήσει " πάρκινγκ " παιδιών , καπνιστήριο ( ας μην μιλήσουμε εδώ γιά ναρκωτικά ) , χώρος " κοσμικής " συνάντησης, τόπος ερωτικών περιπτύξεων, συγκρούσεων, ξυλοδαρμών, βιασμών στις τουαλέτες, πλάκας, καζούρας και σαχλής επίδειξης.
Δυστυχώς και πάλι, τα Σχολεία έχουν μετατραπεί από φορείς γνώσης και διαμόρφωσης ολοκληρωμένων και ελεύθερων προσωπικοτήτων, σε δημόσιες υπηρεσίες έκδοσης τίτλων και απολυτηρίων, υπηρέτες των πάσης μορφής φροντιστηρίων και προθάλαμος ( άθλιος ) των Α.Ε.Ι και των Τ.Ε.Ι.
3. Οι καθηγητές Μ.Ε
Οι επικρίσεις προς τον κλάδο των καθηγητών Δευτεροβάθμιας Εκπ/σης ( Μέσης Εκπ/σης, όπως λέμε εμείς οι παλιοί ) ήταν πάντα έντονες και τώρα τελευταία ακόμα περισσότερο.
Τους καταλογίζουν : Ανεπάρκεια, ανικανότητα στην μετάδοση γνώσεων, βαρεμάρα, αβελτηρία, τεμπελιά, έλλειψη ενδιαφέροντος για το λειτούργημά τους, άγνοια παιδαγωγικών μεθόδων, άγνοια ύλης κ.α εξίσου μειωτικά.
Όχι σε όλους , βέβαια. Σε πολλούς. Διότι , πράγματι, γι' αυτούς τους πολλούς ισχύει το ότι :
" κάνουν πως μας πληρώνουν κι' εμείς κάνουμε πως διδάσκουμε " .
Στην αξιολόγηση είναι στην πλειονότητά τους αρνητικοί. Βολεύτηκαν με το χάος που επικρατεί. Η δε συμμετοχή τους στις Πανελλήνιες Εξετάσεις ( επιτηρήσεις, επιτροπές, βαθμολογήσεις ) θα έλεγα πως είναι αρκετά προβληματική. Κάποια βγαίνουν πότε-πότε στο φως ( θυμηθείτε τα περυσινά με τις αλλοιώσεις των βαθμολογιών ) . Πολλά δεν λέγονται ούτε γράφονται.
Παράγινε το κακό.
4. Η Ιεραρχία του Κλάδου.
Εδώ είμαστε !!! Τα τελευταία 25-30 χρόνια η πλειονότητα των διευθυντών Σχολείων, προϊσταμένων Γραφείων Εκπ/σης, Δ/ντων Μέσης, Σχολικών Συμβούλων είναι του κόμματος που κέρδισε τις τελευταίες εκλογές.
Συνήθως συνδικαλιστές του Κλάδου, που παίρνουν ως έπαθλο για τους αγώνες ( ;;; ) που έδωσαν, θέσεις στην εκπ/κή Ιεραρχία.
Αντί, λοιπόν, να έχουμε σ' αυτές τις θέσεις ( εκτός λίγων εξαιρέσεων ) ανθρώπους με βαθιές παιδαγωγικές γνώσεις, ήθος, κρίση, όραμα και ικανότητες , ανθρώπους με αποδοχή και από τον Κλάδο και από την κοινωνία, έχουμε κομματάνθρωπους και εγκάθετους.
Αντί να έχουμε σ' αυτές τις θέσεις " χαρισματικούς " καθηγητές με " έργο " και " λόγο " , έχουμε λεγεωνάριους, προωθητές της εκάστοτε κομματικής-κυβερνητικής πολιτικής.
Πως να εμπνεύσουν σεβασμό αυτοί οι άνθρωποι ; πως να εξασφαλίσουν αποδοχή οι " δοτοί ".
Πως να καθοδηγησουν, πως να συμβουλεύσουν οι αγράμματοι;;;
Μόνο με εντολές και διαταγές ( συνήθως απρόσωπες ) δεν γίνεται Εκπ/ση.
5. Οι Γονείς και οι κηδεμόνες.
Κι' εδώ έχουμε επίσης μεγάλο πρόβλημα.
Η συντριπτική πλειονότητα των Γονέων δεν καλλιεργεί το σεβασμό του παιδιού προς το Σχολείο ( ως θεσμό ) , ούτε προς τον καθηγητή, ούτε προς την μόρφωση γενικότερα.
Το μόνο που τους ενδιαφέρει κυρίως, είναι το " χαρτί " το απολυτήριο τώρα , το πτυχίο αργότερα ( όπως κι' αν τα αποκτήσουμε ).
Στην δε Γ΄ Λυκείου , το πράγμα παράγινε. Ενδιαφέρονται μόνο για τα Πανελληνίως εξεταζόμενα μαθήματα ( κι' αυτό με στρεβλό τρόπο ) και τίποτε άλλο.
Θεωρούν το Δημόσιο Σχολείο πάρεργο, αλλά υποχρεωτικό λόγω του χαρτιού που δίνει.
Αν τους το έστελναν στο σπίτι θα ήταν καλύτερα, όμως αυτό ακόμα δεν γίνεται !! Ίσως στο μέλλον. Την ευθύνη της εκπαίδευσης του παιδιού την έχει το ιδιαίτερο, το φροντιστήριο, οι ίδιοι και δεν θεωρούν τον καθηγητή του Δημ. Σχολείου ικανό γι' αυτή τη δουλειά ( ασχέτως αν τον πληρώνουν γι' αυτή ακριβώς τη δουλειά στο ιδιαίτερο ).
6. Οι Μαθητές.
Σχεδόν όλοι είναι κατ' εικόνα και ομοίωση των γονέων τους.
Αδυνατούν να προγραμματίσουν τις υποχρεώσεις τους και να βάλουν μια τάξη στη ζωή τους.
Δεν μπορούν να θέσουν στόχους και είναι μπερδεμένα.
Δεν πιστεύουν σε αρχές και αξίες ( αρκετοί )
Μισούν τη γνώση που τους παρέχεται από το Σχολείο ( οι περισσότεροι ).
Δεν έχουν " λόγο " και δεν επικοινωνούν φυσιολογικά.
Δεν μπορούν να δουν το προφανές και ζουν σε μια " εικονική " πραγματικότητα όπως ίσως την προσλαμβάνουν από τις οθόνες της τηλεόρασης - του υπολογιστή- του κινητού τηλεφώνου.
Τι συμβαίνει και η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο κάθε χρόνο ;
Εδώ, χρειάζεται σοβαρή έρευνα. Αλλά ποιος νοιάζεται; Ποιος ανησυχεί;
7. Οι Απουσίες.
Η Νομοθεσία προβλέπει 50 αδικαιολόγητες απουσίες, 65 δικαιολογημένες και κατ' εξαίρεση, αν ο μαθητής έχει μ.ο 15 στους βαθμούς του Α΄ τετραμήνου μπορεί να φθάσει μέχρι τις 150 απουσίες κατά την διάρκεια του διδακτικού έτους.
Στην Γ΄ Λυκείου ( και λίγο-πολύ και στις άλλες τάξεις ) μετά τον Μάρτιο, οι αίθουσες διδασκαλίας είναι σχεδόν άδειες, διότι τότε οι μαθητές " αρρωσταίνουν " και μάλιστα ομαδικά.
Βέβαια, στα φροντιστήρια και στα ιδιαίτερα πηγαίνουν ανελλιπώς. Εκεί δεν είναι άρρωστοι ( ίσως διότι εκτιμούν ότι πληρώνουν άμεσα και αδρά ) .
Ιατροί υπογράφουν πλαστές βεβαιώσεις ( αμειβόμενοι, φυσικά ) , γονείς συνήθως με θράσος τις φέρνουν στο Σχολείο που αναγκαστικά τις δέχεται κι' ας ξέρει ότι όλες σχεδόν είναι ψεύτικες.
Όμως , μ' αυτόν τον τρόπο μαθαίνουμε τα παιδιά να παρανομούν , να βρίσκουν " άλλοθι " .
Τι πολίτες ετοιμάζονται μ' αυτά τα ψεύδη;
Ποιος θα απαλλάξει το Σχολείο απ' αυτό το άγος; τις ατέλειωτες συνεδριάσεις για την δικαιολόγησή τους; τις χιλιάδες χαμένες ώρες ;
8. Η Ο.Λ.Μ.Ε και οι Ε.Λ.Μ.Ε.
Δυστυχώς , δεν υπάρχει πραγματικός συνδικαλισμός στον Κλάδο των καθηγητών. Κάποτε υπήρξε. Όμως από τότε που τα ψηφοδέλτια έγιναν " έγχρωμα " από τότε που οι παρατάξεις και τα κόμματα διείσδυσαν και άλωσαν τις Ενώσεις, από τότε που η συμπαιγνία κομματικών γραφείων και συνδικαλιστών έγινε φανερή και στους πιο αφελείς, ο Κλάδος, συνδικαλιστικά , δεν πρόκειται να σηκώσει κεφάλι ποτέ.
Θα σύρεται και θα φέρεται από τις κομματικές επιταγές.
Φέτος θα λέμε " αυτό ", του χρόνου ( αν έχουμε χάσει τις εκλογές ) θα λέμε το αντίθετο.
Είναι, τελικά, η κατάσταση για γέλια.
9. Η Αξιολόγηση.
Οι καθηγητές είναι, νομίζω, ο μόνος κλάδος του Δημόσιου Τομέα που δεν αξιολογείται .
Ούτε οι ίδιοι, ούτε το εκπαιδευτικό τους έργο , ούτε η Σχολική μονάδα στην οποία ανήκουν.
Όμως, οι ίδιοι αξιολογούν.
Βαθμολογούν τους μαθητές τους για προαγωγή, απόλυση ή για εισαγωγή στα Α.Ε.Ι και Τ.Ε.Ι.
Από το 1982 που καταργήθηκε ο θεσμός του επιθεωρητή, ο Κλάδος είναι ακαθοδήγητος, παρατημένος και αδέσποτος.
Όλοι ίσοι. Ικανοί και ανεπαρκείς, φιλότιμοι και επικίνδυνοι, παιδαγωγοί και φαύλοι, καλοί και κακοί. Ούτε κίνητρο για διάκριση, ούτε κάποια φροντίδα για επικείμενο " αντικειμενικό " έλεγχο και για συμβουλές καλοπροαίρετες.
Μπορεί να μπαίνει κάποιος στην τάξη για καιρό, να λέει, ίσως , ανέκδοτα ( να βάζει , όμως , μεγάλους βαθμούς ) και να μην συμβαίνει τίποτα απολύτως.
Και να " μαρτυράνε " όσοι φιλότιμοι τον διαδεχθούν, προσπαθώντας να μπαλώσουν τα κενά και τις ελλείψεις.
10. Η Παραπαιδεία.
Στην κυριολεξία παραπαιδεία και όχι παράπλευρη παιδεία , όπως την θέλουν οι φροντιστές.
Με έτοιμες συνταγές, με παπαγαλία, με περίεργες τεχνικές, καταστρατηγώντας κάθε παιδαγωγικό μέτρο, απνευμάτιστα, ντρεσάρουν τους μαθητές ( ιδίως της Γ΄ Λυκείου ) για τις Πανελλήνιες Εξετάσεις εισαγωγής σε Α.Ε.Ι και Τ.Ε.Ι.
Είναι ολέθριος αυτός ο ρόλος των φροντιστηρίων στην κατάντια του Δημ. Σχολείου ( μοιάζει με τον κισσό που αναρριχάται στο δένδρο αλλά , τελικά το ξεραίνει ) .
Από τότε που το Λύκειο έχει ουσιαστικά συνδεθεί με τις εισαγωγικές εξετάσεις ( Προθάλαμος των Πανεπιστημίων και όχι αυτοτελής εκπαιδευτική βαθμίδα ) δεν έχουμε μαθητές στο Λύκειο παρά μόνο υποψήφιους για Α.Ε.Ι και Τ.Ε.Ι και η ευθύνη της προετοιμασίας πέφτει ( εκ των πραγμάτων ) εξ ολοκλήρου στα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα.
Φυσικά, μ' αυτόν τον τρόπο , ακυρώνεται στην πράξη η παιδαγωγική και μορφωτική αξία του Σχολείου.
11. Οι Προοπτικές.
Το Σχολείο, δυστυχώς μα και αναπόφευκτα, αντικατοπτρίζει την κατάντια της άρρωστης Ελληνικής κοινωνίας, η οποία , όπως έχουμε γράψει σε προηγούμενη ανάρτηση, νοσεί βαρύτατα.
Χωρίς αξίες, μέτρο και όραμα. Μόνο για το βόλεμα, την " κονόμα " και την κατανάλωση.
Με παιδιά εγκλωβισμένα " παρά φύσιν " στα διαμερίσματα, που δεν παίζουν, καθισμένα μπροστά σε T.V ή P.C με το κινητό τηλέφωνο στο χέρι και τα ακουστικά του M.P3 στα αυτιά, αποκομμένα και αποκλεισμένα απ' την πραγματικότητα, χαμένα σε " εικονικούς " κόσμους.
Όταν το παιδί είναι σε μικρές τάξεις, το τρέχουν σε μουσικές, ξένες γλώσσες, μπαλέτα, χορευτικά,πολεμικές τέχνες κ.α και μόλις μεγαλώσει σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα, χωρίς ολ' αυτά να του δίνουν πραγματική μόρφωση, χωρίς να διαπλάθεται ολοκληρωμένη προσωπικότητα, χωρίς να δημιουργείται ισχυρός χαρακτήρας, με αρχές και αξίες.
Μόνος στόχος όλων το " χαρτί ". Τίποτε άλλο. Το " χαρτί " .
Να, λοιπόν , γιατί η φθίνουσα πορεία του Σχολείου δεν είναι αναστρέψιμη.
Το να αλλάζεις τα εξεταζόμενα μαθήματα για την εισαγωγή στα Α.Ε.Ι-Τ.Ε.Ι από 4 σε 14 και μετά από 14 σε 9 και έπειτα από 9 σε 5 ή 6 κ.λ.π δεν φτιάχνεις Εκπ/ση.
Το σχολείο μ' αυτά , δεν γίνεται Σχολείο.
Δυστυχώς και πάλι ( από έναν που γνωρίζει τα πράγματα από μέσα ) , το μήνυμα δεν είναι αισιόδοξο.
Και δεν πιστεύω ότι τα πράγματα θα φτιάξουν.
Τουλάχιστον, στο ορατό μέλλον, εγώ δεν το βλέπω.
Τι κάνουμε, λοιπόν ;;;

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008

Λίγα για τα Ναρκωτικά.


Λόγω του θλιβερού και τραγικού γεγονότος, της δολοφονίας δηλ. του ηθοποιού Ν.Σ και μια που ήταν γνωστό το πάθος του για ουσίες, θα αναφερθώ παρακάτω στο θέμα των ναρκωτικών , περιληπτικά, εστιάζοντας κυρίως στις βλαβερές επιπτώσεις τους, όταν βέβαια λαμβάνονται όχι για ιατρικούς λόγους.

Α. Τι είναι τα ναρκωτικά ;

Είναι ουσίες που ( ιατρικά ) προκαλούν :

α. ανακούφιση από τον πόνο

β. κατάσταση νάρκης ή ύπνου

γ. εξάρτηση σωματική ή και ψυχολογική

δ. ευφορία σε μερικά άτομα.

Τα ναρκωτικά που χρησιμοποιούνται για μη ιατρικούς σκοπούς, αλλά για την πρόκληση μεταβολών στην ψυχική διάθεση, στο συναίσθημα και την αντίληψη

1. επηρεάζουν επί τα χείρω την ψυχική κατάσταση του χρήστη

2. δημιουργούν κοινωνικά, ψυχολογικά και σωματικά προβλήματα.

Τα ναρκωτικά είναι φυσικές ή τεχνητές τοξικές ουσίες, των οποίων η επανειλημμένη κατανάλωση οδηγεί σε περιοδική ή χρόνια τοξίνωση, δηλ. σε δηλητηρίαση του οργανισμού ( επιδρώντας στο κεντρικό νευρικό σύστημα ΚΝΣ ) και προκαλεί εξάρτηση, δηλ. ακατανίκητη ανάγκη ή επιθυμία στον άνθρωπο για συνεχή χρήση τους και την απόκτησή τους με οποιοδήποτε μέσο.


Β. Τα είδη των ναρκωτικών.

1. Όπιο, οπιούχα ( φυσικά και συνθετικά )

Σ' αυτά ανήκουν η μορφίνη, η κωδεϊνη, η παπαβερίνη, η ηρωίνη ( παράγωγο της μορφίνης ) κ.α με επιδράσεις διεγερτικές και κατασταλτικές.

Ως συνοδά φαινόμενα στη χρήση τους εμφανίζονται : ναυτία, εμετός, κνησμός του προσώπου, εφίδρωση, εξάψεις, αίσθημα θερμότητας στο στομάχι, πτώση της θερμοκρασίας του σώματος, ελάττωση της αναπνευστικής συχνότητας, αίσθημα βάρους στα άκρα, αναλγησία, ελάττωση των αναστολών και πολλές φορές ανησυχία, δυσφορία, φόβος και ένας βαθμός κατάθλιψης.

2. Παραισθησιογόνα.

Σ' αυτά ανήκουν το L.S.D , η μεσκαλίνη, η ψυλοκυβίνη, η φαινοκυκλίνη, τα συνθετικά DMT και DOM κ.α

Αποτελούν , με την τρομαχτική ισχύ που διαθέτουν ( σε μεγάλες δόσεις προκαλούν και θάνατο ) , διεγερτικό του ΚΝΣ.

Ο χρήστης πλημμυρίζεται από οπτικές εντυπώσεις με ανοιχτά ή κλειστά μάτια, η αντίληψη του χώρου γίνεται οξύτερη και ο χρόνος διαστέλλεται. Η έννοια της ταυτότητας του ατόμου αλλοιώνεται η δε ψυχική διάθεση παρουσιάζει αλλαγές. Ο χρήστης πότε αισθάνεται αγαλλίαση και περιέρχεται σε έκσταση και πότε κυριεύεται από φριχτό τρόμο, αβάσταχτη θλίψη και αίσθημα απόλυτης απομόνωσης.

Για μερικά άτομα , η εμπειρία είναι τόσο τρομερή, που επιβάλλεται η εισαγωγή τους σε ψυχιατρείο.

3. Κατευναστικά-υπνωτικά.

Σ' αυτά ανήκουν τα βαρβιτουρικά, η αιθανόλη κ.α

Προκαλούν νευρικότητα, άγχος, ναυτία , διάρροια, διανοητική σύγχυση και παραλήρημα.

Η παρατεταμένη χρήση τους οδηγεί σε εθισμό , ψυχική και σωματική εξάρτηση.

4. Διεγερτικά.

Σ' αυτά ανήκουν τα ήπια νικοτίνη-καφεϊνη και τα εξαιρετικά επικίνδυνα αμφεταμίνη και κοκαΐνη

Η αμφεταμίνη και η κοκαΐνη σε μεγάλες δόσεις ( αναπόφευκτες διότι υπάρχει ανοχή σ' αυτές τις ουσίες ) προκαλούν εθισμό, εξάρτηση, διαταραχή της συμπεριφοράς ( έλλειψη πρωτοβουλίας, απάθεια, συναισθηματική άμβλυνση ), διανοητική σύγχυση, αδυναμία ύπνου, απώλεια όρεξης, απίσχνανση, αυξημένη τάση προς βίαιες και αντικοινωνικές πράξεις και μερικές φορές παρουσιάζονται και ψευδαισθήσεις.


Γ. Ποιοί καταφεύγουν στα ναρκωτικά.

Η προσφυγή στον τεχνητό " παράδεισο " των ναρκωτικών είναι πιθανότερη ( και φυσικά όχι αναγκαία ) σε άτομα νεαρής ηλικίας ή σε άτομα αγχώδη που δεν μπορούν, όμως, να αντιμετωπίσουν οδυνηρές καταστάσεις ( απογοήτευση-φόβος ).

Επίσης, συχνά η αρχική χρήση των ναρκωτικών οφείλεται σε :

1. καταλυτικές εμπειρίες ( όπως π.χ θάνατος αγαπημένου προσώπου, διάλυση οικογένειας, έλλειψη κατανόησης, επαγγελματική αποτυχία κ.α παρόμοια ) .

2. παρουσία ναρκωτικών στους κύκλους συναναστροφής ή επαγγέλματος.

3. μιμητισμό, υποβολή, νοσηρή περιέργεια ή σε επιβεβαίωση " υποτιθέμενης " ωριμότητας ή λεβεντιάς ( μαγκιάς κ.λ.π ).

4. έλλειψη ενημέρωσης ή επαγρύπνησης από την Πολιτεία για τα συμβαίνοντα.


Δ. Τι μέτρα πρέπει να ληφθούν.

1. Οι απλοί χρήστες να αντιμετωπίζονται ως ασθενείς ( Θεραπευτικά ) πληρέστερα και αποτελεσματικότερα από ότι γίνεται μέχρι σήμερα.

2. Αυστηρότερη αντιμετώπιση των εμπόρων ναρκωτικών και των συμμέτοχων

3. Επέκταση του Οργανισμού κατά των Ναρκωτικών Ο.ΚΑ.ΝΑ

4. Κατάρτιση λιγότερο πιεστικού και περισσότερο εκσυγχρονισμένου σχολικού προγράμματος , ιδίως της Γ΄ Λυκείου.

5. Ορθολογικότερη οργάνωση Επαγγελματικού Προσανατολισμού και επαγγελματικής αποκατάστασης.

6. Δημιουργία κέντρων νεότητας με ωφέλιμες δραστηριότητες , αληθινή ψυχαγωγία και σωστή ανάπτυξη υγιών αθλητικών ενδιαφερόντων.

7. Ενίσχυση των παραδοσιακών κοινωνικοποιητικών θεσμών ( σχολείο- οικογένεια-εργασία ).

8. Συνεχής και σωστή ενημέρωση για τους καταστρεπτικούς κινδύνους της χρήσης των ναρκωτικών.


Τελικά, πρέπει οπωσδήποτε, να εμπεδωθεί η διαπίστωση ότι τα ναρκωτικά, μολονότι συχνά καταναλίσκονται σε εκδήλωση αυτονομίας ( ; ) και αυτοπροσδιορισμού ( ; ) οδηγούν αναπόφευκτα στη χειρότερη μορφή εξάρτησης ασυμβίβαστης με την προσωπικότητα οποιουδήποτε ελεύθερου ανθρώπου.


Πέμπτη 5 Ιουνίου 2008

Βραβεία.


Είναι γεγονός ότι πολλοί Έλληνες επιστήμονες εργάζονται στο εξωτερικό.




Είτε σε Πανεπιστήμια και ερευνητικά κέντρα είτε σε μεγάλους διεθνείς οργανισμούς είτε σε εταιρείες διεθνούς κύρους.




Αρκετοί από αυτούς βρίσκονται στην κορυφή του τομέα τους, διαθέτουν ήδη παγκόσμια αναγνώριση, αποτελούν ελπίδα προόδου της επιστημονικής κοινότητας και παράγουν πνευματικό έργο υψηλοτάτης στάθμης.




Βέβαια, αυτές οι προσωπικότητες σπάνια προβάλλονται από τα ΜΜΕ.




Άλλα απασχολούν συνήθως τα Μέσα ( το στριγκάκι της Καλομοίρας, ο χωρισμός του κ. Κούγια, τα χαζά του κ. Γαλάτη, οι ανορθώσεις της κ. Βίσση, η δολοφονία του Ν. Σεργιανόπουλου κ.λ.π ) .




Ευτυχώς, υπάρχουν σ' αυτόν τον τόπο και Ιδρύματα , όπως το " Ίδρυμα Μποδοσάκη " ( μα και το Ίδρυμα Α. Ωνάση, το Εμπειρίκειο, το Λάτσειο κ.α ) το οποίο με τα " Επιστημονικά Βραβεία " που έχει θεσπίσει στους τομείς των Εφαρμοσμένων και Θετικών Επιστημών, των Κοινωνικών Επιστημών, της Ιατρικής και της Βιοϊατρικής βραβεύει επιστήμονες ( νέους κυρίως στην ηλικία ) - νομίζω ότι έχουν βραβευθεί από την αρχή 36 επιστήμονες - που προάγουν τη γνώση και διευκολύνουν τη ζωή των συνανθρώπων τους.




Η φετινή βράβευση αφορά 5 νέους επιστήμονες ( εκ των οποίων ο ένας εργάζεται στην Ελλάδα ).




Με λίγα λόγια, βραβεύονται οι :




1. κ. Ελένη Τζαβάρα, η οποία εργάζεται ως ερευνήτρια στο Inserm , για τις μελέτες και την φαρμακευτική αντιμετώπιση γνωσιακών δυσλειτουργιών που έχουν ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη νέων φαρμάκων για την αντιμετώπιση της μανιοκατάθλιψης.




2. κ. Μάριος Αγγελέτος, ο οποίος διδάσκει στο Μ.Ι.Τ, για τις εργασίες του πάνω σε θέματα μακροοικονομικής θεωρίας και πολιτικής και για την διαρκή του προσπάθεια να αντιστρέψει το πρίσμα της κυρίαρχης οπτικής, να ανατρέψει τα στερεότυπα της επιστήμης του και να αναδείξει εκείνες τις πλευρές που παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της οικονομίας.




3. κ. Νίκος Παραγυιός, ο οποίος με την ερευνητική του ομάδα εντάχθηκε στο Γαλλικό Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, για την δημιουργία μαθηματικών μοντέλων και υπολογιστικών λύσεων που επιτρέπουν την κατανόηση του περιβάλλοντος μέσω εικόνων από υπολογιστές με στόχο την αναπαραγωγή του ανθρώπινου συστήματος όρασης.




4. κ. Μιχάλης Δαφέρμος, ο οποίος διδάσκει στο Κέμπριτζ, για τις εργασίες του πάνω στην Βαρυτική κατάρρευση αστέρων και την δημιουργία μαύρων οπών, βαρυτικών ιδιομορφιών και ακτινοβολιών.




5. κ. Γεώργιος Κοντοπίδης, ο οποίος διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, για τις εργασίες του πάνω στον σχεδιασμό και την παρασκευή φαρμάκων για την καταπολέμηση του Καρκίνου και την βελτίωση της δραστικότητας και εκλεκτικότητας ήδη υπαρχουσών ουσιών, με αποτέλεσμα λιγότερες παρενέργειες και μειωμένη τοξικότητα των ουσιών αυτών.








Θεωρώ ελάχιστο χρέος μου, την προβολή των σπουδαίων αυτών ανθρώπων, από αυτή εδώ τη γωνιά.

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2008

Νίκη του κ. Μπάρακ Ομπάμα.


Επί τέλους, τέλος.

Ο κ. Μπάρακ Ομπάμα , μετά την τελευταία του νίκη, συγκεντρώνει 2119 εκλέκτορες, περιλαμβανομένων των υπερεκλεκτόρων, και εξασφαλίζει την υποψηφιότητα του από την μεριά του Δημοκρατικού κόμματος.

Ελπίζω να μην διαψευσθούμε στο μέλλον , γι' αυτή μας την προτίμηση.

Τι δεν μου αρέσει.


Όπως κάθε μήνα, έτσι και τώρα τον Ιούνιο, θα αποτυπώσω κάποια ζητήματα που δεν μου αρέσουν.

Λοιπόν, δεν μου αρέσει που :


1. στην Ελλάδα, το 2007, είχαμε 1650 νεκρούς και 2500 βαριά τραυματίες σε τροχαία ατυχήματα, στην δε Ε.Ε 40.000 θανάτους και 1,7 εκατ. τραυματίες.

Αν συνεχίσουμε με αυτόν τον ρυθμό και με δεδομένη την υπογεννητικότητα που μας διακρίνει, νομίζω ότι ύστερα από λίγο χρόνο θα ερημώσουμε.

2. στην Ελλάδα , κατά την Eurostat, το μεικτό ωρομίσθιο ανέρχεται σε 13,37 € , με το μέσο όρο στην Ε.Ε να φθάνει στα 20,35 € .

Τα υψηλότερα ωρομίσθια είναι στη Σουηδία με 32,16 € και στη Δανία με 31,98 € .

3. σύμφωνα με την Διεθνή Αμνηστία, καταλογίζεται στην Ε.Ε ότι , ενώ από τη μια διακηρύσσει πως είναι μια Ένωση αφοσιωμένη στην ανεκτικότητα, τη Δημοκρατία και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, από την άλλη επιτρέπει ή συνεργάζεται με την C.I.A σε απαγωγές, μυστικές κρατήσεις και παράνομες μεταγωγές κρατουμένων σε χώρες όπου υποβάλλονται σε βασανιστήρια ή σε άλλες μορφές κακομεταχείρισης.

4. σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της Βρετανικής Μ.Κ.Ο " Save the Children " , ορισμένα μέλη των κυανόκρανων του Ο.Η.Ε καθώς και άλλων ανθρωπιστικών οργανώσεων σε διάφορα σημεία του Πλανήτη, χρησιμοποιούν την θέση ή την δύναμή τους για να εκμεταλλευθούν σεξουαλικά μικρά παιδιά.

5. η ανυπαρξία ενός Εθνικού Αρχείου Μνημείων έχει ως συνέπεια , σε πολλές περιπτώσεις, να μην είναι δυνατή η περιγραφή κλαπέντων μνημείων, τόσο αρχαιολογικών όσο και θρησκευτικών, προκειμένου να είναι δυνατή η ανεύρεση, η αναγνώριση και η διεκδίκησή τους. Στο δε τμήμα δίωξης αρχαιοκαπηλίας υπηρετούν μόλις 19 άτομα.

6. σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Ε.Σ.Υ.Ε.Α σχετικά με την " κοινωνική ενσωμάτωση και συμμετοχή σε κοινωνικές δραστηριότητες " σε άτομα άνω των 16 ετών έχουμε :

το 29,1% δηλώνει ότι συμμετέχει σε θρησκευτικές/εκκλησιαστικές οργανώσεις, έναντι ποσοστού 5,9% που συμμετέχει σε επαγγελματικές οργανώσεις και μόλις 5% σε κόμματα, συνδικάτα και σωματεία.

7. όσοι επιθυμούν να αναγνωρίσουν πτυχία ή μεταπτυχιακά, αναγκάζονται να περάσουν από τα γραφειοκρατικά γρανάζια του ΔΟΑΤΑΠ ( πρώην ΔΙΚΑΤΣΑ ) - τι χρειάζεται άραγε ; - να πληρώσουν παράβολο 150 € και να περιμένουν περίπου 10 μήνες, ώστε να αποκτήσουν την πολύτιμη ( τίνος, άραγε; ) γνωμάτευση.

Τρίτη 3 Ιουνίου 2008

Θα πρέπει να θέλουμε.


Αναλογίζομαι, πολλές φορές, πώς μπορούμε και ζούμε μέσα σ' αυτό το " τέλμα " που μας έχουν ρίξει. Προσαρμοζόμαστε, βέβαια, κατά τις επιταγές της " φυσικής επιλογής ".

Μήπως, όμως, έχουμε φτάσει στα όριά μας ;

Μήπως , δεν " πάει άλλο " ;

Κάτι πρέπει να αλλάξει. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να θέλουμε. Αυτό πρώτα απ' όλα.

Να θέλουμε. Θα πρέπει να θέλουμε.

Θα πρέπει να θέλουμε μια κοινωνία στην οποία οι οικονομικές αξίες θα έχουν πάψει να κατέχουν την κεντρική ( ή την μοναδική ) θέση. Όπου η οικονομία θα έχει γίνει απλό μέσον του ανθρώπινου βίου και όχι ύστατος σκοπός.

Θα πρέπει να θέλουμε να απαλλαγούμε από την τρελή κούρσα προς μια συνεχώς αυξανόμενη κατανάλωση.

Αυτό δεν είναι αναγκαίο μόνο για να αποφύγουμε την τελεσίδικη καταστροφή του περιβάλλοντος, που όπως φαίνεται ( κι' όπως τον περιγράφουν οι αρμόδιοι επιστήμονες ) έρχεται πιο σύντομα και από τα πλέον απαισιόδοξα σενάρια.

Είναι αναγκαίο κυρίως για να βγούμε από την ψυχική και ηθική εξαθλίωση των σύγχρονων ανθρώπων, την αλλοτρίωση και την αποξένωση.

Θα πρέπει να θέλουμε από εδώ και εμπρός οι άνθρωποι ( ιδίως οι πλούσιες χώρες ) να δεχθούν ένα αξιοπρεπές αλλά λιτό βιοτικό επίπεδο. Να παραιτηθούμε από την ιδέα ότι ο κεντρικός στόχος της ζωής μας είναι να αυξάνεται η κατανάλωσή μας κατά 4-5% ετησίως και ότι με τα διάφορα στημένα " παιχνίδια " ( σε τιμές αγαθών, καυσίμων, τραπεζικών και χρηματιστηριακών εργασιών ) να απομυζαίνουμε τις οικονομίες του κόσμου.

Για να τα θέλουμε όμως αυτά, θα πρέπει κάτι άλλο να δίνει νόημα στη ζωή μας.

Κι' αυτό το άλλο είναι η ανάπτυξη ( ολόπλευρη : πνευματική- ηθική ) των ανθρώπων αντί για την ανάπτυξη " παραπροϊόντων " κάθε είδους και μορφής.

Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε άλλη οργάνωση των δομών της εργασίας, για να πάψει να είναι αγγαρεία και να γίνει πεδίο προβολής των ικανοτήτων του ανθρώπου.

Θα απαιτούσε άλλο πολιτικό σύστημα, μιαν αληθινή δημοκρατία που θα συνεπάγονταν τη συμμετοχή όλων στη λήψη των αποφάσεων και την επιλογή στα αξιώματα της Πολιτείας με κλήρωση ( μια ουτοπία δηλαδή ) .

Μιαν άλλη οργάνωση της Παιδείας, ώστε να διαπλάθονται πολίτες ικανοί να άρχουν και να άρχονται, πολίτες ελεύθεροι στην υπηρεσία του εαυτού τους και της κοινότητας των ανθρώπων.

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

Αιγαίο.


Μετά τον ορυμαγδό των τελευταίων ημερών ( ακρίβεια, βία στα Πανεπιστήμια, τιμές καυσίμων, σκάνδαλα κάθε είδους και μορφής ), το μυαλό μου ξέφυγε και κίνησε για παραλίες και θάλασσες, για νησιά και αμμουδιές, για ψάρι φρέσκο και ήλιο. Κίνησε για το Αιγαίο.

Το Αιγαίο, μια αδιάσπαστη συνέχεια μέσα στο χώρο και τον χρόνο.

Ένα πετρωμένο καράβι που έβαλε πλώρη για την αιωνιότητα, μια κεντητή Καλημέρα που χαιρετάει τον Ήλιο.

Τα κύματά του έσπρωξαν τους Αργοναύτες ως την μαγική Κολχίδα, τα μελτέμια του πήραν τ' όνομα του Οδυσσέα από ακρογιάλι σε ακρογιάλι.

Στο Αιγαίο δεν ξέρεις που αρχίζει η ιστορία και που τελειώνει ο θρύλος.

Ο Ποσειδώνας απλώνει το χέρι του και η Παναγιά ιλαρώνει την οργή του.

Εδώ οι λαοί περνούν και χάνονται κι' ύστερα ξεφανερώνονται πάλι από τα έγκατα της γης σε τοιχογραφίες με τ' ανεξίτηλα χρώματα του ονείρου.

Εδώ τίποτα δεν πεθαίνει, γιατί και ο θάνατος γίνεται έρωτας και αναστάσιμη καμπάνα.

Ο μόχθος του ανθρώπου σκάβει το χώμα και ορθώνει σιγά-σιγά τις ξερολιθιές της υπομονής του.

Η λαχτάρα της ψυχής του σκίζει τα κύματα και ζωντανεύει, τραγούδι του ασβεστομένου τοίχου πάνω στο νησιώτικο βράχο, τραγούδι της βελόνας , του πηλού και πέτρας.

Και μια φωνή Ελληνική πλάθει και στεριώνει για εμάς τον κόσμο από την αρχή, από τον Όμηρο και την Σαπφώ ως τον Σεφέρη και τον Ελύτη :

" Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου " .

Αιγαίο της αρμύρας και της στέρησης, Αιγαίο του μισεμού και της επιστροφής, παρουσία που ξεπερνάει τον χρόνο και τα σύνορα των λέξεων. Ρίζα μας, αίμα γαλάζιο και κληρονομιά για τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας.

Αυτός ο τόπος που " ίσως να μην είναι κανείς, αλλά μπορεί να γίνει αυτό που θέλουμε.